(Na zdjęciu z 1987 roku reprezentanci trójboistów, od lewej: Waldemar Domaszewski i Jan Łuka, który bez „koksu” doszedł do tytułu Wielkiego Mistrza, i jak widać na zdjęciu nie oszukiwał w „walce na rękę”. Fot. Jan Rozmarynowski).

Druga połowa lat 80-tych to okres rozwoju trójboju siłowego, wywodzącego się z kulturystyki. Liczni siłacze mierzył swoje siły w przysiadach ze sztangą, wyciskaniu leżąc, martwym ciągu, odnotowując duże, liczące się osiągnięcia – i to nawet w skali europejskiej.
Jednym z najlepszych był Waldemar Domaszewski z Łomży, pięciokrotny Mistrz Polski i rekordzista w kategorii wagowej. do 110 kg. W 1987r. jego rekordy życiowe były imponujące: po 320 kg w przysiadzie i martwym ciągu, a 260 kg w wyciskaniu leżąc. Te rezultaty autentycznego amatora doceniły władze sportowe, przyznając mu pierwszy w historii trójboju tytuł Mistrza Sportu.

Nasz krzepki chłopak dostał też szansę pokazania swej siły na mistrzostwach świata w trójboju siłowym. Najpierw, wraz z Janem Wilczyńskim, Janem Łuką, Janem Drzazgowskm i kilkoma innymi naszymi zawodnikami sprawdzili się w międzynarodowych zawodach „O Puchar Bałtyku”, zorganizowanych również w Norwegii. Odnieśli znaczący sukces, bo byli równorzędnymi zawodnikami dla reprezentantów Norwegii, (w której było 2 policjantów), Szwecji, RFN i ówczesnej CSRS. Była to zapowiedź nowych rekordów i medali dla polskiego trójboju. Mieczysław Borowy – kierownik tej „norweskiej” ekipy i jednocześnie wiceprezes ZG TKKF oraz przewodniczący Centralnej Komisji Kulturystyki, skupiającej również trójboistów był zachwycony.

Mając na uwadze tak optymistyczne perspektywy, resort kultury fizycznej wysupłał dewizy dla 5 naszych siłaczy, trenera i kierownika. Nie były to duże pieniądze, wystarczyło ich tylko na przejazd pociągiem i promem, w dwóch kierunkach, na trasie Warszawa -Świnoujście – Ystad - Malmo – Geteborg - Friedrikstand, w którym odbywały się mistrzostwa. Po 36 godzinach podróży i trzech powierzchownych odprawach celnych Polska ekipa porządnie zmęczona, ale szczęśliwa, dotarła na miejsce.

Znosiło się na odpoczynek. Tymczasem czekała na nich niespodzianka. Tuż po wyjściu z pociągu na malutkim dworcu, do naszych mistrzów podeszło trzech cywilnych funkcjonariuszy policji i grzecznie poprosiło wszystkich do wydzielonego pomieszczenia. Tam czekali na nich celnicy. Uprzejmie poinformowali, ze chcą dokładnie zrewidować dwóch polskich zawodników, wskazując na naszych faworytów do złotego medali: Jana Drzazowskiego i Waldemara Domaszewskiego. Dali również wyraźnie do zrozumienia, że przy okazji nie omieszkają trochę pomyszkować w bagażach pozostałych.

Kierownictwo ekipy było przekonane, że to pewnie kawał jakiegoś rywala, który chciał zdenerwować naszych zawodników i wymyślił donos na policję. Można było sądzić, że po rewizji zaraz się wszystko wyjaśni. Zupełnie nie brali pod uwagę tego, iż któryś z zawodników mogł zignorować przekazane mu wcześniej ostrzeżenie, że w krajach skandynawskich posiadanie anabolików oraz sterydów i ich używanie (z wyjątkiem wynikającym z uzasadnionego leczenia się nimi) jest przestępstwem, zagrożonym karą do 5 lat więzienia.

Pierwszy dał się „obejrzeć” kierownik, po nim trener i dalej zawodnicy: Jan Łuka i Mirosław Sentkowski. Nie mieli nawet polskiej wódki, czym bardzo zdziwili celników i tajnych funkcjonariuszy. Podziękowano im i pozwolono odejść. W bagażach, J. Drzazgowskiego , W. Domaszewskiego jeszcze jednego naszego reprezentanta (a o nim nizej), była cała apteka, mnóstwo pigułek anabolików ( ampułki i fiolki) wypełnionych różnymi środkami dopingującymi. Wszystkie te zapasy policjanci skrupulatnie policzyli i sfotografowali, a zdjęcia z ich szczegółowym opisem oraz fotografiami „przemytników”, zostały opublikowane w norweskiej prasie już następnego dnia.

