Zacząłem ćwiczyć w wieku 14 lat; co było bezpośrednią przyczyną rozpoczęcia treningu siłowego już nie pamiętam. Pamiętam za to, że na pytanie rodziców, co chcę dostać na urodziny, odpowiedziałem, że hantle. Była to para kupionych w sklepie sportowym 2 kg ciężarków firmy „Polsport”, wówczas jedynej w Polsce zajmującej się produkcją sprzętu na potrzeby kultury fizycznej. Hantle mimo tego, że wykonane prymitywnie – drut zbrojeniowy oblany cementem i granatowym plastikiem, z czasem zaczął obłazić - przetrwały, używam je do tej pory podczas ćwiczeń bokserskich.

Pierwszym instruktorem był mój tata, który ćwiczył kulturystykę jako młody chłopak bez sprzętu, czytając artykuły Stanisława Zakrzewskiego w miesięczniku „Sport dla Wszystkich” (do tej pory Steve Reeves jest jego idolem) i podnosząc, to wcale nie żart, dwa żelazka z duszami, podkradane ciotce. Dodam jeszcze, że później pracując jako wychowawca w zakładzie poprawczym zetknął się z instruktorem, który prowadził zajęcia z kulturystyki i boksu, będące elementem resocjalizacji młodzieży i ćwiczył na dostępnym tam typowym sprzęcie. Resztę wiedzy nabyłem studiując książkę pt. ,,Kulturystyka”, którą jakimś cudem kupiła mi mama, to była niesamowita motywacja!!! Kiepskiej jakości czarno-białe zdjęcia, z wyraźnym ziarnem, pokazywały ćwiczących tytanów z lat 70 i 80 - tych. Na końcu była prezentacja fotografii najlepszych kulturystów z krajów socjalistycznych i reszty świata.

Chyba nie muszę opisywać wrażenia, jakie na młodym chłopaku wywarły sylwetki: Mirosława Daszkiewicza, Paweła Przedlackiego, Sergio Oliva, Arnolda Schwarzeneggera (wtedy jeszcze nie wiedziałem, że nie wszyscy idole są idealni i, że bez pomocy spożywanych tzw. dopingujących środków nie można uzyskać tak umięśnionych sylwetek) i Franka Zane’a, który pozostał moim idolem już na zawsze.

W miejscu mego zamieszkania był jeden kiosk „Ruchu” i trafił tam jakimś cudem jeden egzemplarz ,,Magazynu Kulturystycznego Jacek’’ wydawanego przez Jacka Jabłońskiego, który natychmiast kupiłem. Do tej pory fundamentem mojej wiedzy o kulturystyce są te dwie wymienione pozycje literatury i tata. Uważam, że to wystarczy, bo w zalewie literatury kolorowej dotyczącej sportów siłowych i wszelkich możliwych sposobów treningu wciąż pojawiają się te same ćwiczenia, które są mi znane od lat, ale faktycznie pokazane ładnie, na gładkim papierze i wściekle kolorowe.

Hantle już miałem; coś, co przy ogromnie dobrej woli można nazwać sztangą i ławeczką skonstruowałem sam przy pomocy dwóch rur żeliwnych, które pierwotnie służyły do podpierania malin, związanych grubym drutem. Problem z tym ,,gryfem’’ polegał na tym, że był on tak szeroki, że nie byłem w stanie zamknąć na nim dłoni, ławeczkę stanowiła deska oparta na dwóch połówkach rozłupanego pieńka, za to rękawiczki do ćwiczeń miałem fantastyczne, prawdziwe robocze wykończone irchą od spodu. Najbardziej dumny byłem z urządzenia treningowego własnego pomysłu, był to pustak (młodszym wyjaśniam, że z tego budowało się kiedyś domy), przez który przewleczony był łańcuch nabyty w sklepie dla rolników. Przez ogniwa przekładałem stalową rurkę i stojąc na pieńku trenowałem bicepsy, pamiętając by łokcie trzymać blisko ciała.

Tak, przełom lat 80/90 w maleńkim miasteczku wymagał od entuzjasty kulturystyki sporo pomysłowości, ale ćwiczyło się, aż miło. Trening moim ,,specjalistycznym’’ sprzętem uzupełniało rąbanie drewna, noszenie wiader z wodą w wyprostowanych rękach (na boki i przed sobą) przy okazji podlewania ogrodu, podciąganie się na gałęziach starego orzecha i boks, którego jestem fanatycznym wielbicielem.

