Pod koniec stycznia b. r. ukazała się nowa książka dra Waldemara Wojciecha Bednarskiego pt. „Upływa szybko życie, jak potok płynie czas…” (Tytuł ten jest nazwą pieśni patriotycznej napisanej i skomponowanej przez Franiczka Leśniaka (1846 -1915) prof. seminarium duchownego w Tarnowie).
To wspomnienia autora z lat 1939 – 2014 jako ucznia, marynarza, studenta, zawodnika (m.in. (kulturysty, ciężarowca, gimnastyka) i działacza sportowego, dyrektora domów kultury w Tomaszowie i Zamościu, kierownika Wydziału Kultury w Puławach i podinspektora w Wydziale Oświaty do spraw kultury i oświaty dorosłych, profesora szkól średnich, adiunkta w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Lublinie, nauczyciela metodyki oraz dyrektora Społecznej Szkoły Podstawowej i Liceum, imienia Chrstiana Piotra Aignera w Puławach.
Ma powody do dumy i radości - nie zmarnował czasu i życia, które nieprzerwanie „jak potok płynie w dal…”
Niżej przedstawiamy już drugi fragment z Jego książki (str.54 - 56).
J.W. luty 2015 r.

WYCIECZKA NA WSCHÓD
W lipcu 1959 r.(2-22 07) wziąłem udział w wycieczce turystyczno-wypoczynkowej do Związku Sowieckiego (ZSRS). W skład grupy wchodzili studenci z różnych kierunków studiów ze wszystkich Uczelni w Polsce. Rozpoczęliśmy od zwiedzania Moskwy. Byliśmy na Kremlu w gabinecie „Chorążego Pokoju”, zwiedzaliśmy pompatyczną wystawę „Sielskawo Chadziajstwa”, a niektórzy z nas z ciekawości obejrzeli dwóch „śpiących czerwonych carów” (Lenina i Stalina) w Mauzoleum na Placu Czerwonym. Natomiast obowiązkowo zaliczyliśmy propagandowy film („Pierwyj Panoramnyj Kinoteatr Mir”) o dobrobycie i szczęściu narodów ZSRR. Na panoramicznym filmie pięknie i sugestywnie to pokazano, ale natychmiastowa konfrontacja z ulicą moskiewską zadawała kłam filmowemu scenariuszowi. Natomiast szczerze podziwialiśmy „Metro Moskiewskie”, którego każda stacja to istne cudo sztuki.-

Na ulicach stolicy sensację wzbudzały polskie radia tranzystorowe „Stokrotki”. To była nowość i bardzo chętnie je kupowano od naszych studentów. Po Moskwie chodziłem w czarnych sztruksowych spodniach i kolorowej amerykańskiej koszuli ze „zrzutów”. Koszula była koloru khaki, ale miała cały przód żółty. Szaro i jednostronnie ubrani Moskwiczanie nie mogli jakoś tego zaakceptować. Zatrzymywano mnie na ulicy i pytano „Pan, czto nie chwatiło materiału”? W kinie panoramicznym byłem w jasnym garniturze, modnie uszytym z jugosłowiańskiej „zerówki” (materiał ładnie się prezentował, ale był lichy, miął się bardzo). Przed wejściem na salę zaczepił mnie jakiś młodzieniec i koniecznie chciał kupić ten garnitur. Pan prodaj „kostium”! Nie wyobrażałem sobie jak to można zrobić, bo zapasowe ubranie miałem w „Gostinnicy Turist”. Ale sympatyczny „Rusek” był tak zabójczo natarczywy, że na odczepnego powiedziałem mu 2000 rubli i garnitur Twój! Ku mojemu zaskoczeniu przyjął tę cenę bez czkawki, podając mi rękę na zgodę. Stało się. Poszliśmy do toalety i po kilkunastu minutach „Rusek” wyszedł w eleganckim garniturze, a ja w jego starych spodniach i gimnastycznej koszulce, bo moją niemnącą koszulę też mu oddałem w ramach ustalonej ceny. Za pieniądze uzyskane z tej zamiany kupiłem aparat fotograficzny marki „Zorka”, „adikałon” i „manikirnyj pribornik”(na prezent dla mamy).

