HUMORESKA (na Nowy Rok)

Nie chciałbym się narazić na zarzut jednostronności, ale zdaje mi się, że w pierwszym rzędzie sport jest tą dziedziną, w której tak rażąco uwidocznia się niesprawiedliwość losu, co to, pozornie bez żadnej logiki i zastanowienia się, obdarza ludzi swojemu darami.
Właśnie w sporcie zdarza się najczęściej, że im kto większy patałach i niedołęga, tym lepszy i kosztowniejszy sprzęt posiada. Narciarz, ubrany wedle ostatniej mody i zaopatrzony w oryginalne „hikory” z pewnością dopiero co zaczął jeździć i porządnej kristjaniji jeszcze zrobić nie umie. Analogicznie ma się rzecz z rakietą, łukiem, kajakiem i w ogóle z każdą gałęzią kultury fizycznej.

Takie to dziwne rozmyślanie ogarnęło mnie na statku, w czasie gdy „sto mil od brzegu, sto mil przed brzegiem” spędzałem, diabli wiedzą po co, swój wypoczynkowy urlop na morzu.

Życie na statku jest strasznie monotonne i nudne. Większość dnia wypełnia wyżerka i bridż, a gdy się już jednego i drugiego ma po same uszy, zaczyna się człowiek wałęsać z kąta w kąt, chrząkać, ziewać, a w końcu chce mu się leżć na najwyższy maszt i wyć jak pies do księżyca z tęsknoty za uczciwym lądem.

- Czy pan już widział naszą salę gimnastyczną? – zagadnął mię usłużny deck-strward.
- Salę gimnastyczną?
- A tak. Mamy tutaj i salę gimnastyczną i basen do pływania…
- I pan mi to dopiero teraz mówi?!

Wydobyłem z kufra kostium treningowy i kazałem się prowadzić.
Wnet też znalazłem się w luksusowej, świetnie przewietrzonej halli nikle, marmury, tafelki, mile łechtały oko, odwykłe już od komfortu lądowego. Połowa Sali zajmował basen do pływania, drugą część przeznaczono do ćwiczeń na przyrządach gimnastycznych. Czego tam nie było! Maczugi, piłki, kozły, rower stabilizowany, przyrząd do wiosłowania, koń elektryczny, wielbłąd, gruszka bokserska, słowem, czego dusza zapragnie!

I wtedy właśnie ogarnęła mnie czarna melancholia. Gdyby to które z naszych polskich klubów sportowych mógł mieć takie skarby w swoim posiadaniu!!... A tak, co? Niszczy się tutaj, przepada kurzem lub służy patałachom…
- Pan jest z pewnością sportowcem – zabrzmiał nagle, tuż za mną jakiś skrzeczący głos. Odwróciłem się.
Przede mną stała jakaś 50- letnia babinka, ruda jak zardzewiały baniak, wymęczona, wymalowana i ubrana w prawdziwy „jantzennowski” kostium pływacki, który czynił ostatnie wysiłki, aby pomieścić w sobie jej ultra – tycjanowskie kształty
- Pan musi być prawdziwym sportowcem! - - powtórzyła, patrząc z zachwytu na moje „flanele”.
- Ależ, łaskawa pani… usiłowałem protestować.
- Nie. Niech mi pan nie przeczy! Domyślam się tego po tej odznace, którą nosi pan na kostiumie.
- Proszę pani… ja…
- Niech mi pan nie przerywa! Strasznie się cieszę, że pana poznałam. To się naprawdę cudownie składa! –paplało babsko.

W pierwszej chwili nie wiedziałem, dlaczego właśnie moja obecność miała posłużyć babie do cudownego składania się - Gdy się jednak potem spostrzegłem, było już, niestety, za późno.

Nieznajoma wygramoliła się z trudem na rower. Chciałam skorzystać z tego i odejść.
- Nie! Niech pan nie odchodzi! Proszę mi powiedzieć, czy ruchy moje są poprawne, czy kręgosłup należycie pochylony i czy kolana podchodzą do właściwej wysokości.
Biedny rower trzeszczał pod ciężarem 120 kilogramów żywej wagi, a ja musiałem patrzeć na to i tłumaczyć babulce, że jeździ jak sam mistrz świata.
- Zmęczy się cholera – myślałem sobie- i za chwilę padnie jak nieżywa na fotelu, a ja wtedy bryknę, gdzie pieprz rośnie.

Gdzie tam! Po rowerze przyszła kolej na przyrząd do wiosłowania.
- Niech pan uważnie obserwuje pracę moich nóg! – rozkazała mi despotycznie.
Trudno. Usłuchałem. Obserwowałem tę „pracę”, mając błogą nadzieję, że się wreszcie baba zmęczy na śmierć. Aha! Szkoda marzyć. Mając już dość wiosłowania., przeniosła się magiera na konia i pyta mnie, czy dobrze „anglezuje”, potem przeskoczyła na wielbłąda, a wreście pobiegła do maczug. Gdy się już i nimi nacieszyła, stwierdziła, że najwyższy czas zabrać się do boksu.

