Wymawiając nazwisko jednego z dwoiga widocznych na zdjęciu aktorów machinalnie przypominamy sobie o drugim.

JWIP.PL: Przeczytajcie, co wspaniali aktorzy Danuta Szaflarska i Jerzy Duszyński w 1958 roku dla miesięcznika „Sport dla Wszystkich” - specjalizującego się przede wszystkim w propagowaniu kulturystyki - mówili o sporcie.

Kilka zdań o tych znakomitych artystach.
Danuta Szaflarska ( ur.1915 roku) uważana jest za najlepszą aktorką stulecia polskiego kina. Debiutowała w filmie „Zakazane piosenki” (1946 r.). Obecnie występuje również w teatrze.
Kilka miesięcy temu Polska Akademia Filmowa nagrodziła aktorkę „Orłem” za całokształt dorobku.
Jerzy Duszyński (1917 -1978). Karierę sceniczną rozpoczął w 1939 r. w Warszawie. Po wojnie zagrał w dwóch najpopularniejszych filmach „Skarb” i „Zakazane piosenki”, które uczyniły z niego pierwszego amanta polskiego kina powojennego. Wystąpił w wielu filmach i stworzył niezapomniane rolę teatralne.
Więcej w np.: „filmpolski.pl”, „Wilkipedia – wolna encyklopedia”.
J.W. czerwiec 2013 r.

O SPORCIE Z BOHATERAMI „ZAKAZANYCH PIOSENEK”
Któż mógłby zapomnieć doskonałe kreacje pary aktorów z „Zakazanych piosenek” – Danuty Szaflarskiej i Jerzego Duszyńskiego. W naszym cyklu rozmów z aktorami zarówno pani Danuta, jak i pan Jerzy mieli występować osobno. Jak ich tu jednak „rozdzielić”, skoro dzwoniąc do informacji z prośbą o numer Danuty Szaflarskiej dowiadujemy się: Jej numeru nie ma, ale mogę podać numer męża pani Danuty – Duszyńskiego”.( I ot pomyłka, bo w życiu prywatnym Nie jest to wcale małżeństwo, lecz para dobrych kolegów).

Pasją sportową pani Danuty było i jest do tej pory żeglarstwo i narciarstwo. Obie te dyscypliny traktuje ona jako doskonały wypoczynek i rozrywkę. Niestety, czasu na te przyjemności jest coraz mniej. Praca, praca i jeszcze praca. Doskonała gra, świetny głos potrzebne są wszędzie – na scenie, przed kamera, przy mikrofonie radiowym i dubbingu. Nic więc dziwnego, że rozmowa nasza nabiera charakteru wspomnień o czymś, co daje zadowolenie, ale staje się coraz bardziej nieosiągalne.

- Pierwsza moja pasja, jeszcze z czasów szkolnych, było łyżwiarstwo, zamiłowanie do nart o turystyki przyszło dopiero później. Zimą i latem poznawałam szlaki Beskidów. Okolice Radziejowej to miejsce mojego wychowania. Na spływach kajakowych poznałam doskonałą trasę Żegiestów – Rożnów. Nic więc dziwnego, że piękny krajobraz musiał mnie przyciągać o każdej pory roku.
Powojenny kontakt ze sportem to przede wszystkim żagle i to nie tylko na Wiśle – jachting morski pociągał mnie bardziej. Z przyjemnością uczestniczę w obozie studentów Gdańska Świdnie – przy ujściu Wisły. Z wielkim zapałem i radością ruszam także na znane szlaki jezior Ruciane, Mikołajki, Giżycko, Należę wtedy do warszawskiego CWKS. Jeden poważny mankament moich sportów wodnych, to fakt, że pływam tylko na czymś;. O własnych siłach – to znaczy sama na sam z wodą – do tej chwili czuję się niepewnie. Najgorsze to oddychanie przy pływaniu!

Westchnięcie to zrozumiałem doskonale – odpowiada memu własnemu doświadczeniu. Ale pani Danuta porusza inny istotny problem.
- Wśród aktorów chęć do pływania jest powszechna. Cóż z tego, kiedy przydzielono nam baseny w tak wczesnych godzinach, że po wieczornym przedstawieniu nikt nie może się na czas obudzić.

W trakcie tych zwierzeń problem sportu dla aktorów, choć nie proszony, nasuwa się sam.
- Szermierka i rytmika w szkole aktorskiej to stanowczo za mało. Kondycja fizyczna jest dla grającego ;artykułem pierwszej potrzeby;. Dzień spędzony od świtu do nocy przy sztucznym oświetleniu nawet Januszowi Sidle (znakomity oszczepnik- przyp. jw) dałby się we znaki. Wprawdzie dostaliśmy przydziały do klubów, ale jak tu trenować z młodzieżą. Trudno dorównać im w ćwiczeniach.

Pytam przy okazji o ogniska Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej.
- Doskonały wynalazek. Szkoda tylko, że tak mało wiemy o możliwości ich zorganizowania.

Czy w kreowanych przez panią rolach występowały kiedyś epizody sportowe?
- Poza jazdą konną – nie. Dosiadać wierzchowca musiałam w "Warszawskiej premierze". Podobał mi się ten sport, ale zapał do niego ostudziły znów dni pełne zajęć zawodowych.

Wynikiem miłej, wspomnieniowo – problemowej pogawędki jest wniosek: założyć ognisko TKKF dla aktorów. Chętnych byłoby na pewno więcej niż się spodziewamy./*

Wraz z panem Jerzym Duszyńskim do kawiarni wkroczył najprawdziwszy sport. Można powiedzieć bez przesady, że najwłaściwszym rekwizytem w ręku p. Jerzego byłaby rakieta lub torba z „majdanem” sportowym. Zamiast tego trzymał on w ręku zdjęcia, na których odnajdujemy w drużynie piłkarskiej na prawdziwym meczu czy to z radiowcami i prasą w Warszawie, czy też z bokserami w Łodzi./**
Nie było niestety zdjęć z ping – ponga, koszykówki i siatkówki, a przecież pan Duszyński sięgał w tych sportach po sukcesy nawet wśród wyczynowców.
Przed wojną zdobywa tytuł mistrza Mińska Maz. w tenisie stołowym, grał w drużynie koszykówki KBS Orzeł; ówczesnego mistrza Polski "Polonii". Jednym słowem, sport jak najbardziej wyczynowy. No i przy tym sukcesy, sukcesy.
- To był zapas tężyzny do tej pory pozwala mi wytrzymać najcięższe próby filmowe i teatralne.-

A epizody sportowe w filmie?
- Prawda nie miałem nich. Nie dokończony film sprzed wojny –„Hanka”, w którym na koniu skaczę przez zamkniętą bramę i kierowaniem starym Chanssonem w „Skarbie”, to jedyne role, do których musiałem przygotować się sportowo".
Rozmawiał: A Jendrych, 1958 r.

/*pod tym artykułem jest odręczna dedykacja autorki: „Wszystkim miłośnikom sportu, którym brak czasu nie pozwala na uprawianie go, składa wyrazy współczucia Danuta Szaflarska”.
/**podpis pod jednym ze zdjęc w tym artykule, które tutaj nie zostało pokazane. „Jerzy Duszyński był zawsze filarem drużyny piłkarskiej aktorów. Z pewnością i dziś przywdziałby kostium sportowca gdyby przywrócono do dawnej tradycji meczów Aktorzy – prasa, radio –Bokserzy itp., które gromadziły tysiące widzów. Doskonała rozrywka dla grających i patrzących”.
Rej.727./WYWIADY – 31/2013.06.06/JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.09.13, godz.09:24