- Co się z panem dzieje? Chodzą słuchy, że mieszka pan na stałe w Australii.- Rzeczywiście, przez cztery lata przebywałem w Australii na zaproszenie żony Agnieszki, która w Melburne prowadzi zakład fotograficzny. Gra także w filmach. Ostatnio zagrała główną rolę w filmie „Dead to the World”, który będzie reprezentował Australię na tegorocznym festiwalu w Cannes.

- Co pan robił w Australii? Nie jest pan chyba mężem swojej żony?
- W pewnym stopniu byłem mężem swojej żony, ale mam to za sobą. Mieszkając w Australii oddawałem się tzw. pracom dla dobra Polonii. Zajęcie to pochłaniało mnie do tego stopnia, że zamiast kilku miesięcy zostałem na 4 lata. W Melbourne założyłem teatr amatorski o lekko profesjonalnej nazwie „Witcaceum”. Była to wielce sympatyczna zabawa młodej emigracyjnej inteligencji osiadłej w Melbourne, która stara się podtrzymywać więź kulturalną ze starym krajem. Pomimo nieraz krótkiego pobytu na obczyźnie, szalenie tęsknią za Polską. Stąd zabawa w teatr. Zorganizowałem również kilka halowych imprez polonijnych, wystawiłem „Szewców” Witkacego. „Szewcy” w mojej inscenizacji były jakby formą żartu intelektualnego. Natomiast, żeby żyć pracowałem zawodach odbiegających od mojej profesji.

- Dlaczego pan wybrał zawód aktora? Powołanie czy przypadek?
- Brak rozsądku. Ja po prostu lubiłem teatr i lubię go nadal. Gdybym był bardziej przewidujący, zostałbym piłkarzem np. Romanem Koseckim.

- Przemawia przez pana gorycz.
- Uzasadniona. Człowiek nie musi być szalenie radosny z powodu wybranego zawodu.

– Dla wielu jeszcze młodych ludzi Marek Perepeczko jest polskim Schwarzeneggerem. Czy sylwetka kulturysty decydowała o tym, że był pan odsadzany w rolach silnych i twardych mężczyzn?
- …i przygłupawych. Posiadam dość skomplikowane warunki ciężko przystojnego portiera sprzed hotelu Marriott. Brakuje mi tylko białego kasku na głowie. Te warunki są w Polsce zupełnie nieprzydatne.

- Czy miał pan wpływ na wybór roli? A może pańska sylwetka przeszkadzała w kreowaniu różnorakich postaci?
- Sylwetka determinuje, zwłaszcza w zawodzie aktorskim. Miałem kilka razy w życiu rozweselające dowody uznania w stylu „nie spodziewaliśmy się tego po panu”. Te moje 190 cm jest niekiedy trudno wykorzystać na scenie, ale są pewne układy plastyczne, w których wzrost jest wręcz niezbędny. A co do Schwarzeneggera. Ludzie oglądają jego filmy, bo są rozrywką. Nie wymagamy od niego postaci pogłębionej psychologicznie. Takie są reguły tych filmów.

- Jakie role są panu najbliższe. Czy duch nie rozmija się z ciałem?
- Dobrze. Rola musi być znacząca. Nie chcę takich sytuacji, w których powiedzą: zagrał pan świetny epizod. Epizod może być przyjemnością, ale liczą się role główne i dobre.
Jest wielu ludzi, u których duch rozminął się z ciałem. Jest to zjawisko powszechne. Autor obcuje ze sprawami niezwykle istotnymi w naszym życiu i często nie zdaje sobie sprawy, że nie jest w stanie udźwignąć tych problemów. Odbywa się to poza świadomością aktora. Ale ludzie mu wierzą, podziwiają, zyskuje sympatię, staje sie ideałem. Dochodzi do nieszczęścia, gdy nagle aktor, który był dla nas do tej pory ideałem okazał się małym i płytkim. Słowem gruntownie nas rozczarował i jest to sprzeczność zawarta pytaniu. Niekoniecznie więc, w pięknym ciele piękny duch.
Zawód aktora to profesja szalbierza. Widza powinno interesować, czy aktor dobrze wypełnia swe zadanie. I to jest sprawa najważniejsza. Jestem więc przeciwny wszelkim wiwisekcjom aktorskim.

- Czy podczas kręcenia niebezpiecznych scen korzystał pan z dublera?
- Nie miałem właściwie takich. Uważam, iż w scenach naprawdę niebezpiecznych powinien zawsze brać udział kaskader. Mamy sprawnych aktorów, którzy udają „kozaków”. To zwykła fanfaronada. Sprawność aktora polega bowiem na czym innym. Aktor musi umieć jeździć konno, fechtować, biegać, padać itp., Jest wielu aktorów w Polsce, którzy uprawiają sport i są bardzo sprawni. Ale te ich umiejętności nie są wykorzystywane. Brak u nas tradycji robienia filmu przygodowego.

