Z zainteresowaniem śledzę dyskusję na temat potopu reklam zalewających czasopisma kulturystyczne , które nieraz czytam. I za każdym razem zastanawiam się czy to jest katalog reklamowy, czy czasopismo popularyzujące kulturystykę i jej walory. Na przykład w "KiF” oprócz masy mięśniowej i tego, co na tę masę, aby była większa, jest tam jakiś tekst o innej tematyce, ale to przeważnie margines.

Można długo dyskutować o ilości reklam, przyczynach i skutkach tego, co w nich się reklamuje, zakładając, że reklamy powinny być, ale w proporcji zadawalającej czytelnika. On jest najważniejszy, tylko nie dla wydawców.

Swoistą „sztuką samoobrony” jest odrzucenie tych reklam i innych głupstw coraz częściej pojawiających się na łamach tychże czasopism kolorowych. Nie zwracam na to uwagi, ale ubolewam nad tym potopem, jak również nad przypadkiem łamania prawa, co mogliśmy niedawno zaobserwować przy okazji artykułu „HEROSI ŚWIATOWEJ KULTURYSTYKI” opublikowanego na serwisie internetowym jednego z miesięczników kulturystycznych. To zastanawia!

Mam świadomość takich nieprawidłowości, która to u mnie wynika przede wszystkim z wiedzy zdobytej, ale nie z kulturystycznych czasopism, bo one nawet nie potrafią poinformować czytelnika, że dany krajowy zawodnik został złapany na „koksie”.

Zmieniam temat, ale w tle jest kulturystyka.
Polecam ostatnio wydaną książkę „ Sztuka walki i samoobrony w aspekcie historycznym, prawnym, psychologicznym” napisaną przez dr. Konrada Raczkowskiego (absolwent Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, AWF w Warszawie, uprawia judo, karate, boks, posiada 4 dan w taekwondo, egzaminator Wojska, Policji, Służby Celnej oraz Straży Granicznej w zakresie samoobrony oraz taktyki i technik interwencji). Nie dotyczy ona co prawda kulturystyki, ale wiele zawartych w niej kwestii można z pewnością przenieść i na tą dyscyplinę sportu.

Autor podzielił książkę na pięć rozdziałów: zasadnicza teoria oraz etymologia walki, ogólna charakterystyka jedenastu głównych sposobów walki, wybrane psychologiczne aspekty samoobrony, samoobrona w prawie i orzecznictwie sądów, ekspercka „Księga Mistrzów”.

Na uwagę zasługuje krótki opis i rys historyczny ( min. początki i rozwój w Polsce) sportów: aikido, boks, judo, ju-jitsu, karate, Kick-boxing, krav-maga, kung-fu, MMA, taekwon-do, zapasy. Autor przypomina takie osobistości jak: Felkis Stamm (boks), Ryszard Zieniawa (judo), Władysław Pytlasiński (zapasy), nie zapominając również o obecnych mistrzach.

Tak na marginesie, czy znacie jakieś czasopismo kulturystyczne, które ma stały dział odnoszący się do historii kulturystyki w Polsce? Tu muszę podać przykład czasopisma pt. „Sztuki walki”, w którym obok działów, omawiających bieżące sprawy dotyczące różnych sportów walki, znalazło się miejsce na cykliczny dział przypominający historię i sposób walki polskiej husarii. Reklamy w tym czasopiśmie są, ale zajmują do 10% miejsca ( liczyłem strony). Zastanawiające?

Ale wróćmy do omawianej książki.
Z rozdziału „Wybrane psychologiczne aspekty samoobrony” można by zacytować:
„ Należy kontrolować czy najlepsi, najbardziej zaawansowani pod względem technicznym i fizycznym adepci nie próbują – realizując założenia treningowe, grać nie fair, stawiając na szali zdrowie i godność własną, jak i współćwiczących. Poprzez ćwiczenia fizyczne, a szczególnie bazujące na różnych sportach walki (sztuki, sporty systemy walki), nigdy nie powinno się kształcić ludzi o wątpliwej moralności.”
Interpretację tego stwierdzenia pozostawiam każdemu czytelnikowi, a szczególnie tym którzy organizują i prowadzą kursy instrukrorów sportowych.

W rozdziale „Samoobrona w prawie i orzecznictwie sądów” autor krótko opisuje reguły obrony koniecznej z punktu widzenia prawa karnego. Podaje tu i opisuje szereg przykładów konkretnych spraw, które w ostatnich latach bulwersowały opinie publiczną.

Ostatni rozdział „Ekspercka księga mistrzów” to zbiór wypowiedzi mistrzów wymienionych wyżej sportów walki. W nim to Dariusz Michalczewski - wielokrotny zawodowy mistrz w boksie, powiedział:
„ (…) Sam nie mogę zrozumieć napakowanych sterydami osiłków, którzy idą na dyskotekę, wybierają przeważnie najsłabszą ofiarę i udowadniają jacy to są mocni bijąc ją… Pójdź na salę treningową, spróbuj powalczyć z zawodnikiem tej czy innej dyscypliny sportu czy sztuki walki, a zobaczysz jaki jesteś mały i jak szybko twoja wielkość maleje (…).”

Samo życie! To nie prawda? I to jest temat i pole do popisu dla redakcji kulturystycznych czasopism. Jak widać napakowani, i z masą i co?
Autor: Tomasz Rybarczyk, czerwiec 2008 r.
Rej.680./Różne - 91/ 2013.01.26/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.03.14, godz.09:22