Aleksander Cichocki wyjechał z Warszawy na stałe do Kanady w roku 1981; w międzyczasie odwiedzał na krótko Warszawę, aby spotkać się z Rodzicami, których na starość wspierał wraz z żoną, jak mógł. Teraz przyleciał z Toronto w dniu 24 sierpnia 2015 roku na 3 tygodnie, żeby spotkać się z rodzeństwem i rodziną oraz odwiedzić „stare kąty”. Może wpadnie do siłowni, w której w młodości zapamiętale ćwiczył.

Na pewno spodoba mu się nowoczesna Warszawa, której przecież od lat nie widział. Ten pobyt nie będzie jednak zbyt łatwy, gdyż Alek uległ wypadkowi 8 lat temu, na skutek czego został częściowo sparaliżowany.

Zaglądamy teraz do wywiadu z Alkiem na stronie JWIP.PL (http://www.jwip.pl/readarticle.php?article_id=57), przeprowadzonego przez jego trenera z lat młodości, Jana Włodarka. Przypominamy w nim początki młodzieńczych zainteresowań Aleksandra, skierowane na informatykę, grę na fortepianie i kulturystykę. W latach 70-tych kulturystykę ćwiczył, jak dziesiątki tysięcy młodych ludzi, aby wzmocnić swój organizm i uzyskać ładną sylwetkę.

Aleksander wychowany w domu w atmosferze podziwu dla piękna antycznych posągów atletów, których cechowała „kalokagathia” – połączenie piękna ze szlachetnym charakterem, przeniósł przy pomocy swego Mistrza kulturystyki, Janka Włodarka, tę teoretyczną wiedzę o antycznym sporcie, zaszczepioną mu w dzieciństwie przez Ojca - filologa klasycznego i skrzypka, na swe ówczesne codzienne życie. Wymagało ono ślęczenia nad książkami, do czego należało jeszcze dodać regularne studiowanie gry na fortepianie pod kierunkiem prof. Anny Żurawlew. A więc Aleksander potrzebował relaksu fizycznego, ćwiczeń kulturystycznych, którym poświęcał każdą wolną chwilę.

Jego siostra Helena – prof. nauk humanistycznych, filolog klasyczny, z powagą i uznaniem wspomina jego zapał do ćwiczeń i konsekwencję w budowaniu siły i mięśni, a również ze śmiechem opowiada przygodę Alka, gdy podczas lotu z Warszawy – na lotniskach w Nowym Jorku i Toronto spotkały go kłopoty, gdyż w walizce miał dwie 5-kilogramowe hantle, do których szczególnie przyczepiali się podejrzliwi amerykańcy celnicy. Jednak dowiózł je do Toronto, tam dokupił podstawowy sprzęt i we własnej domowej siłowni przez lata ćwiczył kulturystykę dla zdrowia.

Niestety wypadek Aleksandra i wskutek tego częściowy paraliż bardzo ograniczył jego możliwości wykonywania ćwiczeń nawet z małym ciężarem. Nie wykreślił ich jednak z ambitnego życia. W Toronto jest bardzo dobry szpital rehabilitacyjny, w którym Alek spędził po wypadku ponad rok wykorzystując, jak się tylko dało, doświadczenia warszawskie w uprawianiu kulturystyki – tym razem jako formy skutecznej rehabilitacji.

Po powrocie ze szpitala do domu, dalej wykonuje różne ćwiczenia rehabilitacyjne, bez których nie byłby w stanie nawet z trudem poruszać się. Małżonka Aleksandra ciągle niepokoi się o to, żeby on nie przesadzał z „treningami”; boi się, żeby nie zrobił sobie krzywdy nadmiernym uprawianiem ćwiczeń. Nawet chciała zlikwidować ławeczkę służącą mu do ćwiczeń.

Można tylko zazdrościć kanadyjskiemu szpitalowi rehabilitacyjnemu sukcesów w doprowadzaniu do lepszej formy zarówno fizycznej jak i psychicznej pacjentów, którzy ulegli ciężkim wypadkom i ich sytuacja wydawała się z początku beznadziejna. Należy silnie zaakcentować, że kanadyjska medycyna nie tylko zapewnia pacjentom wysoki poziom profesjonalnej opieki, ale także dba o ich dobre samopoczucie dając nadzieję na realną poprawę stanu zdrowia.

Aleksander jeszcze w dawnych czasach, przed wyjazdem do Kanady, grał profesjonalnie na pianinie, o czym już wspominaliśmy; w Toronto już tylko „bawił” się w granie na pianinie elektronicznym, pochłaniała go intensywna praca zawodowa jako konsultanta programów komputerowych. Po wypadku starał się grać na pianinie w szpitalu (!) prawą ręką, a partię lewej ręki grała jego rehabilitantka (!); takiego poziomu opieki medycznej w Polsce na pewno się nie doczekamy; niestety brakuje pieniędzy na bardziej niezbędne dla pacjenta terapie. Brakuje także u zdecydowanej większości lekarzy i rehabilitantów tzw. ludzkiego stosunku do pacjenta, którego traktuje się jak numer, przypadek. Można zdecydowanie stwierdzić, że brakuje odpowiedniego psychologicznego przygotowania wśród polskiej kadry medycznej.

Wróćmy jeszcze na chwilę do lat 70-tych; na długo przed stanem wojennym, kiedy to naprawdę w trudnych warunkach lokalowych, przeważnie w piwnicach i przy braku odpowiedniego sprzętu do ćwiczeń entuzjaści uprawiania kulturystyki trenowali sumiennie przez lata, a ich instruktorzy i trenerzy prawie społecznie uczyli młodych adeptów kulturystyki i nie oczekiwali za to żadnego wyróżnienia ani nagrody. Oni, tak jak i Alek; uprawiali tzw. sztukę dla sztuki, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu; przecież oprócz mięśni, siły i sprawności kształtowali także swój charakter. I o tym między innymi będziemy z Alkiem rozmawiali.
Autorka: Helena Cichocka , sierpień 2015

Rej.838/SYLWETKI -68/2015.08.24/JWIP.P
Aktualizacja 2015.10.15, godz.19.00L