Ludzie wielcy, średni i mali o boksie. Autor Jerzy Zmarzlik
Dokończenie

Zacznijmy od prezydenta Eisenhowera. Niegdyś, za młodych lat, Eisenhower stoczył kilka walk w ringu. Opis jednej z nich możemy znaleźć w książce Carla Hodga poświęconej życiu prezydenta:
„Spotkanie odbyło się w miasteczku Kanas. Eisenhower stanął przeciw Frankie Brownowi. Walka była niezwykle zażarta i zakończyła się wynikiem remisowym. Po meczu Brown powiedział do swego przeciwnika - Twoje lewe były bardzo dobre, a silne prawe sprawiały mi wiele kłopotu. Jeśli zdobędziesz więcej rutyny – możesz zrobić karierę.
Einsenhower odpowiedział Brownowi:
- niestety, mam nieco inne projekty, jeśli chodzi o moją przyszłą karierę, lecz bardzo lubię boks jako sport najbardziej męski”.

Ze sfer wielkich z grona duchownych i polityków, przerzućmy się na chwilę w towarzystwo ściśle bokserskie.

Były mistrz świata w wadze średniej pogromca Ray Sugar Robinsona Fulmer, zapytany dlaczego z wielu uprawianych dyscyplin sportowych wybrał właśnie boks, odpowiedział
- Football i basketball były to dla mnie gry brutalne. W meczu koszykówki straciłem ząb, a w zawodach piłkarskich doznałem poważnej kontuzji kolana. W boksie natomiast odniosłem tylko kilka drobnych, powierzchownych obrażeń.

Zanim opuścimy Amerykę, musimy jeszcze odwiedzić Ernesta Hemmingweya. Któż nie zna tego wspaniałego pisarza, podróżnika, poszukiwacza przygód i to przygód niesamowitych.
Hemmingwey nie tylko pisze opowiadania i nowelki bokserskie, nie tylko jest obecny na każdej ciekawszej walce bokserskiej i z regóły nie opuszcza pojedynków o mistrzostwo świata. Hemmingwey także uprawiał boks, był pięściarzem, stoczył wiele walk.
Pewnego razu dał świetną odprawę młodemu dziennikarzowi, który odwiedził z nim w Nowym Jorku knajpę mistrzów pięści, prowadzoną przez Jacka Dempseya ( legenda światowego boksu - przypis. J.W.).
Młody dziennikarz przysłuchiwał się przez chwilę rozmowom starych mistrzów o obecnych matadorach pięści.
- Gdy się ich słucha, to odnosi się wrażenie, iż każdy z nich wstałby teraz od stołu i pokonał Robinsona lub Pattersona. Jacy oni są pyszałkowaci – powiedział młody towarzysz Hemmingweya.
- Młody człowieku – odpowiedział stary pisarz. – Nie wolno się śmiać z tych ludzi, bowiem naprawdę teraz każdy z nich mając doświadczenie i mądrość nabytą z latami pokonałby obecnego mistrza świata, gdyby tylko siły pozwalały. Bo, musisz wiedzieć, iż w boksie rozum, umiejętność myślenia odgrywają daleko ważniejszą rolę niż sama pięść.

Przenieśmy się napo wrót do Europy w bliższe nam strony, gdzie boks nie jest jedynie środkiem wzbogacenia się, jak to bywa przeważnie w państwach drugiej półkuli.
Przestańmy jednak jeszcze chwilę w towarzystwie intelektualistów. O Camusie i Maurois wszyscy wiedzą świetnie, iż obydwaj są zapamiętanymi zwolennikami boksu, że Camus strącił nawet trochę nerwów i pieniędzy, opiekując się byłym mistrzem świata w wadze koguciej Al. Brownem. Nie będziemy się także powoływać na Maurice'a Chevaliera (w latach 50. znany aktor i piosenkarz - przyp. J.W.), bo o tym wszystkim wróble na dachu ćwierkają i czytelnik mógłby ich uważać na stronniczych świadków na korzyść boksu.

