Witold Majchrzak jest nestorem kulturystów. Wcześniej też uprawiał sporty siłowe, w tym: wioślarstwo, zapasy, boks, podnoszenie ciężarów, a przez ostatnie 30 lat już tylko kulturystykę, którą kocha. W 1993 roku, w wieku 75 lat, po 60 latach uprawiania sportu odstawił swoją żelazną „galanterie” już na zawsze, do „kąta”.

Jego sylwetka i sukcesy sportowe znane były, już w latach trzydziestych, W roku 1934 był mistrzem Pomorza w boksie , w latach 1936 –37 mistrzem w podnoszeniu ciężarów i w zapasach, a w 1938 r. zdobył tytuł mistrza Polski w zapasach. W okresie niemieckiej okupacji potajemnie ćwiczył, a gdy tylko nastąpiło upragnione wyzwolenie, powrócił do sportu wyczynowego.
Witek był uczestnikiem pasjonujących wydarzeń, a nawet ich bohaterem. Niektóre jego wyczyny jeszcze „krążą” po klubach i siłowniach w formie anegdot, inne składają się na legendę, jak choćby zwycięska walka w cyrku z bestię - brunatnym niedźwiedziem, dobrze znana czytelnikom czasopism kulturystycznych z 2003 r.

Jego pasjonujące i ciekawe sportowe życie zasługuje na utrwalenie np. w książce lub filmie, jako wzór dla współczesnych kulturystów i dla tych, którzy będą w przyszłości zajmować się tym sportem. Niewykluczone, że kiedyś ktoś się tym zajmie. Czas ucieka, więc z niewyczerpanej „kopalni” przygód Witka, warto teraz przypomnieć choć kilka epizodów, które pokazują zadziwiającą żywotność i wolę walki Sędziwego Nestora. Tak Witek wspomina odległe lata.

Zawody pod lufami pepeszy
„Był rok 1945, W umęczonej Ojczyźnie niczego nie było, ale ludzie mięli chęci i zapał. Zaczął odradzać się sport, wspierany przez władzę ludową. Szybko więc z kolegami założyliśmy klub atletyczny Związku Walki Młodych -„Zryw”. Po sprzątnięciu i pomalowaniu dużej hali w podziemiach zrujnowanego budynku oraz zgromadzeniu „poniemieckiego” sprzętu do ćwiczeń, klub stał się najpopularniejszym miejscem spotkań bydgoskiej młodzieży. Tam po ciężkiej pracy przy odgruzowywaniu miasta intensywnie trenowaliśmy zapasy i podnoszenie ciężarów.

Wieczorem, sala treningowa zmieniała swoje przeznaczenie i stawała się miejscem rozrywki. Najpierw na specjalnym podium odbywały się popisy siły i sprawności, np.: rwanie łańcuchów, wyginanie stalowych prętów, dźwiganie nietypowych ciężarów i zapasy w różnych stylach. Zawsze był tłok, gdyż na pokazy atletów przychodziło ponad tysiąc osób. Oczywiście, były też ładne dziewczyny. Następnym punktem programu były tańce przy wojskowej orkiestrze. Było radośnie i spokojnie, nikt nie miał odwagi rozrabiać, gdy wokół bawili się atleci.

Nie mogę pojąć, skąd mieliśmy taką żelazną kondycja. Przecież jadło się to, co wpadło w ręce, przeważnie z kuchni wojskowej. Czarny chleb ze smalcem, do tego kawa zbożowa, zupa najlepiej grochowa, kawałek kiełbasy z kaszą gryczaną. To nam dawało „parę”, wystarczającą na ciężką pracę, trening i zostawało jeszcze na rywalizację sportową. Rwaliśmy się do niej, startując w różnych krajowych turniejach i zawodach.

