Termin „trening ogólnego przygotowania” nic nie mówi większości ćwiczących dzisiaj w siłowniach. Nawet dla instruktorów kulturystyki jest on tajemniczy, szczególnie dla tych „uczonych” na pospiesznych kursach na tzw. „papiery” uprawniające do nauczania kulturystyki. Od ponad roku nie ma potrzeby zdobywania takiego „papieru”. Teraz instruktorem, a nawet trenerem m.in. kulturystyki może być każdy. To dobra wiadomość dla tych, którzy poszukują jakiejkolwiek pracy, choćby o minimalnym wynagrodzeniu. Takim pewnie nie jest potrzebna gruntowna wiedza, jak prowadzić zajęcia z młodzieżą. Może się wydawać, że wystarczy, iż oni znają metody ćwiczeń na tzw. masę i wiedzą, jakimi środkami z puszek o kolorowych etykietach wspomagać efekty treningu siłowego.

Z własnych obserwacji i na podstawie informacji Czytelników widzimy, że na takiego instruktora można natknąć się w siłowni i to bez względu na jej wielkość i lokalizację.

Takim instruktorom, ale także uprawiającym kulturystykę dla siebie, przedstawiamy fragment z książki pt. „Poradnik metodyczny instruktora kulturystyki”; który dotyczy niżej omówionego treningu ogólnego przygotowania. Jego autorem jest magister wychowania fizycznego Jerzy Baranowski - jeden z pierwszych kulturystów w Polsce. W latach 60-tych był jednym z najlepszych trenerów i wykładowców na kursach szkoleniowych. Wspomagał redaktora Stanisława Zakrzewskiego w tworzeniu nowych ośrodków kulturystycznych w kraju. Inspirował lub sam zakładał nowe siłownie (w Łodzi np. „Społem” oraz we Wrocławiu, m.in. „Sęp”). Ponadto organizował zawody kulturystyczne, był sędzią głównym (między innymi zawodów w Sopocie). Działał społecznie w Centralnej Komisji Kulturystyki Zarządu Głównego TKKF w Warszawie.

W połowie lat 70-tych stał się obiektem nieprawdziwych, krzywdzących pomówień ze strony wrocławskiego działacza TKKF, mającego ambicje przewodzić kulturystyce na Dolnym Śląsku. Baranowski wówczas zrezygnował z społecznej pracy w kulturystyce we Wrocławiu. Od ponad 50 lat jest społecznym szefem ratowników wodnych. Zawodowo od ponad 40 lat prowadzi (obecnie z synem) największy sklep z rowerami, a zimą dodatkowo z nartami.

Codziennie bez względu na pogodę jeździ na rowerze, poza miasto minimum 40 kilometrów w jedną stronę. Wspomniał nam, że systematyczne uprawianie rekreacyjnego „kolarstwa” jest jego najskuteczniejszym lekiem na aktywne, zdrowe i pogodne życie, a zbliża się do 80 lat.

Wymieniony poradnik wydał Zarząd Główny TKKF w 1967 roku. Składa się z pięciu rozdziałów (Ogólne zasady treningu sportowego. Trening ogólnego przygotowania. Trening specjalistyczny w kulturystyce. Higiena treningu i wypoczynku kulturysty. Organizacja szkolenia w kulturystyce). Dwa z nich napisał magister Jerzy Baranowski, pozostałe: Henryk Jasiak – dziennikarz sportowy, trener kulturystyki oraz Marek Krzyszkowski.

Trzeba podkreślić, że jest to jedyny poradnik dla instruktorów kulturystyki, w ponad 50-cio letniej historii polskiej kulturystyki. Odnosi się w całości do okresu funkcjonowania w kraju polskiej szkoły kulturystyki, stworzonej i propagowanej przez Stanisława Zakrzewskiego, cenionego w kraju dziennikarza – „Ojca Polskiej Kulturystyki”.

Ten podręcznik polecamy przede wszystkim współczesnym instruktorom kulturystyki rekreacyjnej oraz redaktorom kulturystycznych kolorowych magazynów dla kulturystów. Wypada przecież wiedzieć, że „szkoła” Stanisława Zakrzewskiego miała na celu kształtowanie i wychowywanie fizyczne wszechstronnie sprawnej młodzieży i przygotowanie jej do wymogów życia. Dowiedzą się również, że obecnie najskuteczniejsze metody treningowe istnieją już od ponad pół wieku.

