2 grudnia 2019 roku w wieku 77 lat odszedł Stanisław Ptaszyński: magister wychowania fizycznego, zawodnik, instruktor i organizator polskiej kulturystyki w latach 60 i 70 -tych ubiegłego wieku. Wspaniały kolega i przyjaciel.

0d ponad 50 lat znaliśmy się dobrze, przez kilkanaście lat prowadziliśmy zajęcia z młodzieżą w siłowni na warszawskiej Pradze, jednocześnie rywalizowaliśmy między sobą w ogólnopolskich i międzynarodowych zawodach. Zdobyliśmy z wyróżnieniem uprawienia instruktora na tym samym kursie. W tym okresie Staszek był w grupie czołowych polskich kulturystów, kilkakrotnie reprezentował Polskę w zawodach z kulturystami, w tzw. wówczas bloku państw socjalistycznych.

W latach 70-tych ukończył studia wyższe na warszawskim AWF-ie i podjął pracę na stanowisku kierownika studium sportu na wyższej uczelni SGH. Organizował tam międzyuczelniane zawody w trójboju siłowym, które cieszyły się dużym zainteresowaniem studentów nie tylko z uczelni warszawskich.

W roku 1981 wyjechał do USA osiedlając się w Chicago; tam pracował, a do sierpnia 2018 roku ćwiczył rekreacyjnie w siłowni, regularnie jeździł na rolkach i cieszył się aktywnością fizyczną oraz dobrym zdrowiem.

Nie zapominał o kolegach z ojczystego kraju. Prawie co 2 lata przyjeżdżał do Warszawy i spotykał się m.in. ze znajomymi kolegami z siłowni.
Za każdym pobytem spotykał się ze mną, najchętniej w kawiarniach „Bliklego”. Uważał, że są tam najlepsze pączki na świecie i bardzo dobra kawa. Rozmawialiśmy prawie o wszystkim, a najczęściej o życiu na obczyźnie, pracy, kulturystyce, treningu. Godzinami mógł rozmawiać o książkach wydawanych w Polsce, m.in. dotyczących historii powszechnej i biografii sławnych ludzi, które czytał w Stanach; często wspominał nasze przygody w młodości. Zawsze był szczery, a swoje ambitne plany oceniał realnie. Lubił ludzi i wybaczał im słabości, sam zaś starał się doskonalić intelektualnie oraz zawodowo. Tam, gdzie przebywał, swoim usposobieniem, sposobem bycia i życzliwym współdziałaniem z ludźmi tworzył wspaniałą atmosferę.

W ostatnich latach często rozmawiałem z nim przez skypa, nieraz przez kilka godzin siedzieliśmy przed komputerami. Opowiadał mi o życiu w Stanach i wrażeniach z licznych podróży po świecie, które odbywał z małżonką oraz o planach w tym zakresie na przyszłość. Można było mu zazdrościć, że na emeryturze żyje spokojnie, godnie i bez większych problemów zdrowotnych.

Pod koniec lipca napisał do mnie, że martwi go sporadyczny ból żołądka, który lekarz kazał mu zdiagnozować specjalnymi badaniami. Wyszło, że ma „guzki na wątrobie”.
Na ten temat pisał jeszcze kilkakrotnie, ale w październiku przeraził mnie stwierdzając, że jego terapia nic mu nie dała i już wie, że będzie żył tak długo, jak jego organizm z chorobą sobie poradzi… Ostatni jego mail, ale wysłany przez telefon dostałem 21 listopada, był jakby optymistyczny. Staszek mówił, że walczy z nieuleczalną chorobą, ale jego stan zdrowia się nie poprawiał. Bardzo Mu współczułem i było mi przykro, że jednak pomału odchodzi.

I stało się najgorsze. W dniu 8 grudnia otrzymałem obszerny mail od Joanny, żony Staszka. Staszek pomimo intensywnego leczenia i opieki zmarł w dniu 2 grudnia.

Żonę Staszka prosimy o przyjęcie wyrazów szczególnego współczucia.

Żegnamy Staszka z żalem i szacunkiem dla Jego postawy wobec życia i tych, którzy Go znali. Pamięć o nim zostanie nie tylko w moim sercu i umyśle.

Jan Włodarek, grudzień 2019r.

Tym, którzy chcieli by szerzej zapoznać z kulturystycznym wątkiem w życiu Staszka polecamy przeczytać następujące artykuły na stronie JWIP.PL
Szczególnie:
- „Ze Stanisławem Ptaszyńskim rozmawia Jan Włodarek”, dział „wywiady”.
- „Kulturysta Stanisław Ptaszyński na obczyźnie”, dział „pionierzy”.
Proszę również zobaczyć Jego zdjęcia w „Galerii” na tej stronie.