Był zimny i ponury listopadowy dzień. Rybacy z Ustki wypływali w morze na połów ryb. Fale były ogromne.
Pewien rybak, Który wracał do portu z połowu, zauważył ogromnego szaro-brązowego ptaka zaplątanego w sieć rybacką. Rybak ten był wielkim miłośnikiem zwierząt, dlatego też bez wahania podjął próbę uwolnienia ptaka z pułapki. Nie było to proste, gdyż wysokie fale miarowo uderzały o burtę kutra i uniemożliwiały podpłynięcie do tonącej ofiary. Gdy wydawało się to już prawie niemożliwe, rybak wykonując ryzykowny manewr w ostatniej chwili wyciągnął na pokład ociekające wodą ciało ptaka. Jego oczy były pełne wdzięczności i radości. Rybak nawał go Felkiem i postanowił zabrać go do domu, do pensjonatu „Fregata”. Jego żona, pani Danusia odkryła, iż Felek był bardzo rzadką rasą mewy pozostającą pod ochroną, czego dowodem była obrączka na jego prawej nodze. Odtąd pani Danusia regularnie dokarmiała mewę, a Felek zamieszkał na dachu jej pensjonatu.

Na początku stycznia Felek na poranne karmienie przyprowadził swoją sympatię- wielką, białą mewę z żółtym dziobem, którą pani Danusia od razu nazwała Felkową. Feluś wpatrywał się w Felkową z wielkim uwielbieniem, zostawiając jej zawsze największe rybki.
Pewnego ranka, nurkując głęboko w morzu, Felek znalazł piękny naszyjnik z bursztynów, który 14 lutego ofiarował w imię swej miłości Felkowej. Odtąd byli nierozłączni.
Nagle któregoś dnia Felkowa zniknęła. Feluś był bardzo zdenerwowany i przestał jeść. W swej rozpaczy rozpytywał o ukochaną krewniaków, jednak nikt jej nie widział ani nie słyszał. Felek marniał z dnia na dzień. Jego oczy wyrażały ogromny smutek i żal. Bardzo tęsknił za swoją mewą. Pani Danusia kupowała Felkowi najsmaczniejsze frykasy, by tylko zachęcić go do jedzenia. On jednak ciągle odmawiał.
Pewnego razu osłabiony i zrezygnowany Feluś , wracając z poszukiwań do „Fregaty”, zobaczył na plaży kawałek bursztynu, który pochodził z naszyjnika Felkowej. Natychmiast wróciły do niego siły i poczuł, że ukochana wciąż żyje i jest gdzieś niedaleko. Po długich poszukiwaniach zobaczył Felkową leżącą na wydmach. Była wycieńczona i postrzelona śrutem lewe skrzydło. Ale poznała go i w jej oczach zabłysnął na chwilę płomyk radości. Po chwili zemdlała. Feluś, nie czekając ani chwili, poniósł ją na swych wielkich plecach do „Fregaty”. Gospodyni natychmiast opatrzyła mewie rany, ale nie była pewna czy wyzdrowieje . Felek przez cały czas rekonwalescencji nie odstępował ukochanej na krok: czyścił jej piórka, otulał ją swymi skrzydłami i opowiadał coś po swojemu. Felkowa zaś odwdzięczała się swym miłosnym spojrzeniem i trącaniem dziobem ukochanego.
Nadszedł wreszcie dzień, kiedy Felkowa wyzdrowiała i udała się z Felusiem w pierwszy daleki lot. Od tego czasu ciągle patrzyli sobie w oczy i często się przytulali, razem wyruszali na połowy ryb i wygrzewali się na plaży, spędzając ze sobą każdą chwilę.
W końcu postanowili założyć rodzinę. Swoje gniazdo zbudowali przy kominie na dachu garażu pensjonatu „Fregata”. Chcieli by wszyscy goście odwiedzający panią Danusię cieszyli się ich szczęściem i oczywiście, by dzielili się resztkami chleba z uroczą parą na dachu. Kiedy Felkowa wysiadywała jaja, Felek zdobywał pożywienie i z czułością karmił swoją mewę. Po pewnym czasie pisklęta wykluły się: jedno było kopią ojca, drugie zaś matki. Rodzice uczyli ich latać i zdobywać pożywienie. Kiedy zaś potomstwo usamodzielniło się Feluś i Felkowa zostali razem na zawsze.
Co roku, gdy jeżdżę do Ustki do pensjonatu „Fregata”, pani Danusi i Rybaka, widzę z mojego okna stale tę samą zakochaną, wpatrzoną w siebie parę mew, która domaga się od odwiedzających smacznej rybki i broni swego dachu przed intruzami.

Autor: Przemek Rybarczyk (13 l.) z Warszawy (2008 r.)
Rej.799./Różne -114/2014.07.06/JWIP.PL
Aktualizacja: 2014.09.02, godz.22:10

Obecnie Felek i Felkowa mają się dobrze i dalej mieszkają na dachu „Fregaty”. Oryginalny tytuł :Opowiadanie walentynkowe"