
Piêkno! – Kto nie nosi w sobie piêkna lub choæby têsknoty za nim? Poszukiwanie piêkna cechuje prace konstruktora, kre¶l±cego plany wielkiej inwestycji i precyzyjnych urz±dzeñ a tak¿e rzemie¶lnika, wykonuj±cego proste „dobra u¿ytkowe”. Poszukaniem piêkna ¿yj± przede wszystkim twórcy wszelkich dziedzin: poeci, malarze, rze¼biarze - naszych czasów i wszystkich epok.
Przesz³o 2000 lat dzieli nas od „z³otego wieku” staro¿ytnej Grecji. Wieku, w którym sztuka, a zw³aszcza rze¼ba osi±gnê³y szczyt doskona³o¶ci. Z plejady ówczesnych mistrzów d³uta wywodzi siê Polyklet, twórca Doryforosa (greckie doryforos oznacza: nios±cy w³óczniê) - rze¼by do dzi¶ uwa¿anej za idea³ budowy mêskiej. Potê¿na postaæ wykuta w marmurze zachwyca piêknem i harmoni± linii.
Piêkno postaci i ruchu, wyczarowane rêk± mistrza, pozostawi³ nam ¶wiat antyczny w rze¼bie Myrona „Dyskobol”.
Obydwie te rze¼by jasno dowodz±, ¿e pod pojêciem piêkna cia³a mêskiego rozumiano przede wszystkim si³ê – bij±c± z potê¿nej sylwetki i mocno zarysowanych, wspaniale uplastycznionych miê¶ni.
Piêkno greckie od¿y³o w nieska¿onej formie w epoce renesansu. Mistrzowie tej epoki tak¿e opiewali piêkno mêskiego cia³a. Dzie³o Micha³a Anio³a „Dawid”, nad którym rze¼biarz pracowa³ ponad dwa lata, ³±czy w sobie „chrze¶cijañskiego bohatera z antycznym Herkulesem”, przenikliwe spojrzenie jego oczu mierz±cych w cel, ku któremu za chwilê zostanie rzucony kamieñ, stanowi± twór mistrzowskiej d³oni.
W dawnej Rosji zw³aszcza od czasów Piotra Wielkiego ( po³owa XVIII stulecia), zwracano szczególn± uwagê na si³ê i piêkno cia³a ludzkiego. Wyra¼nym tego dowodem s± dzie³a sztuki i utwory literackie. Patrz±c na prace Aleksandra Andrejewicza Iwanowa (1806 – 1856), Aleksandra Grigorewicza Warneka ( 1782 - 1843), Alekseja Jegorowicza Jegorowa (1776 – 1851) i Aleksandra £aganowskiego (1812 – 1855) nie mo¿na nie zachwycaæ siê piêknem silnych postaci z tak charakterystycznymi, spokojnie zarysowuj±cymi siê miê¶niami. Wszyscy ci arty¶ci wysoko widaæ cenili sprawno¶æ i piêkno fizyczne, skoro przenosili je na P³otno lub zakuwali w marmur.
Rze¼bami £aganowskiego zachwyca³ siê Aleksander Puszkin, który wzywa³ m³odzie¿ do „wzmacniania si³ i kszta³towania sylwetki”. Piêkno cia³a ludzkiego propagowali zw³aszcza Antoni Czechow i Maksym Gorki. Znane ich powiedzenia:
„SI£A JEST ZAWSZE PIÊKNA” ( M.Gorki).
„WSZYSTKO W CZ£OWIEKU POWINNO BYÆ PIÊKNE” (A. Czechow).
Czy te, choæ pobie¿ne dane nie ¶wiadcz±, ¿e troska o piêkno fizyczne cz³owieka nie jest czym¶ nowym, czym¶, co przypisuje siê wy³±cznie kulturystyce?
Co wiêcej, dane te, jak i to, ¿e na prze³omie ostatniego stulecia ukazywa³y siê w Rosji dwa pisma po¶wiêcone æwiczeniom si³owym („Herakles” i „”Stadion”) oraz pojawi³o siê kilka ksi±¿ek z zakresu metodyki tych æwiczeñ, ka¿e siê zastanowiæ, czy nie w³a¶nie tam nale¿y szukaæ pocz±tków kulturystyki, nazywanej jej wtedy gimnastyk± atletyczn±.
Autor: Stanis³aw Zakrzewski 1907 -1972, ( z „Sport dla Wszystkich”1964 r., wybra³: JW. 5 grudnia 2009 r.
(Rysunek Herkulesa z ksi±¿ki „Barbells + beecake” aut: Dawid Webster)
Rej.132/ Ró¿ne – 16 /01.09.2010 r.
Ostatnia aktualizacja 20.09.2010 r. Godz. 09:19
|