Pomysłodawcy: Józef Radziwiłko, Jan Rozmarynowski, Andrzej Zienta, Witold Majchrzak i inni.

Jednym z tych, którzy od Andrzeja Laskowskiego otrzymali „wąskotorówkę”, był Józef Radziwiłko /*/, czołowy kulturysta w latach 1959 - 1963. Na plecach
„przytargał” ten kawałek podwozia wagonu do akademika i wraz z kolegami ćwiczył nim przez kilka lat. Mieli tam też inny złom - ciężarki, którymi zawzięcie wymachiwali. Do ćwiczeń wykorzystywali też szafę ubraniową. Wyjmowali z niej ubrania i na drążku podciągali się, rozwijając mięśnie ramion, grzbietu i brzucha. Józek z pełnego zwisu z nogami w poziomce wykonywał nawet 10 serii, a w każdej po 10 podciągnięć.

Niezły sposób na rozwój mięśni klatki piersiowej i trójgłowych ramion miał Jan Rozmarynowski, dobry zawodnik, od ponad 40 lat fotoreporter utrwalający ważniejsze wydarzenia w polskiej kulturystyce. Obecnie ćwiczy w „Herkulesie” Warszawa i jest jago prezesem.
Janek niestrudzenie wykonywał pompki na trzech taboretach. Ręce wspierał na dwóch taboretach ustawiony na szerokość barków lub nieco szerzej, a stopy na trzecim. Jego wynik, były jednocześnie rekordem krajowym z 1963 roku, wyniósł 75 pompek. Był też specjalistą w pompkach tradycyjnych na podłodze na czas.

Pomysł na rozwój mięśni nóg miał Andrzej Zienta - jeden z najlepszych juniorów w kraju w latach 1961 - 1963. Zaproponował kolegom zastąpić na 3 miesiące przysiady ze sztanga - podejściemi po schodach. Po każdym treningu w „Syrence” wracając do domu z Janem Włodarkiem wykonywali dynamicznie po 3 podejścia, stromymi schodami na skarpę przy ul. Książęcej, tuż przy Muzeum Wojska Polskiego. Każdy z nich z partnerem ważącym około 75 kg na barkach musiał za jednym podejściem wejść na 70 stopni. Tym sposobem, po 3 miesiącach, znacznie poprawili siłę nóg i swoją wytrzymałość. W przysiadzie ze sztanga poprawili swoje rekordy o 30 kg!

Henryk Szczepański z Poznania, wielokrotny mistrz lat 80-tych codziennie biegał, po schodach w bloku mieszkalnym, z wiadrami wypełnionymi mokrym piaskiem. Na nogach miał „masę, rzeźbę” i była w nich duża siła.

Brak sprzętu zastępowano ćwiczeniami gimnastycznymi. Wykonywano różne: stanie i chodzenie na rękach, przewroty, salta, przerzuty. Można było w nich wykazać swoją zręczność, gibkość i opanowanie. Mistrzami w tym rzemiośle byli m.in.: Jerzy Grodek, Stefan Polis, Józef Radziwiłko, Stanisław Sitarski i Sławomir Filipowicz. Oni to swoją sprawnością znakomicie kulturystyczną propagowali wszechstronność.

Radzono sobie również wtedy, gdy ćwiczący nie mieli dachu nad głową. Witold Majchrzak z Bydgoszczy, dziś sędziwy zasłużony działacz sportowy, instruktor i organizator kulturystyki, założył ośrodek atletyczny w ogródku na terenie swojej posesji. Ćwiczyło tam z nim na powietrzu około 200 osób. Gdy skończyło się lato, nestor naszych kulturystów zbudował na posesji żony, przy pomocy innych entuzjastów kulturystyki niby to barak, niby pawilon. Miejsca do ćwiczeń było tam niewiele, ale wszędzie panował wzorowy porządek. Na stojakach i pólkach było mnóstwo sprzętu, który skonstruowali i wykonali sami uczestnicy ośrodka. Była też jedna chromowana „olimpijka” znana w okolicy, gdyż każdy proszący o rękę córki Mistrza, musiał tą sztangą udowodnić, że jest na tyle silny, że zapewni wybrance bezpieczeństwo.

Autor: Jan Włodarek Maj 2003

*/ Zobacz artykuł „Andrzej Laskowski i jego wąskotorówki", dział; "Jan Włodarek".
Rej. 119/ jw. - 14/11.08.2010
Ostatnia aktualizacja 26.08.2010 godz. 08:51