Sport zaczyna wkraczać – choć jeszcze nieśmiało – na nowe tory. Powstaje stadion – gigant w Wembley, mogący pomieścić 50.000 widzów, wybudowany w rekordowym czasie, bo w ciągu niespełna 10 miesięcy! W igrzyskach bierze udział 2.500 zawodników z 22 krajów, a do defilady – w dniu otwarcia zawodów (którego dokonał król angielski Edward VII), niektóre ekipy występują po raz pierwszy w jednolitych strojach. Do programu igrzysk – obok dotychczasowych dziedzin – włączono polo i wyścigi łodzi motorowych.

Organizatorzy usiłowali skupić wszystkie imprezy w jednym miejscu. Na stadionie olimpijskim, obok bieżni o obwodzie 537 metrów znajdował się tor kolarski (604 m), a na płycie boiska… basen pływacki długości 100 m wraz z wieżami do skoków do wody.

Program zawodów lekkoatletycznych obejmował dziwne konkurencje: na 5 mil (8046 m), bieg 2300 m z przeszkodami, chód na 3500 m, skoki z miejsca, przeciąganie liny. Po raz pierwszy wprowadzono rzut oszczepem w dwóch stylach: klasycznym (uchwyt za osznurowanie) i dowolny (rzut z palca za koniec oszczepu). W obu zwyciężył Szwed Lemming: 54,83 i 54,44 m. Również rzut dyskiem przeprowadzany był w dwóch oddzielnych konkurencjach: stylem antycznym i dowolnym. W obu konkurencjach zwyciężył Amerykanin Martin Sheridan: 37,90 i 40,89 m. Stylem antycznym rzucano ze specjalnego cokołu, podobnego do tego, na jakim stoi rzeźba Mirona „Dyskobol”. Rzucano z miejsca.

Do nieprzyjemnego zgrzytu doszło w biegu na 400n. O ile biegi na 100 i 200 m rozgrywano na 4 torach, to bieg na 400 m odbył się bez torów! Z przedbiegów, w których startowało po 8 – 9 zawodników, do finału zakwalifikowało się czterech biegaczy: W. Halswelle (ulubieniec angielskiej publiczności) oraz trzech Amerykanów: Carpenter, Taylor i Robins. Amerykanie , wziąwszy od początku b. ostre tempo, „zamknęli” Anglika i uniemożliwili mu przebicie się do przodu, przesuwając się po bieżni w prawo w chwili, gdy Anglik chciał ich mijać. Przy jednej z takich prób wyminięcia, podjętej przez Halswellea na kilkanaście metrów przed meta Carpenter potrącił Anglika kończąc bieg na pierwszym miejscu (47,8 sek.). Kierownik biegu, widząc incydent, zerwał taśmę na mecie przed Carprterem, unieważniając bieg. Carpenten został zdyskwalifikowany, a bieg miał być powtórzony, tym razem na torach. Ale Amerykanie, na znak protestu odmówili udziału w biegu, wobec czego Halswelle pobiegł sam uzyskując czas 50,0 sek. Jest to jedyny w historii igrzysk wypadek, że zawodnik zdobył tytuł mistrza olimpijskiego bez walki!

Amerykanie, którym w tych igrzyskach nie powodziło się najlepiej, ciężko przeżywali gorycz porażek. Nie mogli się uspokoić nawet po powrocie do kraju. Na bankiet powitalny w Nowym Jorku przyprowadzili lwa na grubej linie. Miało to oznaczać, że zdołają poskromić i „lwa brytyjskiego”…

Na igrzyskach tych startowali – po raz pierwszy – Polacy naturalizowani obywatele innych państw. Gajdzik (USA) był trzeci w skokach do wody, a tenisistka Pietrzykowska (Austria) startowała w grze pojedynczej kobiet. Oficjalne sprawozdanie z igrzysk londyńskich na stronie 305 podaje nazwiska Goidzika, zamiast Jerzego Gojdzika. Pragnęlibyśmy się dowiedzieć jakiś bliższych szczegółów o pierwszym medaliście olimpijskim polskiego pochodzenia. Może któryś z Czytelników wie coś na ten temat. Za informacje bylibyśmy bardzo wdzięczni.

Z wyników lekkoatletycznych na uwagę zasługują: 10.8 sek Reginalda Walkera na 100 m, 1.52,8 min. I 4.03,4 min. Melvina Shepparda na 800 i 1500 m oraz 7,43 m Francisa Ironsa w skoku w dal.

Ojciec i syn złotymi medalistami
W strzelaniu do biegnącego jelenia w reprezentacji Szwecji wystąpił Oscar Swahu ze swym synem Alfredem. Ojciec wywalczył jeden złoty medal w konkurencji indywidualnej, a drugi wraz z synem, w konkurencji drużynowej.
Sukces swój w konkurencji drużynowej Swahnowie powtórzą również na igrzyskach sztokholmskich, ale w konkurencji indywidualnej zwycięstwo przypadnie tam w udziale synowi.

W igrzyskach londyńskich startowały po raz pierwszy kobiety: w tenisie i jeździe figurowych na łyżwach. W tenisie rozegrano nawet oddzielne turnieje dla kobiet i mężczyzn na kortach trawiastych i na kortach krytych. Na kortach trawiastych w grze pojedynczej mężczyzn zwyciężył 38 –letni Major Bitchie (Anglia), który zajął trzecie miejsce na kortach krytym, gdzie zwycięzcą został Arthur Gore, również Anglik
Autor: Stanisław Zakrzewski, „Sport dla Wszystkich” 1964 r.
Rej.593./Różne – 75/ 2012.08.03/JWIP.PL
Aktualizacja 2012.08.14, godz. 09:25