W roku 1970 został wicemistrzem Polski, przegrywając na zawodach w Sopocie tylko z Janem Włodarkiem, ale pokonując startującego tam mistrza Węgier, Istvana Bittnera. Bittner zaprosił go później do Budapesztu na rewanż i wygrał dzięki lepszym wynikom siłowym, bo wtedy punktowano sylwetkę oraz wyniki uzyskane w przysiadzie i w wyciskaniu sztangi leżąc.

Za sobą miał już 8 lat treningu w warszawskim klubie „Herkules”, kierowanym wtedy przez pierwszego mistrza Polski, Andrzeja Jasińskiego. Szybko zaprzyjaźnił się tam z Jankiem Rozmarynowskim, który zdołał już zasłynąć z sensacyjnego rekordu w pompkach na trzech stołkach, co wymagało bardzo niskiego schodzenia tułowiem w dół przy każdej pompce. Janek robił to w tempie wręcz niewiarygodnym, osiągając wynik 75 powtórzeń w ciągu jednej minuty, co chyba do dziś nie zostało pobite przez nikogo.
W roku 1965 ukończył studia na AWF i został instruktorem w tym klubie. Często jednak brał udział w zawodach i zawsze był klasyfikowany w ścisłym finale.
W kilka lat później został również nauczycielem WF w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (dzisiejsza Szkoła Główna Handlowa). Jako pierwszy nauczyciel akademicki zaczął organizować zawody międzyuczelniane w trójboju siłowym.
Zasadniczy zwrot w życiu Stanisława Ptaszyńskiego dokonał się jednak dopiero 18 września 1981 roku – wyjechał do Ameryki – jak to się mówi – za chlebem. Tym chlebem miała okazać się praca w Chicago, a jej ukoronowaniem – zdobycie „prawdziwych pieniędzy” na poprawę życia w starym kraju.
W Chicago mieszkał kuzyn Staszka, jak się okazało – bardzo operatywny, bo szybko załatwił rodakowi pracę, nie dając mu czasu na wytchnienie. Wyszło bowiem tak, że Staszek przyjechał w poniedziałek, a już w środę poszedł do roboty.
Ponieważ pracował do godziny 16, więc od razu postanowił też rozejrzeć się za jakimś klubem kulturystycznym, gdzie mógłby kontynuować swoją pasję. Miał wtedy 39 lat, a więc kulturystyka weszła mu w krew na tyle, że w obcym kraju trudno było o niej zapomnieć.
Okazało się, że w klubie, do którego zawitał, połowę klientów stanowili Polacy i dzięki temu Staszek poczuł się od razu jak jeszcze niedawno w „Herkulesie”.
Planował wtedy pracę na kilka miesięcy lub dłużej, jeżeli tylko będzie gdzie zarobić, ale niespodziewanie 12 grudnia w Polsce został ogłoszony stan wojenny, co spowodowało, że tzw. turyści zarobkowi dostali szansę starania się o prawo pobytu stałego w USA. Po namyśle Staszek wykorzystał tę szansę i od tej pory mógł pracować oficjalnie, bez obawy o to, że służby porządkowe mogą wydalić go do kraju rodzinnego. Pracował w kilku różnych miejscach, wprawiając się najpierw w operowaniu młotem, kilofem i łopatą, a dopiero później, po zdaniu egzaminu uprawniającego do prowadzenia samochodów ciężarowych, „awansował” na kierowcę.
Dzięki regularnej pracy nie tylko był w stanie opłacić treningi za cały rok z góry, ale również kupić dom. Żona, anglistka z zawodu, dawała lekcję języka Polakom i w sumie małżeństwu Ptaszyńskim zaczynało się nieźle powodzić. A ponieważ małżonka miała również ciągotki sportowe, więc na treningi przychodzili wspólnie.
Klub, w którym ćwiczyli, był wyposażony w najnowocześniejsze maszyny, basen, a nawet w ściankę do wspinaczki, poza tym funkcjonował 24 godziny na dobę. Kiedyś oboje powracali o 2 w nocy z imienin, a ponieważ klub mieści się obok domu, w którym mieszkają, więc weszli do środka i okazało się, że ciężary podnosi około 50 osób. Ot, co kraj, to obyczaj.
Czas leci, Staszek zżył się ze swoim klubem do tego stopnia, że nie zrezygnował z ćwiczeń nawet wtedy, gdy trafił mu się lekki zawał serca. Zresztą specjaliści zalecili cardio oraz podnoszenie ciężarów „na pół gwizdka”, więc nie było powodu do rezygnacji z ćwiczeń.