Wieczorem poszliśmy całą grupą do restauracji „Metropol”, na Placu Czerwonym, by trochę przepłukać gardła. Z proponowanych napojów wyskokowych „Maskowskaja wodka” i „Lwiwska Hariłka” wybraliśmy tę pierwszą, bo nie śmierdziała. Był jednak kłopot z wodą do popicia, bo „gazirowki” już nie było. Jeden z naszych kolegów arbitralnie polecił kelnerowi, by podał nam do wódki „sowieckoje – szampańskoje” (To były lata, kiedy używano jeszcze takiej nazwy. Po przegraniu sprawy sądowej za bezprawne używanie tej nazwy - zostało tylko „Igristoje).Kelner nie wierzył własnym uszom, a po potwierdzeniu zamówienia, powiedział, że jeszcze takich dziwnych gości nie obsługiwał. Po raz drugi okazał wielkie zdziwienie, kiedy otrzymał duży napiwek. Ale nas stać było wówczas na taki pański, polski gest. Kelner odchodził od naszego stolika tyłem, ciągle się nisko kłaniając!

Na środku sali był obrotowy krąg taneczny, na którym polska grupa zawzięcie ćwiczyła murzyńskie tańce (rock). Było już dobrze po północy, gdy wyszliśmy na Plac Czerwony…( Nazwa nie ma nic wspólnego z krwawymi wydarzeniami w październiku 1917 roku). Dziewczyny były w szałowym nastroju, i ni stąd ni zowąd postanowiły zrobić siusiu na centralnym placu Moskwy. Jak zaplanowały tak zrobiły, korzystając z naszej lekkiej zasłony.
Na szczęście obyło się bez żadnej draki z milicją, ale po przyjściu do Hotelu, powiedziałem do sympatycznych i eleganckich koleżanek :”Moje Panie, mamy duże szczęście, że nas nie zgarnęła jakaś „czeryzwyczajka”, bo byśmy wówczas znacznie przedłużyli sobie tę wycieczkę do Związku Sowieckiego…

Z Moskwy „Elektriczką”, pojechaliśmy na Kaukaz do Międzynarodowego Obozu Studenckiego w Tuapse. Podróż była ciężka ze względu na temperaturę powietrza (ponad 40 stopni w skali „C”). Oblewaliśmy się wodą, ale ta też była ciepła. Otwieraliśmy okna, ale z zewnątrz wiało tak gorące powietrze jak z pieca chlebowego. Nie było rady – trzeba było zacisnąć zęby i cierpliwie czekać na przyjazd do stacji docelowej; jechaliśmy tak kilkadziesiąt godzin!

W obozie zorganizowano nam serdeczne powitanie. Byli tam już studenci amerykańscy, francuscy, kanadyjscy oraz rosyjscy z uczelni w Moskwie, Leningradzie i Kijowie. Po zakwaterowaniu wszystkich nas przebadano, zważono i ustalono wyżywienie według stanu zdrowia. Trzeba przyznać, że wyżywienie było bardzo smaczne i kaloryczne. W ciągu dnia otrzymywaliśmy pięć posiłków (śniadanie, drugie śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację). Dziesięciodniowy pobyt w tym wspaniałym ośrodku wypełniły nam gry sportowe, i konkursy, kąpiel w Morzu Czarnym, wycieczki turystyczne (między innymi do słynnej Soczi) i wieczorki taneczne. Był również konkurs kulturystyczno – gimnastyczny (wyciskanie odważnika kulowego25 kg (lewa, prawa ręka), pompki, oraz wymyk na drążku, na poręczach gimnastycznych stanie na barkach. Okazałem się najlepszy wśród studentów.
Zadbano o to, by każda narodowość organizowała jeden z takich wieczorków. W naszej grupie było wielu studentów z uczelni artystycznych i dlatego „Polski Wieczór” wypadł okazale. Nie odbyło się jednak bez zgrzytu. W przerwie między tańcami zabrał głos student z Kanady serdecznie pozdrawiając studentów z Polski i innych krajów. Wystąpienie miało jednak wiele akcentów politycznych i to się nie podobało naszym rosyjskim opiekunom, a zwłaszcza wszechobecnym politrukom (nie studentom!). Polski tłumacz (student z Krakowa) został natychmiast zastąpiony przez tłumacza „urzędowego”, który tłumaczył już tak jak trzeba, co wywoływało salwy śmiechu ze strony znawców języka angielskiego. Kiedy nasza orkiestra zagrała modnego w Polsce „rocka”, to do tańca ruszyli tylko studenci zagraniczni, bo dla Rosjan był to taniec „zakazany, JURA student z Moskwy, który to zlekceważył, już w dniu następnym musiał się z nami rozstać, manifestacyjnie odprowadziliśmy go na przystanek kolejowy.

