Z cyklu: Osoby i wydarzenia, które trudno zapomnieć.

Od początku lat 60. w warszawskich kultowych siłowniach krążą niektóre niesamowite opowieści o sportowych przygodach Mariana Glinki. Bardzo interesująca anegdota dotyczy jego popisu siły pod wieżą Eiffela:

- Panowie wróciłem z Paryża, jaki ładny! Idę sobie nucąc szlagier, Charlesa Aznavoura i podziwiam wieże Eiffela, a pod nią kłębowisko ludzi przed dziwnym urządzeniem, wyglądającym jak tory wąskotorówki, wznoszące się łagodnie ku niebu, gdzieś na 20 metrów. Co chwila ktoś potężnie zbudowany jednym ruchem ręki wypycha po torach mały wagonik.

Z amerykańskimi muskularnymi marynarzami rywalizuje kilku angielskich „byczków”, pchają w granicach 17 metrów. Każdy z nich ma nadzieje, że jego wózek wtoczy się do końca torów, co wcześniej jeszcze nie zdarzyło się – i zdobędzie nagrodę 1000 franków oraz uznania gapiów.

Pomyślałem, że chyba właściciel torowiska założył pod nie magnesy, aby do tego jeszcze nie doszło. Chcąc się o tym przekonać, płacę 3 franki, zawijam rękawy i przystępuję do walki. Mocno zapieram się nogami, robię kilka głębokich oddechów i posyłam wózek w chmury. Tak panowie, wózek po torach pędzi z ogromną szybkością, uderza w zaporę, której szczątki spadają, na głowę zdumionych obserwatorów, wyje syrena, a wózek leci dalej! Właściciel łapie się za głowę. Prawie błaga mnie, abym nie podchodził już do jego urządzenia, daje mi nagrodę oraz dodatkowo 500 franków.

Gratulacjom i poklepywaniu po plecach nie ma końca. Jest fajnie, zapraszam rywali do kawiarni, pomimo ze jest mroczna, chyba pamiętająca czasy świętości Edith Piaff, to jest w niej wszystko, co potrzeba – wino, kobiety i śpiew. Szybko kończy się moja forsa, więc organizuje turniej na rękę. Kto ze mną przegrywa – stawia kolejkę. Dużo jest chętnych do walki, więc świętujemy do następnego dnia. Wieczorem, razem wychodzimy udając się jak przystało na atletów na konkurs Mr. Universum.

Ta opowieść krąży też z rozwiniętym zakończeniem, oczywiście pozytywnym dla bohatera tych wydarzeń. Można przyjąć, że z wyjątkiem picia wina, gdyż Marian jest abstynentem, wszystko w tych opowiastkach jest prawdziwe.

O wyczynach Mariana krążą też inne, nie mniej pasjonujące opowieści jak np. mrożąca krew przygoda miłosna w samochodzie; upojna noc w Zakopanem; na planie amerykańskiego westernu, czy o jego licznych tytułach mistrza Polski w kulturystyce. O nich może następnym razem...

Należy jeszcze dodać, że dziś Marian jest nadal w formie budzącej podziw. Jako jedyny z polskich kulturystów zdobył podobno w ostatnich latach pięć razy tytuł mistrza świata zawodowych weteranów w wyciskaniu leżąc! To jest prawda, bo ja mu wierze, pomimo, że on sam o tym poinformował dziennikarzy, a oni napisali, ale dziwnym trafem nie podali ile było kilogramów.
Zdążył zagrać w ok. 200 filmach i ma trzecią żonę, tak jak poprzednie o imieniu Barbara. Tylko podziwiać i zazdrościć tych osiągnięć w 60 – tym roku życia!
Autor: Jan Włodarek Grudzień 2002

MARIAN GLINKA (1943 -2008) NIECH ZAWSZE ZOSTANIE W NASZEJ PAMIĘCI
Rej.154/ jw. – 25/ 2010.10.21
Ostatnia aktualizacja 2010.10.26 godz.12:26