- Na zachodzie występuje podział na aktorów filmowych i teatralnych. Teatr nigdy pana nie kusił?
- Kusił. Występowałem na scenach „klasycznego” i „Komedii”. Zagrałem nawet kilka głównych ról. Nie były one znaczące, więc nie zastały zapamiętane. Uważam, że dla aktora teatr jest celem, ale pieniądze leżą w filmie, a nie w teatrze. Poza tym, nie wszyscy aktorzy sprawdzają się w kinie i odwrotnie. Chociaż znamy wyjątki.

- Jak pan widzi siebie w świecie aktorskim. Lub inaczej: jak wyobraża siebie jako aktora?
- Dzwoni do mnie dyrektor z ofertą głównej roli. Ja przyjmuję i gram. Ale to ideał! Na razie nikt nie dzwoni i nie proponuje głownej roli.

- Z jakim polskim reżyserem najlepiej się panu pracowało?
- Ja nie wiem, czyim się ze mną najlepiej im się pracowało? To gorzki temat. Byli tacy, z którymi świetnie współpracowałem. Z innymi odwrotnie.

- Polski film przezywa ogromne trudności, związane głownie z brakiem złotówek „na wszystko”. W ubiegłym roku powstały zaledwie cztery filmy fabularne. Jako człowiek głęboko tkwiący w kinie może ma pan receptę na ten kryzys?
- Nie tkwię głęboko, zostałem wyeliminowany. Ostatnia propozycja objęcia roli, jeszcze przed wyjazdem do Australii, dotyczyła zagrania noszowego. Zrezygnowałem. Poza tym pytanie powinno być skierowane pod inny adres. Ale skoro pan pyta. Muszą powstać takie instytucje jak producent filmowy, człowiek dysponujący pieniędzmi. Wykład on worek pieniędzy, kupują reżysera i po dyskusji.

- Mówiliśmy już o pana świetnych warunkach fizycznych. Musiał pan zapewne uprawiać sport? Osiągnął pan jakieś obiecujące wyniki?
-W młodości byłem chuderlawym chłopakiem. Od wszystkich dostawałem w kość. Wmawiano mi, że jestem chory na serce. Ojciec zaprowadził mnie do warszawskiego klubu wioślarskiego „Wisła”. Rodzic chciał, bym nabrał tężyzny fizycznej. Zapamiętałem z tamtego okresu trenera Kaledkiewicza, uroczego, starszego pana w najlepszym stylu retro. Moim ideałem, był wtedy słynny Tojo Kocerka. Godziny spędzone na Wiśle pamiętam do dziś. Wtedy zacząłem biegać i okazało się, że choroba serca jakość minęła. Biegałem dwa razy w tygodniu po kilkanaście kilometrów. Dla 15 –latka był to spory wysiłek. Z biegów przerzuciłem się na koszykówkę. Grałem początkowo w lidze szkolnej. Rywalizowały ze mną różne szkoły. Sędzią był znany trener, wychowawca młodzieży pan Klimaj.
Andrzej Pstrokoński, znany kibicom sportowym koszykarz, wciągnął mnie do drużyny juniorów „Legii”. Miałem 16 lat. Musiałem być niezły, awansowałem niebawem do kadry juniorów Warszawy, a potem od trenera Witolda Zagórskiego otrzymałem nominacje na reprezentanta kraju w kategorii juniorów. Debiutowałem w meczu z Węgrami w hali krakowskiej „Wisły”. Wtedy w pierwszej piątce grali tacy zawodnicy jak Likierski, Suski, Kwiatkowski, Drews. Wielu z nich tworzyło trzon drużyny, która kilka lat później zdobyła we Wrocławiu wicemistrzostwo Europy.
Rę miłą przygodę „popsuł” zdany egzamin do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Rozstałem się z koszykówką. Zacząłem inną przygodę. Dziś żałuję, może należało tę koszykarską przygodę pociągnąć dłużej.

- Ma pan w swoim sportowym życiorysie epizod kulturystyczny.
- W tamtym czasie na rynku prasowym karierę robiło czasopismo „Sport dla Wszystkich”. W jednym z numerów przeczytałem o metodzie Sandowa. Po trzech miesiącach ćwiczeń, wykorzystując metodę Sandowa trudno było mnie poznać.
Tu nasuwa mi się refleksja. W wielu wypadkach pisma kulturystyczne robią młodym ludziom z mózgu wodę. Jestem za tym, by uprawianie nie było sztuką samą dla siebie lecz środkiem prowadzącym do celu. Np. poprawianie cherlawej sylwetki, jak to było w moim przypadku. Ćwiczenia w tej sytuacji są koniecznością tak, jak czyszczenie zębów.

