PRZYPOMINAMY artykuł z 1962 roku!

Od JWIP.PL Warto przeczytać poniższy artykuł, ponieważ on jest o wielkim zagranicznym artyście, któremu powojenna i zniszczona Polska oraz powstająca kulturystyka nie była obca. Artykuł jest charakterystycznym przykładem mądrego propagowania kulturystyki w latach 60.

Stanisław Zakrzewski - redaktor naczelny „Sportu dla Wszystkich”, dla kulturystyki pozyskał znakomitych artystów z różnych dziedzin sztuki. Oni wówczas w prawie każdym wydaniu „SdW” o kulturystyce wypowiadali się entuzjastycznie i z dużym uznaniem. To był Jego ogromny sukces.

Dariusz Pacak z Wiednia w artykule „Pamięć jako promień, czyli o kolos kagathos słów kilka ( od kultury Złotego Wieku antycznej Grecji do kultury fizycznej w Polsce lat sześćdziesiątych) „, wspomina obecnie Witolda Grucę, jednego z najwybitniejszych, polskich tancerzy, choreografów, solistę Teatru Wielkiego w Warszawie. Ten tancerz „w wywiadzie udzielonym Stanisławowi Zakrzewskiemu zakończył, parafrazując być może maksymę Platona, tymi słowy: - Niech ćwiczą i rozwijają swoje ciało, aby stało się pięknym naczyniem dla ducha – jak mówią poeci. Nie wolno tracić z oczu obrazu całości, jakim jest zdrowy duch w zdrowym ciele”. „SdW” z 1961 r.

Dziś trudno znaleźć jakąś wypowiedz artysty o korzyściach uprawiania rekreacyjnej kulturystyki. Pomijam telewizyjnego - bawi i w telewizji- występuje z odmłodzonym skalpelem ciałkiem.
Nie ma już wśród nas Marka Perepeczki, Mariana Glinki. Z wielkich jest Krzysztof Majchrzak, ale ta jego wielkość chyba przeraża współczesnych redaktorów kolorowych czasopism dla kulturystów, więc pozostaje im pisać o tym, co jest najlepsze na masę siłę. A te pisanie sprowadza się do tego, że trzeba „ładować” i kupować puszki ze specyfikami - legalnymi. Oczywiście, określonych firm. A w przerwie stworzą jakiś przyjazny artykulik z cyklu, co słychać u amerykańskich zawodowców.
Pozostał wymieniony poeta Dariusz Pacak, ale on pisze do literackich czasopism, a o kulturystyce jedynie na stronie, JWIP.PL
Przygotował: Ignacy grudzień 2010 r.

O KULTURYSTYCE ROZMAWIAMY Z ARTYSTAMI -. Wytrwałość w ćwiczeniach to tajemnica sukcesów.

Udało się namówić na zwierzenia Michaela Somes, najsłynniejszego tancerza brytyjskiego baletu. Jest on wychowankiem angielskiej szkoły baletowej, niemającej wprawdzie tradycji jak szkoła rosyjska, mimo to uważanej za jedną z najlepszych. Somes współpracował z wieloma słynnymi baletmistrzami, otważał główną role w głośnych premierach przygotowywanych przez Sandlers Wells Balet, a później przez balet Royal Opera House w Londynie. Przez wiele lat był stałym partnerem Margot Fonteyn, najlepszej tancerki Zachodu.
Występował w wielu krajach, m.in. dwukrotnie w Polsce.