Wpadł też jeszcze jeden z kolegów, nieświadomie, tylko przez łatwowierność, kupując przed wyjazdem od znajomego na własny użytek, puszkę z tzw. proteiną, w której były również sterydy. Cała trójka powędrowała do aresztu i posiedziała tam przez całą noc, bez jedzenia i picia.

Rano zaczęły się przesłuchania. Dwaj nasi atleci D.D., każdy po ponad 100 kg żywej wagi, szybko zorientowali się, że mogą trafić do norweskiego więzienia, więc zaczęli przekonywać panią prokurator, że w Polsce źle się im żyło. Zarabiali grosze. Cięższy błagalnie tłumaczył, że w Łomży za swoją pracę stolarza zarabia miesięcznie 12 USD i za to musi utrzymać liczną rodzinę oraz - co tydzień kupić pół litra wódki swojemu majstrowi. Niższy, ale grubszy narzekał, że musi ciężko pracować w kopalni, głęboko w ziemi, za nędzne grosze.

Trójboiści widząc, że pani prokurator słucha ich uważnie i potakuje głową, poszli na całość. Wspólnym chórem ogłosili, iż w Polsce wcale im się nie podoba, gdyż nawet w dźwiganiu żelastwa są prześladowani. Pani prokurator, chcąc zachować prawny majestat, musiała również wysłuchać, choć z wielką niechęcią, kierownika ekipy. Ten zaś powiedział krótko:
- Panowie D.D. bredzą ze strachu, bojąc się konsekwencji naruszenia prawa norweskiego, które w zakresie posiadania, stosowania lub handlowania sterydami oraz innymi środkami dopingującymi jest im bardzo dobrze znane. Jeżdżą za granicę za państwowe pieniądze, mają dobrze płatną pracę, szczególnie, tzw. górnik, który w rzeczywistości nigdy nie był pod ziemia. Płacono mu tylko za dźwiganie . Miał też wszelkie przywileje przynależne górnikom, jak możliwość zakupów w dolarowych sklepach i talony na samochód itp. Okazało się, że nie było to po myśli przesłuchującej, więc do głosu dopuściła ponownie panów D.D., a oni swoje:
- Norwegia nam się bardzo podoba, tu chcemy żyć i trenować. Pechowiec, zaś ten od jednej puszki, wymamrotał cichutko tak, że ledwo go było słychać:
- Ja chcę wracać do domu.

Ta ostatnia wypowiedź trochę zburzyła plany pani prokurator. Postanawiała, że „koks” ulega konfiskacie, a za zatrzymanych należy wpłacić kaucję w wysokości 7 tys. koron, w tym za pechowca tylko 1 tysiąc. Jeżeli warunek ten nie zostanie spełniony, wszyscy trzej pójdą do więzienia na 2 lata.
Przedstawiciel organizatorów oświadczył: - Przemytnicy środków dopingujących nie zostaną dopuszczeni do zawodów. Kierownik polskiej ekipy ostro zaprotestował i zadzwonił do polskiego Konsula w Oslo.

Po kilku godzinach było następne spotkanie i jednocześnie zaskoczenie. Za nikogo już nie trzeba wpłacać kaucji. Pechowiec musi natychmiast opuścić Norwegię, co też uczynił Duet siłaczy D.D. opuszcza areszt i w asyście tajemniczego pana Jana Nowaka przenosi się do motelu. Tam odwiedza ich kierownik w towarzystwie polskiego konsula w Oslo. Nasi siłacze, pomimo próśb, nie chcą wracać do kraju. W Norwegii widzą swoją przyszłość zawodową i sportową. Mają opiekę socjalną i zapewnienie, że ich marzenia zostaną spełnione, więc nie ma, o czym mówić.

W tym czasie trwają mistrzostwa. Jan Łuka, nasz jedyny już faworyt do medalu, bardzo zmęczony i zdenerwowany „wyczynami” kolegów, zajmuje w swojej kategorii zaledwie VI miejsce.

W sumie zamiast medali była wielka kompromitacja polskich siłaczy. Duet D.D. po zakończeniu mistrzostw został postawiony przed alternatywą: podjęcie pracy pod kołem podbiegunowym przy wyrębie lasu lub opuszczenie Norwegii. Wybrali daleką podróż, zabierając ze sobą pamiątkowe reprezentacyjne dresy z białym orłem i dużym napisem „Polska”. Pewnie mają je jeszcze i z dumą pokazują, mówiąc znajomym, że byli reprezentantami Polski i mogli być mistrzami świata.
Autor: Jan Włodarek Maj 2004
Rej. 192/ sterydy - 13 / 2010.11.25 /
Ostatnia aktualizacja : 2010.12.04 godz.09.16