Rok 1988
Niewielkie Mrągowo, piękne miasteczko położone nad równie pięknym jeziorem w sercu Mazur, mogło się do tej pory pochwalić całą plejadą dobrych żeglarzy i bojerowców, którzy zdobywali nawet tytuły mistrzostw Polski. W innych dyscyplinach jest raczej ubogo. Albo było, bowiem kulturystka Anna Sygnecka ma wszelkie szanse, aby przebić sławą swoich kolegów spod żagli.

Ta niezbyt wysoka, proporcjonalnie zbudowana 22 – latka przebojem wdarła się do dziewcząt, które zdecydowały się robić karierę sportową w tak młodej dyscyplinie, jaką jest kulturystyka. Ma już swój na swoim koncie tytuł mistrzyni Polski w kategorii powyżej 57 kg oraz wicemistrzyni w kategorii open, sukces odniesiony za granicą, kilka zwycięstw w zawodach krajowych (reprezentowała Ludowe Zespoły Sportowe – przyp. jw.). Skromna, nawet wręcz nieśmiała nie robi wcale wrażenia „muskularnej” kulturystki, a tym bardziej jednej z popularniejszych osób w Mrągowie. Pracuje, prowadzi normalne życie rodzinne, w wolnym czasie ćwiczy. Ambicji jej nie brakuje wyznaczyła sobie za cel zdobycie dalszych tytułów mistrzyni Polski i przynajmniej udział w mistrzostwach Europy. Jak na prawdziwą amatorkę, która nie korzysta z stypendium, obozów treningowych i innych udogodnień, to naprawdę imponujące zamierzenia.

Przez kilka godzin towarzyszyliśmy Annie Sygneckiej w jej codziennych zajęciach. Byliśmy razem w pracy, w domu i ośrodku ćwiczeń. Pobyt właśnie w tych miejscach całkowicie niemal wypełnił jej czas. Dlatego rozmawiając z nią mniej pytaliśmy o metody treningowe na sylwetkę, a więcej o jej osobiste zainteresowania i poglądy.

- Słyszałem, że często musisz już o godzinie czwartej rano być w pracy. Jak to godzisz z treningami, które przecież na tym poziomie zabierają trochę czasu i wymagają dużej energii?
-Tak się składa, że pracuję na różne zmiany i jakoś się do tego przyzwyczaiłam. W Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej pełnię funkcję laborantki, prowadzę badania chemiczne i organoleptyczne produktów mleczarskich. Praca jest zgodna z moim wykształceniem, skończyłam bowiem szkołę mleczarską w Mrągowie. Jeśli chodzi o trening mamy salę do ćwiczeń w Miejskim Domu Kultury do dyspozycji przez cały dzień.

- A jak to się stało, że właśnie zainteresowałaś się kulturystyką dyscypliną niezbyt przecież popularną w Mrągowie. Czy przedtem również uprawiałaś jakiś sport?
- Oczywiście, w szkolę grałam w koszykówkę i to podobno całkiem nieźle jak na moje warunki fizyczne. Poza tym uzyskiwałam dobre wyniki w strzelaniu z karabinka sportowego, była nawet zakwalifikowana do kadry wojewódzkiej w tej dyscyplinie. Jednak po ukończeniu szkoły te emocje sportowe na pewien czas mnie opuściły, zainteresowałam się dopiero kulturystyką, którą w naszym mieście od lat propagował pan Czesław Kociubski. Przyznam się też, że chciałam nieco schudnąć, nabrać tzw. figury, a usłyszałam, że można to właśnie osiągnąć przez ćwiczenia z obciążeniem. I w ten sposób zgłosiłam się do ośrodka mrągowskiego LZS.

- Jakie były efekty ćwiczenia sztangielkami?
- Dobre i szybkie, bo już po 3 miesiącach ćwiczeń straciłam na wadze, poczułam się lepiej i bardziej pewnie siebie. Nie myślałam jednak jeszcze przed długi czas o uprawianiu kulturystyki sportowej, występach na zawodach. Po prostu ćwiczyłam rekreacyjnie, dla zdrowia i dobrej sylwetki.

- Kiedy poczułaś „powołanie” i wstąpiłaś w szranki sportowego współzawodnictwa, które przecież w Polsce ma bardzo krótki rodowód?
- W 1984 roku mój trener zabrał mnie na mistrzostwa Polski w kulturystyce, które rozgrywane były w Bydgoszczy. Pojechałam, bo chciałam zobaczyć konkurs par mieszanych, które były po raz pierwszy rozgrywane w Polsce. Zobaczyłam dziewczęta na scenie, które tak samo jak ja ćwiczyły, ale zdecydowały się wystartować. Stwierdziłam, że moja sylwetka tak wiele się nie różnią i to mnie chyba zachęciło, aby spróbować swoich sił w zawodach. Do startów zachęcał mnie również instruktor.