W tej gałęzi sportu nie pozwoliła mi jednak wyłącznie tylko na obserwację. Musiałem włożyć rękawice i boksować się z niezmordowaną niewiastą, Zaraz też w pierwszej minucie leżałem jak długi na podłodze, a powtarzało się to tak długo, póki moja partnerka nie uznała za stosowne (Raz Dwa Trzy – Przygoda na statku 2-gi) dać pokój bezbronnemu i przenieść się za parawan, celem poddania swych członków naświetlaniu przez lampę kwarcową.

Skorzystałem z tej sposobności, wymknąłem się z sal i podparty mocnym ramieniem jakiegoś marynarza, dowlokłem się do kabiny, przysięgając sobie w duszy, że nigdy już moja noga nie stanie w okrętowej Sali gimnastycznej.

W kabinie ległem jak nieżywy na łóżku i resztkami uciekającej przytomności westchnąłem do Boga:
- Niech Ci będą dzięki o Panie, że nasze kluby sportowe w Polsce nie posiadają takich sal gimnastycznych…, i że, na szczęście, kobiety nasze nie pchają się jeszcze tak masowo do ćwiczeń cielesnych…

Zbity i skopany jak piłka nożna, zasiadłem wieczorem do ojadu, starając się być jak najmniej widocznym. Nie pomogło. Znalazła mnie przystole.
- Oj gdzie się pan podział? Szukałam pana po całym statku!
Zrobiło mi się zimno.
- Wie pani… czułem się dziś nie nadzwyczajnie…
- Rozumiem, rozumiem. Ale to przejdzie. Morze było dziś naprawdę bardzo niespokojne.
Tutaj babsko zniżyło głos:
- Wie pan, przyszłam zasięgnąć pańskiej rady, jako fachowca w sprawach sportowych…, widzi pan… mam tutaj menu… Co mi pan radzi zjeść z tego, tak aby było dużo, i żeby mi na wadze potem nie przybyło. A równocześnie musiałoby to być coś takiego, co by mnie trochę wzmocniło. Bo od kilku dni czuje się tak … osłabiona…
- OSŁABIONA ?!

- O tak. Dlatego niech pan mi poradzi, czy np. wziąć dziś buljon z pasztecikiem, czy też Creme z drobiu a la Reine… a może xupę Ministere…
- Radzę buljon – rzuciłem na chybił trafił.
- Świętnie. A co z ryb? Jest łosoś z wody z sosem Bearnaise i filrt z dorsza na sosie St.Vincent?...
- Ryby świetnie wzmacniają organizm proszę pani. Wszystko jedno jakiego są gatunku.
- Doskonale! - zachwycało się babsko – jak to dobrze mieć takiego fachowego doradcę.
Poradziłem jej więc jeszcze pieczeń huzarską z tatarskim sosem, tort hiszpański, tuzin bananów i trzy filiżanki herbaty z koniakiem.
- Świetnie! Świetnie! – unosiła się moja klientka – od pierwszej chwili czułam, że znajdę w panu uczciwego przyjaciela, który słabej kobiecie pomoże. Ale widzi pan. Muszę się zrewanżować. U nas w Ameryce nie uznajemy niczego za darmo. W nagrodę za okazaną mi grzeczność zapraszam pana dziś na dancing i przyrzekam, że do samej północy nie będę z nikim tańczyć tylko z panem! Nie opuścimy ani jednego tańca!

Wybiegłem jak oparzony na pokład.
- Steward! – krzyknąłem – prowadzić mnie natychmiast do kapitana!!!
- Pan kapitan przyjmuje tylko przed południem od 10-tej do 12-tej…
- Prowadzić mnie natychmiast !!! Tu chodzi o życie ludzkie!!!
Przyjął mnie pan kapitan, typowy Anglik i wilk morski w jednej osobie.
- Well. What can I do for you? Czym mogę panu służyć - Panie kapitanie jestem Polakiem. Jak panu wiadomo, między narodami naszymi zawarty został ostatnio bilateralny układ obowiązujący obie strony do wzajemnej pomocy w potrzebie …
- O yes.
- Uważam więc panie kapitanie, że układ obowiązuje nie tylko narody, ale też i my , ludzie prywatni, powinniśmy nieść sobie pomoc w nieszczęściu…
- Of course. Ma się rozumieć.
- Panie kapitanie, czy widział pan w jadalni to rude monstrum? - Jakie monstrum?
- Ano, tego rudego babsztyla z długimi końskimi zębami i wymalowana gębą? O patrzy pan teraz właśnie wtraja bestia kawał mięsa, widzi pan?
- Tak wizę.
- Otóż, panie kapitanie, ja chciałbym bardzo, aby to babsko dziś jeszcze, przed rozpoczęciem dancingu, znalazło się poza burtą i aby je rekiny pożarły!!
Stary doświadczony wilk morski uśmiechnął się życzliwie.
- Wierz mi pan – zapewnił mnie serdecznie – ja także z całego serca pragnąłbym tego, ale cóż, nie mam szczęścia w życiu… This lady is just my wife. Ta pani jest, niestety… moją osobistą żoną…
Autor: Lou – Lou Cap Finistere, na morzu, kwiecień 1939 . Rys. Charlie (z dwutygodnika sportowego; „Raz Dwa Trzy”).
Rej. 230 /Różne -35/2010.12.31/
Ostatnia aktualizacja: 09.01.2011 godz. 11:04