Tekst ten powstał pod wpływem tematu, który pojawił się ostatnio (w 2008 r. - przyp. tr) na „Forum Młodych”, portalu www.jwip.pl. Młody adept kulturystyki opisał swoją metodę treningową, która pozwoliła mu w krótkim czasie zwiększyć znacznie wagę (masę mięśniową) Jego wywód spotkał się z ostrą krytyką forumowiczów, co doprowadziło do powstania spięć i wzajemnych słownych przepychanek.

Może więc warto zastanowić się nad znaczeniami takich pojęć jak: rekordzista, medalista, mistrz. Rekordzistą w dowolnej dyscyplinie, nie tylko sportowej, jest na pewno osoba, która potrafi się czymś wyróżnić spośród grupy osób zajmującej się daną dyscypliną. Grupa ta ustanawia własne kryteria, według których można stać się rekordzistą. I tak rekordzistą może czuć się kulturysta, który w krótkim czasie osiągnął szybki przyrost mięśni. Poczucie zdobytego rekordu ma też na pewno dziesięciolatek, który włożył dużo wysiłku w trening i osiągnął najlepszy czas w biegu na sto metrów wśród swoich szkolnych kolegów.

Niewątpliwie rekordzistami czują się też „siłacze” oklaskiwani za to, że w krótkim czasie są zdolni przenieść stukilowe worki lub żelastwo na pewną odległość. Ci siłacze sami sobie ustanowili kryteria rekordów i w swojej grupie mają z tego powodu doskonałe samopoczucie. Mogę dodać na marginesie, że z pewnością takie samopoczucie zwycięstwa mieli też dziewiętnastowieczni cyrkowcy, zmagający się ku radości widzów z niedźwiedziem. Pisząc o rekordzistach celowo używam słowa „czuć” zamiast „jest”. Zawsze bowiem pojawia się osoba, która może coś zrobić szybciej i lepiej w swoim mniemaniu. Sportowiec czuje się rekordzistą, bo najszybciej na świecie przebiegł sto metrów, dla innej grupy ludzi rekord ten może być śmieszny.


Bicie rekordów jest bardzo interesujące dla młodych ludzi, zwłaszcza, że dzięki swoim osiągnięciom mogą stać się medalistami, a więc w ich mniemaniu mistrzami. Jest chyba jednak zasadnicza różnica między byciem „medalistą”, a „mistrzem” Medalistą sportowym można być zwykle kilka lat, co się wiąże z utrzymaniem wysokiej formy. Jest to oczywiste, więc nie potrzeba dalej o tym pisać.

Słownik języka polskiego podaje dwie definicje słowa „mistrz”:
1.Człowiek przewyższający innych umiejętnością czegoś, niedościgniony w jakiejś dziedzinie.
2.Człowiek godny naśladowania, uznany przez innych za wzór, za przewodnika w jakiejś dziedzinie, nauczyciel.
Na pewno „rekordzista” czy „medalista” może stać się „mistrzem”, ale mam wątpliwości czy jest nim z samej racji pobicia rekordu, czy zdobycia medalu.

Niewątpliwie jednym z „mistrzów” godnym naśladowania był Stanisław Zakrzewski, o którym wielokrotnie wspomina się na tym portalu. Nie potrafię powiedzieć czy zdobył on jakiś tytuł mistrzowski, czy był medalistą ale reprezentantem Polski w L.A., to na pewno. Za to z całym przekonaniem mogę napisać, że Pan Stanisław ucząc młodzież kulturystyki, chciał im przekazać coś więcej o życiu i nauczyć ich, że harmonijny rozwój całego ciała poprzez ćwiczenia sportowe (jedna z definicji kulturystyki) nierozerwalnie łączy się z rozwojem intelektualnym. W ten sposób wychował wielu sportowców do dziś uprawiających kulturystykę ( bez poważnych kontuzji), którzy stali się rozpoznawalni w innych dziedzinach. Mogę wspomnieć tu między innymi o panu Wojtku Siudmaku.

Wielu młodych sportowców szuka swojego mistrza, osoby którą mogliby naśladować. W sposób szczególny widać to w kulturystyce. Ktoś będzie powoływał się na zawodnika, który na zdjęciu prezentuje swoje przerośnięte mięsnie, inny zaś będzie słuchał osoby dużym doświadczeniem, nie tylko w kulturystyce, która być może nie wygląda tak „fotogenicznie”, ale za to zna wiele metod treningowych, potrafi odnieść się do nich krytycznie i w sposób profesjonalny modyfikować na użytek młodych ludzi.

Na marginesie muszę dodać, że takiemu wyborowi trudno nadać logiczną wartość zero - jedynkową , tak jak jest to przyjęte w logice matematycznej. Na pewno jest to zrozumiałe dla osób zajmujących się filozofią. Jeśli nie, to proszę sięgnąć do nauk pani Marii Osowskiej ( jej uczniem był m. in. Prof. Leszek Kołakowski).

Przy wyborze wzoru do naśladowania, każdy sobie szuka sam swojej drogi, która w jego ocenie jest najwłaściwsza dla niego. Można się zorientować, że portal www.jwip.pl proponuje wejście na drogę, zdaje się trudniejszą, niż tylko dążenie do bycia „rekordzistą”, np. w zdobywaniu masy ciała. Wskazuje się tu na rozwój całego człowieka w wielu płaszczyznach. Wydaje mi się też, że osoby, które nie chcą lub nie umieją zrozumieć takiej postawy, mogą być trochę zaskoczone przeglądając artykuły i tematy pojawiające się na „forum JWIP.PL”. Nie chcę nikogo zniechęcać, ale może będą się lepiej czuły biorąc udział w dyskusji na innych forach zajmujących się „biciem rekordów” w ilości postów i bicia piany.

Na zakończenie pewna myśl.
Proponuję na wstępie słowo „maniak”, które kojarzy się negatywnie, zastąpić w pewnych okolicznościach innym (chociaż zastanawiające jest, że pojęcie „maniak matematyki” odbierane jest w sposób pozytywny). Napiszę więc myśl w ten sposób: może lepiej wejść na trudniejszą drogę ku mistrzostwu, niż czuć się chwilowo „rekordzistą masy”.
Autor: Tomasz Rybarczyk, 24.03.2008 r. Warszawa

Po dwóch latach nowa myśl
Na JWIP.PL mamy kilkunastu wielkich mistrzów, którzy byli zawodnikami, instruktorami, organizatorami kulturystyki. W dorosłym życiu osiągneli jeszcze więcej, zaś ćwiczenia stały się jedynie ich stylem bycia. Ich ogromna wiedza i doświadczenie życiowe i w kulturystyce, powodują, że są tutaj przewodnikami.

Podobnie jak dwa lata temu tak i obecnie - w ostatnich dniach - na forum ujawniła się niepoważna osoba. Nadmiernie odkryła emocjonalność i przejaskrawiła swoje dokonania i poglądy dot. kulturystyki. I do tego wulgarność i przekłamania faktów. Jej już nie ma, lecz ten przypadek skłania, aby w przyszłości szybciej reagować na wypowiedzi rażąco kolidujące z podstawami kulturalnego zachowania się.

Rej.121/różne -14/18.08.2010
Ostatnia aktualizacja 26.08.2010 godz. 16;15