- Kiedy był debiut? Jak się na początku czułaś na scenie wobec publiczności, w większości męskiej, w tym kusym kostiumie? Nie wstydziłaś się eksponować swojej figury?
- Zaczęło się skromnie, bo od startu w takich wewnętrznych zawadach w Mrągowie, na których obecni byli tylko koledzy i koleżanki z Sali ćwiczeń. Prawdziwy debiut był podczas mistrzostw Polski w Legnicy w 1986 roku, kiedy po raz pierwszy rozegrany został konkurs indywidualny kobiet w dwóch kategoriach wagowych. Zajęłam wówczas IV miejsce w wadze powyżej 52 kg. Mogłam porównać się z koleżankami, które dłużej ćwiczyły, miały większe doświadczenie. Ten start podniósł mnie na duchu, po prostu stwierdziłam, że mam pewne szanse i warto dalej próbować.

- Próbowałaś skutecznie, bo w ubiegłym roku zdobyłaś mistrzostwo Polski w swojej wadze, wygrałaś zawody o puchar „Diany” w Czechosłowacji, zdobyłaś II miejsce na międzynarodowym Grand Prix Łodzi. Jakie dalsze plany sportowe?
- Przygotowuję się obecnie do mistrzostw Polski. Jeśli dobrze wypadnę, ja i moje koleżanki, to być może w tym roku kobieca reprezentacja kraju pojedzie na mistrzostwa Europy kulturystek – amatorek. To jest moje najbliższe marzenie.

- Wróćmy do bardziej przyziemnych spraw. Czy ciężki trening kulturystyczny sprawia Ci przyjemność, przynosi satysfakcje?
- Satysfakcję na pewno, a przyjemność ma różne barwy. Zawsze lubiłam ruch, wysiłek fizyczny, ćwiczenia. Przyzwyczaiałam się do tego, stało się to już moim nawykiem. Przez systematyczny trening nabrałam wytrwałości, w jakimś stopniu ukształtowałam swój charakter. Przyznaje jednak szczerze, że w okresie tzw. Treningu na rzeźbę przed zawodami czasem jest dość ciężko. Trzeba wówczas znacznie ograniczyć spożycie kalorii, ostro ćwiczyć i wszystko to jakoś znosić wierząc w sukces. Czasami są takie dni, że nie jest to za bardzo przyjemne.

- Powiedz, jak na Twoje sukcesy patrzą koleżanki, jaką masz opinię w swoim zakładzie pracy?
- Jeszcze wiele dziewcząt jest przekonanych, że ćwicząc kulturystykę wyrobią sobie wielkie bicepsy, staną się „chłopakami”, stracą powodzenie. Ta mentalność się stopniowo zmienia, ale w Mrągowie trwa to nieco dłużej niż w dużych ośrodkach miejskich, w których coraz więcej dziewczyn trafia na sale treningowe. W moim zakładzie po zdobyciu mistrzostwa Polski zgotowano mi niezwykle serdeczne przyjęcie, dostałam nawet nagrodę pieniężną, a koleżanki często wspominają mnie kartkami na mięso. Wiadomo, ostro ćwicząc trzeba też ostro jeść.

- A propos jedzenia. Co najbardziej lubisz, czy sama potrafisz gotować i czy robisz to w domu?
- Pracuję w takim zakładzie, że mogę, w dowolnych ilościach spożywać przetwory mleczne. Jednak ich nie uwielbiam. Lubię przede wszystkim potrawy gotowane, a chyba najbardziej flaki wołowe i zraz wołowy. Potrafię robić w kuchni wszystko, gorzej jest tylko z przygotowaniem ciast. W domu, gdzie mieszkam z rodzicami, często ja przyrządzam obiady i to mi sprawia duża przyjemność.

- A Twoje hobby, zainteresowania pozasportowe?
- Mówiąc szczerze, nie mam na nie wiele czasu. Lubię chodzić do dyskoteki, oglądać filmy czasem przeczytać ciekawą książkę. Staram się, aby nie żyć wyłącznie w nieco wizowanym świecie sportu.

Dziękujemy za rozmowę, życzymy przetrwania okresu treningu na rzeźbę i sukcesów sportowych w tym roku.

Rozmawiał Henryk Jasiak, marzec 1988r. („Wiadomości Sportowe” - tygodnik Rady Głównej Zrzeszenia LZS).

JWIP.PL. Anna Sygnecka, obecnie ma nazwisko Nickel; mieszka w Niemczech od 1991 roku. Pracuje w charakterze trenera w Fitness Studio.
W drugiej połowie lat 80-tych była reprezentantką Ludowych Zespołów Sportowych. Jest mistrzynią Polski w kulturystyce w kat. powyżej 57 kg. (Białystok – 1987r. oraz Bełchatów – 1988 r.).
Mistrzyni LZS, zwyciężczyni ogólnopolskich i zagranicznych zawodów. Startowała w barwach LZS Mrągowo.
Z Anną utrzymujemy kontakt. Ciąg dalszy Jej sportowej przygody przedstawimy w formie rozmowy jesienią na JWIP.PL.
J.W. czerwiec 2014 r.
Rej,797/WYWIADY -36/2014.06.06/JWIP.PL
Aktualizacja 2014.10.13., godz. 22:30