- Wiem, że trenował pan judo?
- W „Lotniku”. Oczywiście, zaraz chcieli ze mnie zrobić wyczynowca. Podobnie było zresztą z ciężarami.

- Codziennie, w drugim programie TV o 21.45 nadawana jest 10 – minutowa audycja o sporcie. Do udziału w niej zapraszane jest osoba publiczna, które odpowiada na jedno pytanie „co mi dał sport?” A co panu ?
- Powtórzę raz jeszcze. Uprawianie sportu, ćwiczeń fizycznych, przynajmniej w moim przypadku, jest niezbędne jak mycie zębów, stanowi odskocznię, dla higieny psychicznej i fizycznej. Ale uprawianie sportu musi być masowe. Podczas wyjazdów w teren, z programami estradowymi codziennie rano wkładałem dres i biegam kilka kilometrów. To odprężało i regenerowało.

- Czy dziś sport to pana hobby? Spotkać można pana jeżdżącego na rowerze.
- Rower to moja pasja od kilkunastu lat, ale i problem. W mojej 15 piętrowej wili zajmuję apartament 48 metrowy. Ponieważ w tak wysokim budownictwie brakuje piwnic schowków, nie ma gdzie trzymać swojego dwukołowca. Jak pan widzi, zaparkowałem go w pokoju. Zajmuje dokładnie połowę jego powierzchni.
Do kolarstwa wciągnął mnie Daniel Olbrychski. Z nim wpadliśmy na genialny pomysł odbycia wycieczki rowerowej z Warszawy do Białego Boru (woj. koszalińskie, w tej stadninie końskiej kręciliśmy „Pana Wołodyjowskiego”). Trasa wyniosła 400 km. Nie mieliśmy oczywiście zielonego pojęcia o turystyce rowerowej. Kosztowało nas to wiele wysiłku, ale w dwóch etapach dotarliśmy do „mety”. To był mój największy wyczyn kolarski. Ostatnio Daniel postanowił przesiąść się z mercedesa na rower. W rocznicę wyprawy do Białego Boru planujemy odbyć podróż do Żelazowej Woli. Na miejscu Daniel Olbrychski zagra Poloneza Az dur, ja zaś wyrecytuję jakiś patriotyczny wiersz i wrócimy. Mam nadzieję, że także na rowerach.

- Przebywając w Australii miał pan możliwość obserwacji innych nacji. Jak oni odpoczywają? Jak spędzają wolny czas? Może warto niektóre sposoby przeszczepić na nasz grunt.
- Zdecydowanie warto. W Australii miasta są podzielone na dzielnice. W każdej z nich znajdują się parki, utrzymywane przez władze miejskie. W dni weekendowe odbywają się tam zawody w różnych dyscyplinach sportowych: w hokeju na trawie, piłce nożnej, siatkówce, koszykówce i innych. Rywalizują ze sobą zakłady pracy, różne grupy etniczne itp. Zjeżdżają się całe rodziny. Jest to typowy piknik.
Imprezy odbywają się co tydzień przez cały rok. Tych terenów zielonych jest bardzo dużo. Dużo jest też ośrodków rekreacyjnych, świetnie wyposażonych. Oczywiście im lepiej, tym wstęp jest droższy. Poznałem jeden z nich. Właśnie tam, w wieku 45 lat pobiłem rekord siłowy. Zarzuciłem dziesięć razy od kolan do piersi 100 kg sztangę. Leżąc wycisnąłem 140 kg. Ćwiczenia pozwoliły mi zrzucić 21 kg.
By móc korzystać z ośrodków wykupuje się karnet na różne okresy6: na miesiąc, na rok, jak kto chce. Nie muszę dodawać, że ośrodki wyposażone są w niezbędne urządzenia: sanitariaty, prysznice, sauny, baseny, sale do aerobiku itp. Sam bym w Warszawie taki ośrodek poprowadził, gdybym znalazł sponsora.

- Wspomniał pan o rzuceniu 21 kilogramów.-
Generalnie uważam, że najlepszą dietę stanowi normalne jedzenie, a nie przeżeranie się. Uzupełnieniem są ćwiczenia fizyczne i ruch na świerzym powietrzu.

Dziękuję za rozmowę.
Przemysław Michalski
Rej.470b./ Wywiady – 17b/2011.12.20/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2012.01.27. Godz. 14:37