Ale inny dżentelmen, który nie zrobił kariery bokserskiej, nigdy nie występował w ringu, jest jak najbardziej intelektualistą.
Członek Akademii Francuskiej, Marcel Pagnol, „nieśmiertelny”, bawił w ubiegłym roku w Marsylii, gdzie był obecny na amatorskim meczu bokserskim. Na przyjęciu po zawodach wygłosił krótkie przemówienie, w którym między innymi powiedział:
- Boks jest sportem, który cenię bardzo wysoko, bowiem jednoczy on w sobie różnorodne piękne cechy tak bardzo niedoceniane przez wielu laików. W tej dziedzinie sportu na czoło wybija się nie siła fizyczna, ale inteligencja, odwaga i zdrowie psychiczne.
Czy można wystawić lepszą laurkę boksowi, niż to zrobił nieśmiertelny Marcel Pagol.
Właściwie na tej wypowiedzi można skończyć, gdyby w kolejce nie stała jeszcze kobieta – pani Bessie Bradock, lekarka angielska, deputowana do Parlamentu z ramienia Labour Party.
- Jak zapewne wielkim zaskoczeniem, iż kobieta wypowiada się w sprawie boksu, - mówi p. Bradock, - Od 30 lat wykorzystuję każdą okazję, by oglądając interesujące spotkania bokserskie. Boks przyciąga mnie, dlatego, iż widzę a nim wiele zbieżności z codziennym życiem przeciętnego człowieka. Skupia on w swoich szeregach biednych i zamożnych, dobrych i złych, szlachetnych i postępowych, narzucając im jednakowe warunki walki. Jako widz byłam świadkiem wielkich zwycięstw i żałosnych klęsk bokserów. W ringu jest tak jak w życiu: trzeba walczyć fair, ale twardo, jeśli nie chce się być zepchniętym, pokonanym. I dlatego uważam, że każda walka bokserska ma duże znaczenie wychowawcze. Boks dla wszystkich, którzy stają do walki o uczciwe życie, jest dobrym nauczycielem.
Autor: Autor: Jerzy Zmarzlik, grudzień 1958 r., ze zbioru Stanisława Zakrzewskiego, Przygotował: Jan Włodarek, 28 grudnia 2008 r.

Od JWIP PL. Bokserom zawsze zazdroszczono, że ich sport wspierają i propagują ludzie wielcy. W kulturystyce, w okresie jej tworzenia, związanym ze Stanisławem Zakrzewskim byli pasjonaci tego nowego sportu, ale raczej zaliczani do "średnich", a w wiekszości do "małych." Obecnie wyczynową kulturystykę, jeśli chwalą to raczej ludzie "mali", związani głównie z tzw. biznesem kulturystycznym ( wydawcy, redaktorzy, producenci i ci, co ich otaczają). Łączy ich czerpanie zysku z kulturystyki. Tych, których w naszym kraju można uznać za ludzi "wielkich", spostrzegają współczesną wyczynową kulturystykę, jako groteskę sportu. Jeśli o niej mówią to odwołują się do kulturystki lat 50 i 60, w których ona była zdrowa i nie wiązała się z budowaniem sztucznych mięśni pobudzanych do rozwoju farmaceutykami.

W tym miejscu jest okazja do przypomnienia, iż 2 grudnia 1923 roku powstał Polski Związek Bokserski. Pierwsza informacja prasowa na ten temat ukazała się w „Tygodniku Ilustrowanym „STADJON”, poświeconym sprawom sportu i przysposobienia wojskowego:
- Zarząd Polskiego Towarzystwa Atletycznego, który w swoim czasie otrzymał od Związku Związków polecenie zorganizowania samodzielnego Związku Bokserskiego, zwołał na dzień 2 grudnia 1923 roku zebranie Komitetu Organizacyjnego tego Związku. Posiedzenie odbyło się w lokalu „Stadionu” przy obecności 14 osób. Po przyjęciu uchwały o utworzeniu Związku, zatwierdzeniu statutu i regulaminu technicznego, wybrano Zarząd Tymczasowy w następującym składzie: - Prezes – mecenas Samborski, wiceprezes – kapitan Królikowski – Muszkiet, sekretarz – Junosza – Dąbrowski, skarbnik – inż. Niewiadomski… Oni zapoczątkowali rozwój polskiego boksu.
Rej.692./Różne - 94/2013.02.23/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.02.23, godz.21.04