Wprowadzenie JWIP.PL.

Zbigniew Cybulski aktor filmowy, uważany za jednego z najwybitniejszych w polskim kinie w okresie powojennym.
Jest legendą swojego pokolenia, porównywany do Jamesa Deana amerykańskiego aktora, który po swojej przedwczesnej śmierci stał się ikoną amerykańskiej i europejskiej popkultury.

Cybulski zagrał w wielu wybitnych filmach m.in. w „Popiele i diamencie” Andrzeja Wajdy. Zginął 8 stycznia 1967 r. wskakując do pociągu na wrocławskim dworcu. Miał 39 lat. Panuje przekonanie, że do dziś nie pojawił się równie utalentowany artysta.

Przypominamy wypowiedź Aktora o sporcie w jego życiu, która została odnotowana w 1966 r., na łamach „Sportu dla Wszystkich”.
Proszę zwrócić uwagę, że wówczas dużą rolę przywiązywano do sprawności fizycznej. Cybulski oraz jego koledzy ze Szkoły Teatralnej mogli się pochwalić zdobyciem odznaki „Sprawny do Pracy i Obrony”, ustanowionej w 1950 roku dla podkreślenia poważnej roli wychowania fizycznego w podnoszeniu stanu zdrowotności oraz zapewnienia wszechstronnego rozwoju fizycznego młodzieży.
Młodzieżową odznakę SPO zdobywali w latach 60 – tych również kulturyści
J.W. wrzesień 2013 r.

ZBIGNIEW CYBULSKI O SPORCIE W ŻYCIU I FILMIE. ROZMAWIAŁ M.Z
ROK 1966.

Sport szedł za mna krok a krok, od pierwszych lekcji wf w szkole w Dzierżonowie. Wkrótce, porwany jego urokiem, znalazłem się w Harcerskim Klubie Sportowym, gdzie uprawiałem narciarstwo, lekką atletykę i kolarstwo. Przyszedł pierwszy sukces :zwycięstwo w wojewódzkich mistrzostwach międzyszkolnych w slalomie w Szklarskiej Porębie.

Moją sportową pasję rozwinąłem jednak w pełni dopiero, gdy znalazłem się w Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Na sport wykorzystywałem dosłownie każdą wolną chwilę. Oprócz dotychczas uprawianych dyscyplin zainteresowałem się się szermierka. Trenowaliśmy ją nieraz wieczorami a nawet nocą, zaeażeni zapałem naszego trenera, byłego reprezentanta Polski, Siłtana. Pozostanie on dla mnie wzorem bezinteresownego wychowawczy oddanego bez reszty swojej pracy. Był nie rylko naszym opiekunem sportowym. Wiedzieliśmy, że można zwrócić się do niego z każdą sprawą, z każdą trudnością.

Szermierka szła mi nieźle. W akademickim turnie4ju szermierczym zdobyłem czwarte miejsce. Warto dodać, że na ośmiu finalistow aż pięciu reprezentowało naszą szkołę.
W naszej Szkole Reatralnej sport początkowo właściwie nie istniał. Byłem jednym z organizatorów życia sportowego. Po roku już 90 proc. studentów zdobyło odznaki SPO (Sprawny do Pracy i Obrony) a nasze najmocniejsze sekcje: szermierka, lekkoatletyczna i narciarska – stały na bardzo dobrym poziomie. Wygrywaliśmy mecze lekkoatletyczne z Akademią Górniczo – Hutniczą i Uniwersytetem Jagiellońskim, mimo że cała nasza uczelnia liczyła tylko ok. 90 studentów.

Startowałem w biegach średnich i długich. Pozostało mi z tych czasów wiele dyplomów zdobytych na zawodach akademickich. Trzykrotnie startowałem w Akademickich Mistrzostwach Polski: we Wrocławiu, w Warszawie i w Krakowie.
Odnosiliśmy sukcesy także w narciarstwie. Drużyna naszej szkoły dwukrotnie zwyciężyła w ogólnopolskich akademickich rajdach narciarskich. Byłem kierownikiem zespołu, w obu tych ciężkich imprezach. Rajdy trwały po po czrery – pięć dni i nocą, nieoznakowanymi trasami, pozbawionymi schronisk. Warto również podkreślić, że szkoła nasza wystąpiła z inicjatywa zorganizowania studium wojskowego przy szkołach teatralnych. Uważaliśmy że służba wojskowa pomoże nam w uzyskaniu tak niezbędnej w zawodzie aktor orskim sprawności fizycznej. Byliśmy wszyscy wysportowani i zręczni, toteż absolwentów naszej Szkoły chętnie angażowano do ról filmowych związanych z trudnymi ewolucjami sportowymi. Wiem z własnego doświadczenia, że niejednej sceny nie mógłbym zagrać, gdyby nie sprawność sportowa zdobyta w młodości.
W jednej ze scen filmu „Trzy starty” musiałem padać z rowerem na jezdni z twardej kostki. Ujęcie powtarzaliśmy kilka razy, aż wreszcie musiano mnie odwieźć na Pogotowie. Scena jednak została nakręcona.

Scenariusz „Wraków” zmuszał mnie do wskakiwania w październiku do morza w swetrze i spodniach, do przepłynięcia około trzydziestu Mertów i wdrapaniu się po drabince sznurowej na wysoką burtę statku. Przy czwartej powtórce tylko przytomność umysłu elektryka z Wytwórni Filmów Fabularnych uratowała mnie od utonięcia we wzburzonym morzu.
Niemiła przygoda zdarzyła mi się podczas zdjęć do „pamiętnika znalezionego w Saragosie”. Koń, na którym jechałem, potknął się galopując z góry i przewtócił. Tylko pęknięciu poptengu uratowało mnie od pogruchotania kości. Warto dodać, że konie używane w Polsce do ujęć filmowych nie są specjalnie tresowane tak w innych ktajach. Płoszą się łatwo w blasku reflektorów, boja się terkotu kamery, nie są przyzwyczajone do czarpaków, szpady, która uderza je po bokach, i ludzi przebranych w historyczne kostiumy. Nie trzeba wyjaśniać, jak bardzo utrudnia to pracę aktorów i reżysera.
Największym chba moim sukcesem filmowo – sportowym była scena do filmu „Miłość dwudziestolatków”, w której musiałem skakać z wysokości pierwszego piętra na lód w wybiegu dla niedźwiedzi. Nie było łatwe ani bezpieczne, mimo to wykonałem ten skok aż trzy razy, na szczęście bez wypadku. O trudności tej sceny świadczy fakt, że specjalnie sprowadzono dublera – cyrkowca, ale nie zgodziłem się by mnie zastąpił. Żyłka sportowca wzięła górę…
Rozmawiał: M.Z, 1966 r.
Rej.744/WYWIADY - 33/2013.09.14/JWIP.PL
Aktualizacja 2013.11.09, godz.20:34