Dobrze się stało, że nasi trójboiści wzięli udział w mistrzostwach Europy. Korzyści są aż nadto widoczne i bynajmniej nie chodzi o krajobrazowe walory Finlandii, miłą atmosferę championatu i tak zwane „niezapomniane przeżycia”. Po raz kolejny bowiem podopieczni trenera Zdzisława Pieńkosza przekonali się jak duży dystans dzieli ich od czołówki Starego Kontynentu.

Nie ukrywam, że po złotej, krajowej serii trójbojowej ( mistrzostwa Polski, turniej na Ornaku, Kamienna Góra, zakopiańska eliminacja do Lahti) apetyty na dobry start były ogromne. Jeszcze władze TKKF wywalczyły start dla Jana Wilczyńskiego, Jana Łuki i Piotra Pawlika, jeszcze niezawodny Piotrek Kozioł robił szacunki odnośnie szans reprezentacji. Z list europejskich wynikało, iż nasi najlepsi mogą nawet walczyć o medale! Nie walczyli, a szóste miejsce „lekkiego” z Pułtuska było tym najlepszym.

Dlaczego tak się stało? Obserwatorzy udanych zakopiańskich eliminacji (brawa dla organizatorów) zwrócili mi uwagę na jeden, oczywisty zresztą fakt. Oto nie ma w Polsce zawodów szczebla centralnego, na którym nie odnotowano by… gradu nowych rekordów kraju. Czy przysiad, czy ławka, czy ciąg siłacze dokładali ekspresowo po pól kilograma i podnosili ręce w geście radości, i bardzo dobrze, chociaż niepokoił fakt, że werdykt sędziowski był w tych sytuacjach zwykle dwa do jednego. Dyskusyjny.

Broń Boże nie podejrzewam żadnych oszustw, ale tolerancja jest zadziwiająca, a wynika ona z mylnej interpretacji przepisów (ciągle modyfikowanych) oraz kiepskiego poziomu niektórych arbitrów. Kilka lat temu była już wpadka na mistrzostwach Europy, gdy wszyscy nasi reprezentanci spalili boje, bo owszem brali swoje, ale z dyskwalifikującymi ich błędami technicznymi.

W Lahti to się na szczęście nie powtórzyło, ale 6, 7, i 8 miejsce Polaków to znowu nie taki powód do chwały, zaś ich wyniki gorsze od tych z Zakopanego. Zresztą kochani przestudiujcie dokładnie wyniki mistrzostw. Jest co nadrabiać…

Nie ma jednak potrzeby załamywać rąk. Rekordy Polski są uznane. Polski Związek Kulturystyki i Trójboju Siłowego ma na uwadze sprawy powerliftingu, on sam ma swoją reprezentację w Zarządzie i jego prezydium. Wiele spraw trzeba uregulować, ale trójbój musi żyć i się rozwijać.. Tym bardziej, że na zawodach coraz więcej uczestników i coraz więcej uczestników i coraz większa powszechność tego ciężkiego sportu. Wierzę, że tacy działacze jak Piotr Kozioł czy Andrzej Sobczyk, chociaż nie znaleźli we władzach związku, nadal będą czynić swoje i to na takim poziomie jak dotychczas.

Najważniejsze zadanie przed kadrowiczami. Wyprawa do Finlandii ukazała inny świat. Zobaczyli jakie mają braki w wyszkoleniu technicznym, siłowym i taktycznym. Jaka przepaść dzieli polski sprzęt od tego, którym posługują się najlepsi, co to są hydrauliczne, albo elektryczne stojaki, dobre elastyczne kostiumy i inne nieodzowne bajery… Jak trzeba się żywić, regenerować siły. No tak, ale polski trójbój to jeszcze niezupełnie Europa…

Mistrzowie z Lahti’89 to naprawdę znakomici fachmani, słynny Jaarmo Virtanen został chempionem Europy po raz … jedenasty. Na sali był komplet widzów, organizacja była znakomita, ale i był i smród koksu.
Autor: Jacek Korczak - Mleczko (źródło „Atleta”1989 r.).

Od JWIP.PL: nasi zajeli następujące miejsca: Jan Wilczyński - 6, (kat.67,5 kg), Jan Łuka - 7 (kat.82,5 kg), Piotr Pawlik - 8 (kat.125 kg).

Rej.805./Historia – 71/2014.09.15/JWIP.PL
Aktualizacja 2014.12.22, godz.22.14