W mojej szkole otwarto mini-siłownię wiosną roku 1992, gdy byłem już w maturalnej klasie, więc nie zdążyłem z niej skorzystać. Potem, na studiach, było już z górki: w piwnicy akademika „Centaur” we Wrocławiu był olimpijski gryf, talerze, profesjonalna ławka, modlitewnik, łamany gryf i starsi koledzy, którzy już ćwiczyli.

Wypadałoby napisać, że dopiero na studiach zacząłem ćwiczyć naprawdę; ale naprawdę już ćwiczyłem, gdy miałem 14 lat, to wtedy ćwiczenia siłowe weszły mi w krew. Wciąż ćwiczę i WIEM, że będę ćwiczył ciężarami długo, może nawet tak długo, jak legendarny Witold Majchrzak z Bydgoszczy. Uważam, że rozwój umysłowy i aktywność fizyczna są ze sobą związane jak bajkowy Jaś z Małgosią i nie ma żadnego powodu, by ktokolwiek miał mięśnie jak przegniłe nitki.

Mój trening jest nietypowy, można powiedzieć autorski, co wynika z faktu, że:
- pewne ćwiczenia lubię, a innych nie,
- rozwój dużej masy mięśniowej uważam za niepotrzebny,
- kluczowy jest dla mnie rozwój szybkości, siły dynamicznej i czasu reakcji, co wynika z zamiłowania do boksu i szermierki ciężką bronią.

Mój tydzień treningowy wygląda obecnie następująco:
Poniedziałek: Bieg na dystansie 10 km (ok. 1godz.) i ćwiczenie bicepsów
1) unoszenie sztangielek chwytem młotkowym 4 serie po 8-10 powtórzeń;
2) unoszenie sztangielek z obrotem nadgarstka 4 serie po 8-10 powt.;
3) uginanie ramion ze sztangą łamaną 4 serie po 8-10 powt.
Wieczorem brzuch – spięcia z trzymanym przy głowie talerzem sztangi 4 serie po 50, 60, 70 i 80 powt.
Wtorek: Bieg na dystansie 10 km (ok. 1godz. i triceps z grzbietem
1) wyciskanie sztangi kratownicowej zza głowy chwytem młotkowym 4 serie po 12-16 powtórzeń + 3 serie wyciskania francuskiego odważników kulowych do upadku mięśni;
2) wyciskanie sztangi kratownicowej zza głowy dłonie ustawione pod kątem rozwartym + 3 serie wyciskania francuskiego odważników kulowych do upadku mięśni;
3) wyciskanie francuskie sztangielki zza głowy + 3 serie wyciskania francuskiego odważników kulowych do upadku mięśni.
Wieczorem: pompki szwedzkie 4 serie po 70 powtórzeń, w przerwach między seriami brzuch – spięcia z trzymanym przy głowie talerzem sztangi 4 serie po 50, 60, 70 i 80 powt.
Środa: Bieg na dystansie 10 km (ok. 1 godz. i barki z klatką piersiową
1) wyciskanie sztangielek 4 serie po 10-12 powtórzeń + 3 serie wyciskania odważników kulowych do upadku mięśni;
2) ćwiczenia z odważnikami kulowymi: wyciskanie, wyciskanie odwrotne jednorącz i oburącz, podciąganie wzdłuż tułowia 4 serie każdego ćwiczenia, seria do upadku mięśni;
3) kolejne wyciskanie sztangielek 4 serie po 10-12 powtórzeń + 3 serie wyciskania odważników kulowych do upadku mięśni.
Wieczorem podciąganie na drążku 4 serie po 17-18 powtórzeń + brzuch między seriami
Czwartek Bieg na dystansie 16 km i opisane ćwiczenia poniedziałkowe
Piątek Bieg na dystansie 16 km i opisane ćwiczenia wtorkowe
Sobota. Specjalistyczne ćwiczenia szermiercze + pływanie
Niedziela Specjalistyczne ćwiczenia bokserskie.

Jeśli chodzi o szczegóły, to wstaję o 5-tej rano i idę biegać, natomiast przerwy miedzy poszczególnymi seriami to maksymalnie 2 min. Oczywiście tak wygląda idealny tydzień, ale czasami, jak każdemu pracującemu normalnie człowiekowi, coś wypadnie, czasami też szermierka i boks zamieniają się dniami. Każdy z łatwością zauważył brak typowych ćwiczeń klatki piersiowej i grzbietu, które są ćwiczone wyłącznie ciężarem ciała. Wynika to z faktu, że duża masa ciała przeszkadza mi w treningu aerobowym, który uważam za kluczowy. Ćwiczę sam, na własnym, gromadzonym latami sprzęcie.

