(Pisownia oryginalna)
Durycze, pod koniec lipca 1939 roku.

Rozsłonecznioną przestrzeń wypełnia świergot ptactwa i nawoływania wartowników. Bug szeroko rozlany, odpowiada cichym szumem, roznosząc daleko posłyszane głosy.
Na urwistym cyplu widać smukłą sylwetkę żołnierza z karabinem. To junak Polskiego Wojska.
Stoi czujnie na służbie, obserwując okolicę.

Wybrzeże Bugu jest na pozór jednostajne. Długi pas złotej plaży, nad nią urwisty brzeg, karłowate sosny z odkrytymi korzeniami, powykręcane wichrami. Przy brzegu pomosty i pływalnia obozowa. Bug szumi bez przerwy, rytmem spokojnym i uroczystym.

Z sosnowego lasku dobiega gwar i dźwięk trąbki. Wokół polany bieleją namioty i widać kontury domów campingowych. Pośrodku polany maszt wysoki. To obóz hufców szkolnych Wojska Polskiego w Duryczach. Właśnie prze chwilą wciągnięto flagę na maszt, przy dźwiękach trąbki i słowach komendy: „Baczność!”. Junacy ustawieni w czworobok odśpiewali: „Kiedy ranne wstają zorze”. Teraz obóz kipi rozgwarem rozmów i radosnego śmiechu.

Koło kuchni obozowej formuje się „ogonek”. Służbowi czekają z kotłami na codzienne śniadanie dla swych kompanij, które w międzyczasie siedzą przy stołach, pobrzękując menażkami. Kucharz – postać najpopularniejsza w obozie – przepasany fartuchem, z ręką groźnie wspartą o bok, zanurza długą chochlą w głąb dymiącego kotła i napełnia podstawione naczynia kawą. Poza tym każdy otrzymuje potężną pajdę chleba z masłem.

Dzień junaka rozpoczyna się pobudką. Raźno zeskakują chłopcy z łóżek polowych, wybiegają tłumnie z namiotów i domków, myją się i ubierają. – Świeże i rzewne powietrze poranka napełnia ich weselem i energią. Za chwilę gwizdek wzywa ich na gimnastykę poranną. Biegi na przełaj, ćwiczenia i zabawy ruchowe pobudzają krew do żywszego krążenia. Oczywiście żołądek zaczyna grać wtedy marsza, dopominając się o swój żołnierski fasunek.

Przed tem jednak czas na modlitwę i raport poranny. Dopiero potem mogą chłopcy nasycić swe wilcze apetyty. Po śniadaniu humory doskonałe, kucharz jest wtedy ulubionym przedmiotem żartów i docinków, wesołych, lecz nie złośliwych.

Po śniadaniu normalny tok zajęć.- Kompanje wyruszają w teren na ćwiczenia, względnie na musztrę. O godzinie 12-tej następuje powrót. Wraca jedna kompania po drugiej. Chłopcy zakurzeni i przemęczeni, ale pełni werwy i bojowości. Po krótkiej kąpieli obiad zajadamy z apetytem i umycie menażek. Potem i pogadanki na tematy społeczne. Zbliża się godzina piąta, najprzyjemniejszy czas na obozie.

Kompanie ida do kąpieli. Rozkosz to wielka. Pływanie rozwija płuca i daje mięśniom tężyznę, woda wsącza do organizmu swe odżywcze składniki, słonce opala skore na brąz. Pływanie i zabawy w wodzie oto wspaniałe rozkosze junackiego lata.
Ale to nie wszystko. Trzeba przecież wykorzystać w pełni pobyt na obozie, trzeba poznać okolice i życie zamieszkujących je ludzi. Chłopcy w wolnych chwilach robią wycieczki, bliskie i dalekie. Mają przytem okazję wykazania i pogłębiania swych junackich sprawności: orientacji w terenie i na mapie.

Współżycie junaków z Poleszczukami jest idealne. Uczą się od nich pieśni, legend i przypowieści. Nawzajem opowiadają im o wielkiej Polsce i zabawiają ich na swoich ogniskach obozowych, w których miejscowi mieszkańcy uczestniczą z przejęciem zainteresowaniem.

Najwięcej uroku z całem życiu obozowem ma ta wieczorna godzina, gdy zmierzch zapada i zapłonie ognisko. – Gdy płomień buchnie w niebo i kompanje usiądą wokół. Płyną wtedy pieśni, wiersze, opowieści i dowcipy. Bez liku znają junacy wesołych piosenek. Humor też mają zawsze, czy pod wozem czy na wozie.

Czasem ogniska wieczorne mają program jeszcze bardziej urozmaicony. – Monologi, skecze, widowiska pełne barwności i wesołych pomysłów sypią się jeden za drugim. Każdy coś umie, każdy chce się popisać i innych do łeż rozśmieszyć. A już jak się trafi poeta obozowy, to największe laury zbiera.
Po ognisku apel wieczorny. Płyną znów słowa modlitwy.

Przed zgromadzonymi junakami, w skupieniu i ogólnej ciszy, dowódca obozów odczytuje wybrane myśli Marszałka Józefa Piłsudzkiego. Sztandar na maszcie powoli, majestatycznie spływa na ręce oficera służbowego. Za chwilę kompanje udadzą się na spoczynek.

Gwiazdy błyszczą, wysoko nad lasem, w dali dobiega cichy poszum Bugu, zmieszany z bliskim szumem sośnicy. Czasem przez sen odezwie się ptak, czasem krzyknie warta. Zalega cisza. Nad brzegiem Bugu w poświacie księżyca czerni się sylwetka wartownika, zapatrzonego w dal.
Autor: Tadeusz Dąbrowski.
Od JWIP.PL: W letnich miesiącach 1939 roku polskie czasopisma sportowe jakby nie dostrzegały zagrożeń ze strony hitlerowskich hordy i sowieckiego sąsiada. Praca redakcyjna toczyła się spokojnie. Dopiero w sierpniu zaczęły ukazywać się artykuły o naszym wojsku, junakach i ich szkoleniu, wizja wojny była już w tle.
1 września 1939 r. niebo nad Polska przysłoniły niemieckie samoloty niosące śmierć - bomby, zrzucając je na bezbronną ludność. Nastał czas piekła na ziemi i walki o przetrwanie!

Powyżej przedstawiliśmy artykuł z „Ilustrowanego Dziennika Sportowego Raz Dwa Trzy”, z 14 sierpnia 1939 r. Był to dwutygodnik, w którym przede wszystkim było o sporcie, ilustrowanym znakomitymi zdjęciami. „Raz Dwa Trzy” uczył sportu, popularyzował go i informował o nim. O sporcie, jego znaczeniu i wartościach pisali znakomici publicyści, wśród, których był Stanisław Zakrzewski (1907-1972), w latach 60-tych był redaktorem naczelnym „Sportu dla Wszystkich”.
J.W. 30 Sierpnia 2011 r..
Rej.402./Różne -55/2011.08.31/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2011.09.14 Godz. 08:10