Artykuł wyszukany i tu wstawiony specjalnie dla Daviesa – wyróżniającego się aktywnością na forum JWIP.PL, obecnie prezentuje na forum swój program treningowy.

Jest rok 1962
Nevada – dzika, skalista, poprzecinana kanionami kraina, najmniej zaludniony stan Ameryki Północnej. Tam prowadzone są doświadczenia z bronią nuklearną, zagrażającą – niby miecz Damoklesa –l udzkości.
Ale Newada, to także, to także teren obfitujący w bogactwa naturalne – złoto, miedź, cynk. Tam wydobywa się również rtęć i uran. Nic dziwnego, że nieliczne miasta stały się oazami zbytku, w których królują multimilionerzy wśród przepychu i bogactwa okupionego znojem górników.

Prawdziwym luksusem jest miasteczko Las Vegas, a w nim hotelem „rekinów złota”( gangsterów – przyp. i.) Jest hotel „Sahara” ze wspaniałymi urządzeniami kąpielowymi.
W 1954 roku – po dłuższych staraniach – stanął tam do pracy, jako ratownik pięknie zbudowany Gordon Scott. Przyjęto go, aby stanowił przynętę dla dam różnego wieku. Dla niego sama posada ratownika miała się stać odszkocznią do kariery. Poprzednie trzy lata przepracował na farmie swego brata, żyjąc tam w całkowitym odosobnieniu i poświęcając się intensywnej pracy nad sylwetką. A kiedy już zdobył budowę Apollina, zgłosił się na ratownika do hotelu Sahara.

Funkcję tę pełnił zaledwie trzy dni. Od pierwszej chwili zwrócił na siebie uwagę wszystkich. Jego budowa i wspaniałe mięśnie budziły powszechny podziw. Traf chciał, że przebywali tam dwaj agenci filmowi z Hollywood – słynni Mayerowie. W Hollywood w tym czasie poszukiwano nowego Tarzana. Leź Barker, który ostatnio te role kreował, przerzucił się na bohatera dramatycznego, a filmy z Tarzanem nadal były bardzo modne.

Dla agentów nadarzyła się, więc nie byle gratka. Wysoki (191 cm), klasycznie zbudowany Gordon Scott mógł stać się magnesem przyciągającym publiczność do kin. Agenci szybko zebrali o nim jak najwięcej szczegółów, wymierzyli go wzdłuż i wszerz a potem, w formie zakładów, próbowali jego sprawności: czy potrafi w 50 sek. Przepłynąć 100 y. Z małpią zręcznością wspiąć się na wysokie drzewo i innych sztuczek. Gdy tak dla zabawy uniósł obu agentów na swych potężnych ramionach i obniósł na wyprostowanych rękach po plaży, gdy od niechcenia, ale błyskawicznymi chwytami dżudo najsilniejszych rzucał na miękki piasek, gdy przy potężnej masie mięśni wykazywał jakąś kocią zręczność, agenci połączyli się telefonicznie z Sol Lesersem, producentem filmów z Tarzanem, i przeprowadzili z nim taki dialog:
- Wzrost i waga?
- 191 cm i 98 kg.
- Budowa?
- Niczym potężny statek wojenny.
- Wgląd?
- Niczym Adonis. Budzi zachwyt wszystkich kobiet.
- Jak pływa?
- Bije rekordy pierwszego Tarzana, Johnny Weissmullera.
- Wymiar klatki piersiowej?
- Przy wdechu 130 cm.
-Jeśli usłyszę, ze ma biceps 46 cm, to…
-Nie 46 cm, ale 49 cm po rozgrzewce.
Język? Dykcja?
-Jak u profesora uniwersytetu.
- ANGAŹOWAĆ.

Jeszcze tego samego dnia, przerzucony samolotem, Gordon Scott pozował w Hollywood do próbnych zdjęć. Narodził się nowy Tarzan, najwspanialszy z dotychczasowych.
Gordon Scott wygrał los na loterii życia. Ale co który los wygrywa?
Z „SdW” 1962 r., przygotował Ignacy 2010.11.10
Rej. 171/ Sylwetki – 18 /2010.11.10
Ostatnia aktualizacja: 2010.11.17 godz. 09:16