W lipcu 1946 r. całą drużyną zapaśników, po 20 godzinach podróży, w zatłoczonym wagonie towarowym (innych nie było), w których i na dachu jechała część podróżnych, dotarliśmy do leżącej w gruzach Warszawy. Zmęczonych, głodnych gościnie powitali organizatorzy warszawskiego meczu i nawet załatwili szybki transport - ciężarówkę wojskową, niezwykłą, gdyż miała za sobą szlak Lenino – Berlin.

Pojazd ten ze śladami po kulach, z odkrytą skrzynią i udekorowany, jak na ślub panny młodej, ale z transparentem – „Atleci Pomorza” i asystą żołnierzy z pepeszami budził sensacje nielicznych przechodniów. Myśleli, że jedziemy pod przymusem ! Wokół były tylko zgliszcza domów. W żołądkach nam „grało”, a historyczny „Chevrolet” powoli i uparcie pokonywał lub wymijał liczne wyboje, doły i sterty gruzu. Po godzinie dotarliśmy na stadion Wojska Polskiego, a tam dalsze wyrazy gościnności - pyszny poczęstunek.

Podali wspaniałe „odżywki”: wędzony boczek, „pęta” kiełbasy i świeżutkie i chrupiące bochenki chleba razowego, a do tego kawę zbożową z cukrem. Każdy jadł ile tylko mógł. Czuliśmy się wzmocnieni, ale nie było czasu na drzemkę. Trzeba było formować się w wojskowy szyk i do defilady wokół bieżni stadionu, a na trybunach komplet, ponad 20 tys. ludzi!

Przy dźwiękach marsza, prowadziłem poczet sztandarowy, oczywiście zamaszyście, jak przystało atlecie. Nagle z trybuny zszedł generał Karol Świerczewski i zasalutował. Kilkanaście miesięcy później zginął w walce w Bieszczadach.

Przeciwnik nie do zdarcia
Zapada zmierzch. Bokserski ring, miejsce naszych zapaśniczych walk, ustawiony na środku boiska, oświetlają wojskowe reflektory. Zaczyna się atrakcyjny mecz Warszawa – Bydgoszcz. Ja w skowronkach, lubię taką gladiatorską scenerię i jestem faworytem w swojej wadze (do 67 kg). Niestety, szybko tracę humor. Pierwsze pojedynki wygrywają warszawiacy i na dodatek kłopot – po obfitym poczęstunku, zaniemógł , nasz zawodnik kategorii półciężkiej. Do walki w swojej kategorii wyznaczam rezerwowego i postanawiam zastąpić „chorego”.
Odradzają mi to koledzy
- Daj spokój, twój przeciwnik to olbrzym i znany siłacz, cięższy od ciebie o 30 kg. Zrobi z ciebie miazgę
-Trochę się bałem ale wierzyłem w siebie. Pomyślałem walczyłem z niedźwiedziem i wygrałem. Zaczęło się tragicznie, już w pierwszym starciu. Olbrzym złapał mnie za kark i jak z procy wyleciałem na murawę. Publiczność szalała, a ja zamroczony gramoliłem się na ring. Pomyślałem tak:
-W bezpośrednim starciu nie mam szans, muszę „nurkować, tańczyć” i czekać na okazję. Mimo tego, że byłem czujny, znów dałem się chwycić w stalowy uścisk. Pod „publiczkę” szorował moją twarzą o linę. Czułem potworny ból, byłem bliski omdlenia, chciałem się poddać. Cudem się wywinąłem i dalej bardzo uważałem. Będąc znacznie szybszym i mając dobrą kondycję już unikałem jego „morderczych” chwytów. Tak walcząc w dziewiątej minucie zauważyłem , że on staje się coraz bardziej ociężały, tracił siły. Wykorzystałem to, zastosowałem chwyt z repertuaru Stanisława Cyganiewicza i leżał na macie, a ja na nim. Błagalnie patrzył na sędziego, któremu pozostało tylko wskazać moje zwycięstwo.