Pewnego dnia polska grupa została zaproszona przez „Pionierów” na obozowe ognisko. Bez wiedzy Rosjan zabrało się z nami także kilku studentów amerykańskich. Do obozu pionierskiego przyjechaliśmy znacznie wcześniej niż byliśmy umówieni. Pionierzy prowadzili jeszcze jakąś grę terenową. Podeszliśmy do nich i z ciekawości zapytaliśmy, na czym polega ta ich gra? Odpowiedzieli, że „łapią amerykańskich szpiegów”! I nagle zrobił się bardzo głupio… Przy następnych wyjazdach skrupulatnie już sprawdzano osoby wsiadające do „ autobusu dla polskich studentów”…

Po zakończeniu turnusu, wypoczęci i opaleni. a przede wszystkim zadowoleni, trasą przez Kijów, gdzie zwiedziliśmy słynną „Pieczerską Ławrę” i inne zabytki tego niegdyś polskiego miasta, powróciliśmy do kraju. Do dzisiaj nie wiem, dlaczego, ale po przekroczeniu granicy cała nasza grupa zaśpiewała bardzo głośno hymn „Jeszcze polska nie zginęła”. Przez kilka lat prowadziłem korespondencję z sympatyczną studentką z Leningradu – Ireną Załoginą. W roku 1960 dałem jej adres Hani Plizge, studentce z Chełma, która otrzymała wczasy w ZSRS. Spotkała się z Ireną i przywiozła mi jako souveniry barankową czapkę i płytę z melodią „Czarne Morze” (był to w owym czasie szlagier). Korespondencja urwała się nagle, bo prawdopodobnie dziewczyna wyszła za mąż.

W kilka tygodni po powrocie z sowieckiego raju pojechałem na obóz studencki w Kortowie pod Olsztynem. Spotkałem tam wielu kolegów, którzy wcześniej ukończyli studia w Lublinie i podjęli pracę w tym województwie. Dużo radości sprawiło mi spotkanie z Andrzejem Tatarem, lekarzem weterynarii, z którym zaprzyjaźniłem się w Lublinie. Po całodziennym leniuchowaniu (obóz miał charakter wypoczynkowy), Andrzej przyjeżdżał ze swoim zmotoryzowanym kolegą modną wówczas „Oktawią” (Skoda), zabierając mnie i kolegów na „rekonesans” po restauracjach i kawiarniach. Dużego pijaństwa nigdy nie było, bo i pieniędzy brakowało i słabi byli z nas zawodnicy. Najczęściej przesiadywaliśmy w modnym w Olsztynie lokalu, który zwał się „Po Żaglami”. Przypomniało mi to podobny lokal w Słupsku, z którego jako marynarz musiałem uciekać przez balkon, aby nie oberwać od społecznych i obcych narodowo mętów (byli to tak zwani „autochtoni”, ale i wielu przesiedlonych z Lubelszczyzny Ukraińców…). W olsztyńskim „Żaglu” było spokojnie i można było kilka godzin poplotkować o dawnych lubelskich, beztroskich czasach. Z Olsztyna, na kilka dni udałem się do krewnych w Gdańsku Wrzeszczu (Państwa Janiny, Władysława i ich córki Marysi(Myszki) Niewiarowskich z Wołynia), gdzie spotkałem moją Mamę. Pociągiem pośpiesznym przez Warszawę i Lublin wróciliśmy do rodzinnego Tomaszowa.
Autor: Waldemar Wojciech Bednarski, styczeń 2015 r.
Rej.824./HISTORIA – 75//2015.02.17/JWIP.PL

W naszym dziale: "HISTORIA" są dwie części wspomnien W. Bednarskiego, zaś w dziale „WYWIADY" można zapoznać się z rozmową z nim pt. „Ćwiczę rozum i ciało”.
Aktualizacja 2015.09.05, godz. 21:05