Co ciekawe, Polacy mieszkający w USA w ogóle nie entuzjazmują się polityką w rodzinnym kraju. Ba, nawet Jugosłowianie, których kraj rodzinny trwał przez długi czas w ogniu wojny w pierwszej połowie lat 90., traktowali tamte wydarzenia jak gdyby ich to nie obchodziło. Po prostu życie w USA nastawia imigrantów na percepcję innych bodźców, tych miejscowych, od których zależy ich najbliższa przyszłość i dlatego sprawy krajowe pozostają w głębokim cieniu, co oczywiście nie dotyczy dawnych przyjaźni, bo te są zawsze odnawiane.
Tymczasem Staszek, który ma za sobą długą praktykę w prowadzeniu ciężarówek po amerykańskich szosach, w wolnych od treningu chwilach jeździ z żoną na wrotkach po specjalnych ścieżkach przeznaczonych akurat do tego typu rekreacji.
Czy myśli czasem o powrocie do Warszawy na stałe? Raczej nie, bo w Chicago mieszka wielu przyjaciół i znajomych, z którymi od lat pozostaje w dobrym kontakcie. A poza tym młodsza o 10 lat małżonka musi pracować do 67. roku życia, aby wypracować sobie emeryturę. Co ciekawe, w USA nikt nie wyrzuca z pracy kobiet, które dobijają do sześćdziesiątki lub ją przekraczają. Pracodawca ceni sobie doświadczenie takich osób i traktuje je jak członków rodziny. Sam Staszek, mając swego czasu 50 lat, pozwolił sobie na zmianę pracy bez obawy, że ktoś mu postawi zarzut, że „urodził się za wcześnie”, jak to bywa regularnie w Polsce.
- W tej sytuacji pozostaniemy w USA do końca życia – mówi teraz były wicemistrz-kulturysta – tym bardziej, że kiedy żona dostanie prawo do emerytury, ja będę miał akurat 77 lat, a w tym wieku trudno byłoby nawiązywać nowe znajomości po ewentualnym powrocie do Polski.
Z tej amerykańskiej emerytury jest przynajmniej taki pożytek, że Ptaszyńskich stać na podróże po całym świecie. Właśnie wybierają się do Australii, podróżowali po innych krajach, zamierzają odwiedzić różne egzotyczne miejsca na całym świecie.
- Po to jest się emerytem – żartuje Staszek – żeby korzystać z przyjemności podróżowania.
Jedyną rzeczą, która nie budzi jego podziwu, jest kulturystyka zawodowa. Idolem z czasów młodzieńczych lat Staszka był Steve Reeves, natomiast Arnold Schwarzenegger był ostatnim zawodnikiem, który zyskał jego aprobatę. Później to już nastała epoka mutantów, którzy kompromitują ten sport.
- Oglądam czasem amerykańskich kulturystów wyczynowych – snuje refleksje Staszek – i widzę, że wyczynowa kulturystyka stała się patologiczna, budzi niesmak. Co gorsza, w amerykańskich pismach kulturystycznych prezentuje się koks jako środek na szybszą rekreację, a z drugiej strony pisze się też o tym, że młodzi ludzie umierają po przedawkowaniu sterydów. Niestety, Stany Zjednoczone to kolebka dopingu.
Dla amatorów pozostaje już tylko intensywna rekreacja, która pozwala utrzymać ciało w możliwie najlepszej formie.
Staszek zwraca uwagę na fakt, że nie jest jedynym kulturystą-emigrantem. Na emigrację udała się niemal cała czołówka tal zwanej epoki bezkoksowej: bracia Krydzińscy, Stefan Niedziałkowski, Sławomir Filipowicz, Jan Kozłowski i wreszcie Wiesław Szydłowski, który w USA jest „profesorem od lotnictwa”. Na końcu dobił jeszcze młodszy o 10 lat Paweł Przedlacki, któremu również nie pali się do powrotu na stare śmiecie.
I wszyscy nadal ćwiczą, co najlepiej świadczy o tym, że jest to sport na całe życie. Sam Staszek ćwiczy teraz tylko na maszynach, aby utrzymać się w optymalnej formie, natomiast do treningu bicepsów pozwala sobie używać sztangi łamanej, która mu najlepiej służy w tym celu.
Tak się szczęśliwie składa, że kulturystyka konserwuje chyba najlepiej ze wszystkich sportów, co widać na fotografiach przedstawiających wielu kulturystów w wieku „zasłużonym”, a Stanisław Ptaszyński nie odbiega w najmniejszym stopniu od tych standardów. W zimowe wieczory spędza wraz z żoną dużo czasu na czytaniu polskich książek, co w najlepszy sposób pozwala nawiązać kontakt intelektualny z klimatem kraju, który kiedyś opuścił.
Autor: M.P. Maj 2012 r.
(Za zgodą St. Ptaszyńskiego i M.P.).
Rej.689./Pionierzy - 42/2013.02.20/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.03.27, godz.22:42