Po zawodach były dla wszystkich „ super - odzywka” – golonka, wzmocniona „wodą ognistą”, którą koledzy wznieśli toast za moje nie-spodziewane zwycięstwo.

Na drugi dzień nasza zapaśnicza ferajna wzięła udział w zlocie ZWM na warszawskich Polach Mokotowskich. Tam spotkałem Feliksa Sztama – wielkiego trenera polskich bokserów. Powiedział:
- Widziałem Twoje walki bokserskie i wczorajszą w zapasach. Masz serce do walki, ale w boksie możesz zrobić większą karierę. Pomyśl o tym.
Przez kilka miesięcy zastanawiałem się nad propozycją Stamma. Zdecydowałem się na zapasy w których rok później zdobyłem tytuł wicemistrza Polski w wadze lekkiej.

Powrót do Bydgoszczy był wesoły i trwał już rekordowo szybko, bo tylko 16 godzin i też w wagonie towarowym. Było luźno i spałem na podłodze, z plecakiem pod głową, a w nim była nagroda za zwycięstwo - konserwy wojskowe

Występ w Weronie
Mijały lata, a Witek dalej mocował się i dźwigał ciężary. Brał udział w po-kazach siły i sprawność w zawodach, stał się też cenionym działaczem i organizatorem polskiej kulturystyki. Jego pożyteczną pracę dojrzał sam Ben Weider, Prezydent Międzynarodowej Federacji Kulturystów i zaprosił go w 1974r do Werony (Włochy), na Mistrzostwa Świata i Kongres Kulturystów.

„Na drogę zabrałem trochę mięsnych konserw, kilka wedlowskich czekolad, żubrówkę i koniaczek dla siebie i na poczęstunek, a dla prezydenta Weidera kryształowy wazon. Od Berlina w wagonie, w którym miałem zarezerwowany przedział - miłe towarzystwo, panie niektóre z małymi pieskami i starsi dżentelmeni. Wszyscy wytwornie ubrani. W takim towarzystwie przydarzyła mi się „ kolizja”. Stałem w przejściu wagonu popijając prywatną herbatkę. Nagle pociąg gwałtownie zaczął hamować. Zaparłem się nogami, ale kubek od termosu z napojem, na szczęście chłodnym, poszybował na wytworny frak dystyngowanego.
Poszkodowany, mojej postury (a ważyłem ok.110 kg żywej wagi) nawet nie mrugnął. Nie zdążyłem odezwać się, a on mnie zaczął przepraszać po niemiecku, za zaistniałą sytuację. Przerwałem mu, odzywając się czysto językiem Goethego, że to moja winna. Na to jego żona:
- Zapraszamy pana na kolację do wagonu restauracyjnego, tam sobie spokojnie porozmawiamy.
Już przy stoliku dowiedziałem się, że są zaintrygowani moja atletyczną sylwetką i tym, że samotnie i w przejściu wagonu piłem herbatę z termosu oraz że płynnie i bez obcego akcentu mówię po niemiecku. Wyjaśniłem, że jestem Polakiem urodzonym w Berlinie, od 14 roku życia uprawiam sport, a teraz jadę na mistrzostwa kulturystów. Ćwiczenia siłowe stały się głównym tematem naszej j rozmowy. Dystyngowany pan, wywodzący się, że starego arystokratycznego rodu, był w młodości siłaczem z sukcesami, zaś jego sympatyczna drobniutka żona od zawsze uwielbia atletów, zresztą tak jak moja.

Nad ranem, przed końcem ich podróży, poprosiłem ich do swojego przedziału na lampkę naszej „Żubrówki”. Długo zegnali się ze mną i nalegali, żebym do nich przyjechał. Obiecałem, ale o tym innym razem.