- Polskę odwiedziliśmy zaraz po wojnie. Było to moje pierwsze spotkanie z polską publicznością. Wydawało mi wtedy, że ludzie, którzy żyją wśród wypalonych domów, nie zechcą wzruszyć się naszym tańcem. Tymczasem na spektaklach mieliśmy nadkomplet publiczności, to jedno z moich najmilszych wspomnień.
- Podczas wojny zostałem kontuzjowany, prawie na starcie do kariery baletowej. Wydawało się, że nie będę mógł tańczyć. Uparłem się i ćwiczyłem. Nie jestem mazgajem, ale nieraz ból wyciskał mi łzy z oczu. Potem ból stawał się coraz mniejszy, a forma rosła. Gdy wróciłem na scenę powitano mnie jak bohatera. Od tego czasu twierdzę, że ćwiczenia to 90 proc. sukcesu.
- W Polsce tańczyłem „Cud w Gorbals”, fragmenty „Jeziora Labędziego” i Hamleta”. Po raz drugi występowałem tu z Margot Fonteyn w 1960 r. w warszawskim przedstawieniu „Jeziora Łabędziego”. Nie mogłem poznać waszej stolicy, tak rozbudowała się. Najbardziej podobało mi się kolorowe Stare Miasto. Krak ów mnie zachwycił; wiele podróżowałem, ale nigdy tak nie odczułem nastroju przeszłości jak w Krakowie.

- Krytycy baletowi uparcie podkreślają, że jest Pan najlepiej zbudowanym tancerzem.
- Nie wyobrażam sobie, by tancerz mógł być źle zbudowany. Budowa ciała jest jednym z atrybutów tego zawodu.

- Co Pan robi by ten atrybut pielęgnować?
- Staram się żyć rozsądnie. Dużo ćwiczę (to jest tajemnica mego zawodu!), dużo śpię, (ale tylko w nocy), nigdy nie jem dużo wieczorami, za to raz dziennie jem wszystko na co mam apetyt, bo tancerzom, tuszcz nie zagraża. Ciągłe ćwiczenia odchudzają.

- Co Pan myśli o kulturystyce?
- To uwspółcześnienie dawne, bardzo dawne marzenie o pięknie. Wie Pan „już starożytni Grecy i Rzymianie…” W anatomii człowieka ukryta została wprost niepojęta doskonałość natury. Pielęgnowanie tej doskonałości jest przywilejem i obowiązkiem nowoczesnego człowieka.

- U nas niektórzy oburzają się na pokazy kulturystyczne ( w 1962 roku – przyp. i.).
- Nie tyłko w tej dziedzinie oburzenie jest wywołane brakiem niezrozumienia. Przeskakując dozwolone, Kopernik i Newtonem też się oburzano, choć z innego powodu. Obrazy Maneta i Picassa były wyśmiewane, a premiera londyńska „Tańców Połowiececkich” w wykonaniu Baletów Rosyjskich Diagilewa groziła teatralną rewolucją. Kulturystyką są zgorszeni prawdopodobnie ci, którzy nie chodzą na plażę, bo wstydzą się rozebrać.

- Ma Pan ulubionych kulturystów?
- Bardzo wielu, choć znam tylko zachodnich. Gdy mi Pan prześle polskie pismo kulturystyczne, z przyjemnością obejrzę, choć fotosy. Z zachodnich kulturystów imponuje mi dr Glenn Bishop i przede wszystkim Jim Stryker, - okaz młodości, wspaniałej budowy i męskiej, niezblazowanej urody.
- Właśnie ćwiczenia baletowe uzupełniam często treningiem w dźwiganiu ciężarów: w krytej hali sportowej trenuję skoki w dal i wzwyż. Mój ulubiony sport to pływanie. Urlop zawsze staram się spędzić nad wodą. - - U nas jest jej sporo, ale lubię wyjeżdżać na wypoczynek na południe Francji.-

A teraz kilka pytań błyskawicznych:
- Co Panu w Polsce nie podoba się?
- Niepunktualność nie tylko w teatrze

- Pamięta Pan jakichś polskich artystów?
- Barbarę Bitter, Olgę Sawicką, Witolda Grucę i Stanisława Szymańskiego. Przed wszystkim zaś Leona Wójcikowskiego. Tancerzy mieliście, macie ich i będziecie mieli wybitnych.

Zdobycie tych wypowiedzi wymagało sporo kombinacji taktycznych, bo od jakiegoś czasu Somes unika wywiadów. Krążą plotki, że ma zamiar rzucić scenę i poświęcić się pracy baletmistrzowskiej. Oczywiście, zabrakło mi śmiałości by go o to zapytać.
Autor: M. Banaszyński
Rej.200 / wywiady – 9 //2010.12.04
Ostatnia aktualizacja: 2010.12.12 godz. 10:29