Uważam, że moja metoda treningowa jest właściwa, choć absolutnie niezgodna z metodyką treningu siłowego opisywanego w kolorowych periodykach. Swoje przekonanie opieram na fakcie, że mając 40 lat biegam 10 - 16 km dziennie, boksuję na pełnym tempie 4 rundy, przepływam 30 metrów pod wodą na jednym oddechu. Dlatego uważam się za kulturystę, choć nie mam imponującej masy mięśniowej i ani trochę nie przypominam niegrzecznego, często wręcz chamskiego młodziana w dresie, ze sportową torbą na ramieniu, popijającego wciąż wodę mineralną z dużej plastikowej butelki, by napompować mięśnie uprawiane na kreatynowym nawozie. Dla mnie trening jest przyjemnością, a rozrost tkanki mięśniowej jest wtórny, ja po prostu uwielbiam ćwiczyć.

Z uporem godnym lepszej sprawy walczę, jak mogę, ze stosowaniem suplementacji i sterydów. Z powodów zawodowych mam ciągły kontakt z młodzieńcami w wieku 20 - 24 lat, którzy dla dużej masy mięśniowej gotowi poświęcić własne zdrowie i którym staram się wyperswadować sztuczne wspomaganie hipertrofii mięśni, używając zawsze tych samych argumentów:

1) Człowiek powinien ćwiczyć, by być silny i sprawny. Sprawność fizyczna rozumiana jako możliwość biegania, pływania, jazdy na rowerze, łażenia po drzewach, jest niedostępna dla osobników o sylwetce ludzika, który jest logo firmy produkującej opony.
2) Wspomaganie się suplementami i sterydami jest bezcelowe dla kogoś, kto nie chce zostać wyczynowcem lub zawodowym kulturystą, co pomijając już aspekty zdrowotne jest w Polsce raczej kiepskim zawodem, bez przyszłości.
3) Efekt sztucznego napompowania mięśni utrzymuje się nieopłacalnie krótko w aspekcie długości życia osobnika rodzaju ludzkiego. Młodzi ludzie zaczynając ćwiczyć w wieku lat 16-nastu, nie myślą o tym, co będzie za 15, 20, czy 25 lat, a wystarczy zobaczyć zdjęcia Franka Zane’a w wieku 60 lat i porównać ze sflaczałą obecne sylwetką Arnolda Schwarzeneggera.
4) Człowiek staje się niewolnikiem treningu, suplementów, a niektórzy środków dopingujących i sposobu odżywiania, a co to za życie bez czekolady, piwa i wyjścia z siłowni; od czasu do czasu można przecież biegać, czy np. grać z kolegami w piłkę siatkową, nożną itd.?
5) Kulturystyka dla mnie to przede wszystkim SYMETRIA SYLWETKI, styl życia i zdrowa przygoda na długie lata.
6) Czy jest możliwe, by w ciągu kilkunastu lat wymyślono ćwiczenia, nieznane wcześniej, dzięki którym kulturyści ważą powyżej 130 kg, podczas gdy Steves Reeves, czy 20 lat później Frank Zane ważyli poniżej 100 kg?
7) Polecam portal i forum JWiP.PL
8) Kobietom bardziej podobają się tygrysy, a nie słonie .

Zawsze imponowali mi ludzie, którzy potrafili pogodzić uprawianie sportu z normalnym życiem. Warto tu zacytować Białego Anioła, dyskobola Edmunda Piątkowskiego, rekordzistę świata, mistrza Europy i miłośnika jazzu, który stwierdził, że ,,sport powinien być po prostu marginesem życiowym’’. Wzorem do naśladowania w szermierce był (i jest nadal) Wojciech Zabłocki, który wyniki sportowe na najwyższym światowym poziomie pogodził ze studiowaniem architektury (ukończył z wyróżnieniem) i pracą naukową. (Niewiele osób wie, że przyjaźnił się z legendarnym i wszechstronnym kulturystą Marianem Rossą, a za wzór sportowca uważał wspomnianego wyżej Edmunda Piątkowskiego). Kazimierz Paździor - reprezentant Polski w boksie, później ekonomista i trener, w rok po wygranej olimpiadzie rzucił sport, by studiować i oczywiście Frank Zane, obecnie dyskretnie umięśniony intelektualista o idealnej symetrii sylwetki.

Autor: Piotr Sławuta, maj 2013.Wrocław
JWIP.PL: Autor artykułu jest doktorem nauk weterynaryjnych, pracownikiem naukowo-dydaktycznym Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu; jest cenionym i znanym lekarzem zwierząt.
Rej.724./ SYLWETKI - 61 / 2013.05.27/ JWIP.PL
Aktualizacja 2013.10.21, godz.13.10