Po dwudniowej podróży, w dobrym nastroju wziąłem udział w zawodach „Mister Uniwersum’ i za prośbę Prezydenta IFBB, dodatkowo wystąpiłem w pokazie atletycznym. Organizatorzy nie mieli łańcuchów, ani sztab żelaza, wiec „gwoździem” mojego występu była żonglerka odważnikami 25 i 50 kg. To bardzo podobało się publiczności. Kilka dni później powracając do kraju zatrzymałem się w Wiedniu. W pięknej restauracji, w której kiedyś przesiadywał cesarz Franz Jozef, kilkakrotnie wystąpiłem z pokazem mięśni i siły, sympatycznie przyjętymi przez wiedeńczyków.

Do Bydgoszczy wróciłem po 10 dniach z torbą pełną prowiantu, czyli konserwami zabranymi w podróż do Werony. Byłem szczęśliwy, gdyż reprezentowałem kraj.

Stracona szansa
W Weronie i Wiedniu poznałem wielu prominentnych działaczy światowej kulturystyki. Najmilej wspominam Lolly Bester - sekretarza Związku Kulturystyki Południowej Afryki (RPA). Ta urokliwa kobieta, nie tylko, że mnie zaprosiła na następne światowe zawody do Pretorii, ale też przysłała mi bilety lotnicze oraz pieniądze na przygotowanie się do zawodów. Zapewniła, też, że w jej kraju, mogę przez 14- dni mieszkać w luksusowym hotelu, na koszt organizatorów.

Do tej imprezy przygotowałem się bardzo dobrze. Swój repertuar pokazu poszerzyłem o podnoszenie nad głowę 25 – kilogramowego odważnika najmniejszym palcem, wyciskanie sztang o wadze 160 –kg leżąc, przysiad z obciążeniem –180 kg. i „łamanie żelaznej sztaby”. Miałem pecha, nie zdążyłem w wymaganym okresie zrobić wymaganych szczepień i z wyjazdu „nici”.

A szkoda.
Witek miał wtedy 58 lat ( wzrost - 170 cm, waga -110 kg, obwód klatki piersiowej - 130 cm, biceps- 44 cm, udo - 65 cm.
Dziś Nestor ma już 87 lat. Zadziwia pamięcią i hartem ducha. Dalej interesuje się ćwiczeniami siłowymi. Dużo odpoczywa, oglądając swoją hodowlę kanarków, oraz, zgromadzony przez lata swojej kariery sportowej zbiór: medali, dyplomów, pucharów proporczyków, i niezliczonej ilości fotografii i wycinków prasowych. W swoim „muzeum” historii polskiej kulturystyki żyje przeszłością, przypominając sobie wydarzenia z młodości.

Jak mówi, z wielką przyjemność sprawia mu każdy kontakt z ludźmi z „branży” kulturystycznej. Czeka, chociaż na telefon od tych z którymi kiedyś ćwiczył i tworzył naszą kulturystykę, w tym od dzisiejszych działaczy. To smutne, ale dzwoni do niego tylko jeden z nich. Pozostali zapomnieli o Nestorze. Widać dinozaury dziś nie w cenie.
Autor: Jan Włodarek Luty 2004 r.

Od JWIP.PL : Witold Majchrzak zmarł 7 lutego 2009 r. w Bydgoszczy. W ostatnich latach swojego życia był zapomniany przez naszych redaktorów naczelnych kolorowych pism dla kulturystów, jak również władze Polskiego Związku Kulturystów, kierowane przez Pawła Fileborna.
Niedługo upłynie dwa lata od jego śmierci, a animatorzy krajowej kulturystyki dalej milczą o zasługach Witolda Majchrzaka. Czyżby powodem tego jest to, że Nestor - za życia - wypowiadał się krytycznie pod ich adresem?
Niniejszy artykuł został też opublikowany pod tytułem: „Za kulisami Galerii Mistrzów”. Cz.IV.
Rej.209./sylwetki – 23/ 2010.12.11/
Ostatnia aktualizacja: 2010.12.11 godz. 12:03