Powtarzanie tego, aby nie stosować w kulturystyce i innych sportach środków dopingujących (w jakiejkolwiek postaci, niebezpiecznych dla zdrowia i życia, w każdym wieku, a szczególnie dla młodzieży) przynosi niestety znikome rezultaty.
Z roku na rok jest coraz więcej "pakerów-aptekarzy". Każdy z nich, w imię mody na 120 -140-kilogramowych sztucznych mięśniowych broilerów, przyjmuje każdą ilość koksu, aby osiągnąć ideał, który pokazują w Internecie lub w pseudo-fachowych czasopismach kulturystycznych. Nawet sami mistrzowie uważają, że bez koksu biceps nie "urośnie" do obwodu 50 cm!
Nie ma co ukrywać - po koks często sięgają zabiegające o pozycję w kręgach przestępczych wyrostki z blokowisk. Masa ciała i grubość karku ma budzić respekt u rówieśników i bezbronnych staruszek, które łatwo zmasakrować i okraść.

Oczywiście, można na własne życzenie rujnować sobie zdrowie, doprowadzając je do negatywnie nieodwracalnych zmian, a taka jest tragiczna rzeczywistość. Alarmuje o tym m.in. środowisko lekarskie w Polsce i za granicą. Skutki korzystania ze środków dopingujących są przerażające. Lista ich jest długa. Coraz więcej młodych mężczyzn zgłasza się do poradni leczenia bezpłodności i impotencji. Nastąpiło u nich trwałe zmniejszenie jąder i pogorszenie jakości nasienia. Często towarzyszy temu zwiększająca się niewydolność pracy serca, wątroby, nerek oraz zaburzenia psychiczne, które m.in. charakteryzują się wybuchami agresji w stosunku do otoczenia, albo dla odmiany - depresją.

Naukowo udowodniono, że osoby stosujące koks częściej używają siły fizycznej, wdają się w bójki, kłócą się z trenerami, złośliwie niszczą sprzęt. Są wrodzy, zazdrośni z byle powodu i agresywni wobec otoczenia.

Kulturystyczny koksiarz stopniowo zaczyna wierzyć, że tyle jest wart, ile waży i ile mierzą jego sztuczne mięśnie. Pakuje się końskimi wręcz dawkami, by zyskać nowe zwały mięśni. Gdy brakuje mu kasy, wpada w zły humor i wściekłość. Tak jak narkoman, dla swoich ukochanych mięśni, może poświęcić wszystko. To jest już tragedia dla nigo i jego najbliższych.

Można powiedzieć, że te przestrogi są już znane koksiarzom i stanowią walkę z wiatrakami. Aby się przekonać, jak jest naprawdę, warto samemu obserwować koksiarza, a najlepiej zakolegować się z nim. Na początku puchnie jak balon. Rośnie, aż nagle znika z klubu. Nikogo to nie dziwi, gdyż ciągle ktoś przychodzi lub odchodzi.

Niedoszły Rambo lub Terminator o kwadratowej szczęce, w zaciszu domowym cierpi wraz ze swoją rodziną i szuka ratunku u lekarzy, jak wielu przed nim. Jest ich tysiące. Kilkunastu już zmarło, o czym pisała prasa. Ci co żyją, przeklinają swoją głupotę budowania wizerunku przez nakoksowane mięśnie. Trzeba im współczuć, bez względu na wiek, tak jak Robertowi, 20-letniemu entuzjaście "szybkich" mięśni, czy też Wackowi, 47-letniemu instruktorowi, który przez lata "dochodził" do 130 kg wagi ciała, a dziś waży nieco powyżej 40 kg.
Obaj mają już "niebiański" wyrok!

Nie są to żarty, o czym przekonali się wcześniej szwedzcy sportowcy. W latach 1985-1998 co najmniej 34 z nich zmarło w wyniku systematycznego zażywana środków dopingujących z grupy sterydów anabolicznych!

Dla już dotkniętych skutkami "dopingu-mordercy", mądrych po czasie, ale cierpiących i przerażonych, nie jest pocieszeniem, że wśród żyjących nie ma już przedwcześnie i nagle zmarłych kulturystów, w tym czempionów światowej kulturystyki, jak m.in:Benaziza, braci Munzerów, a Schwarzenegger ledwo wywinął się śmierci.

Ci, którzy kiedyś ochoczo brali środki dopingujące skarżą się, że w ich organizmach pozostały trwałe ślady, które objawiły się u ich dzieci, powodując np. autyzm, narodziny z dziurą w sercu, a nawet śmierć. Czasem koks wystawia ludziom wysokie rachunki.
Wystawił go m.in. Bertilowi Foxowi, dwukrotnemu zdobywcy tytułu Mister Uniwersum, który w szale pod wpływem sterydów zastrzelił swą przyjaciółkę i jej matkę, za co odsiaduje karę dożywotniego więzienia.

Banałem jest pytanie, czy warto dla nienaturalnych i sztucznych mięśni być samobójcą, stracić życie lub w najlepszym razie zdrowie swoje lub dziecka? Wydaje się, że odpowiedź jest prosta, ale nie dla tych, u których brojlerowe mięśnie przysłaniają rozum!

Można powiedzieć, że siła człowieka sprzymierzona z charakterem, moralnością, inteligencją, cywilizowanym stylem życia stanowi o zdrowiu i bogactwie narodu. Nie przystają do tego nakoksowane tuczniki, z których nie ma żadnego społecznego pożytku. Jest jednak nadzieja, ze kiedyś zastanawiają się nad sobą i po przemyśleniu zejdą z drzew.
Autor: Dr Jean Thor 2004 r. .
195 /sterydy - 14 /2010.11.30 /
Ostatnia aktualizacja : 2010.12.09. godz. 11:33