Zapewniamy, że lektura tego podręcznika jest bardzo interesująca. Na przykład z działu „Trening specjalistyczny w kulturystyce” można się dowiedzieć, jakie wówczas metody treningowe były modne w Polskich siłowniach. Będzie niespodzianka. Czytelnik pewnie ze zdumieniem stwierdzi, że są w nim opisane metody treningowe, które dziś po 48 latach od wydania tego podręcznika są przedstawiane w kolorowych magazynach dla kulturystów jako „nowoczesne” lub „najlepsze na świecie”. Są jeszcze inne „ponadczasowe” informacje, które obecnie mają już innych „autorów”.
J.W., lipiec 2015 r.

WSZECHSTRONNY ROZWÓJ SPRAWNOŚCI FIZYCZNEJ KULTURYSTY. Opracował: Jerzy Baranowski
Z założeń polskiej szkoły kulturystycznej wynika koniecznośc kształtowania młodych ludzi pod względem ogólnej sprawności fizycznej. Z tego wynika, że zanim rozpoczniemy siłowy trening specjalistyczny, musi być poprzedzony długotrwałymi zajęciami ogólnorozwojowymi.

W miarę możliwości korzystania z obiektów sportowych, urządzeń i sprzętu sportowego, trening ogólnorozwojowy może się odbywać z akcentem: lekkiej atletyki ( boisko, teren naturalny, gimnastyki parterowej w oparciu o proste elementy gimnastyczne, gier sportowych, zabaw ruchowych), ćwiczeń siłowych bezprzyrządowych i ze współpartnerem.

Doświadczenia czerpane z wielu dziedzin wychowania fizycznego, w tym również i że sportów siłowych, jak i podnoszenia ciężarów czy zapasów wskazują, że dobre przygotowanie ogólno sportowe znacznie procentuje w trakcie przyswajania późniejszej, określonej specjalizacji.

Trening ogólnorozwojowy w okresie przygotowawczym, kształtujący takie elementy jak szybkość, skoczność, gibkość czy koordynacja ruchowa ma ogromne znaczenie w uprawianiu sportowy siłowych. Również kulturystyce należy spodziewać się lepszych wyników poprzez zastosowanie treningu ogólnorozwojowego.

Kulturystyka w Polsce uznawana jest jako metoda wychowania fizycznego, która obejmuje duże rzesze młodzieży. W związku z tym, zadaniem instruktora kulturystyki jest wszechstronne przygotowanie młodych adeptów, ponieważ kształtowanie głównie i prawie wyłącznie siły i masy mięśniowej odbywałoby się kosztem szybkości, wytrzymałości, gibkości i koordynacji ruchowej. Ma to kolosalne znaczenie szczególnie u młodych kulturystów, zważywszy, że szybkość można rozwijać tylko w pewnych granicach wieku.

Same zawody kulturystyczne składają się z wieloboju ( w latach 60 –tych, przypis JW.), w którym nie tylko demonstruje się umięśnienie, ale punktuje się także siłę i sprawność (układu gimnastycznego). Obecnie istnieją tendencje, aby do wieloboju wprowadzić, elementy lekkiej atletyki obrazujące sprawność w zakresie skoczności i szybkości’.

Dodatkowym uzasadnieniem przydatności treningu wszechstronnego jest migracja początkujących kulturystów do innych dyscyplin sportu.

Trening ogólnorozwojowy spełnia rolę wprowadzenia całego organizmu do podejmowania większego wysiłku, jakim będzie specjalizacja w kierunku rozwoju mięsni i siły.
Wykonywanie ćwiczeń o małym natężeniu siłowym, natomiast w szybkim tempie, pozwala na rozwój organów aparatu oddechowego, układu krwionośnego, nerwowego, układu wegetatywnego, z czym wiąże się ekonomika pracy organizmu, a więc większa pojemność życiowa płuc, większa pojemność wyrzutowa serca, szybsza reakcja, dokładniejsze i efektywniejsze trawienie oraz z lepszym przetransportowywaniem produktów energetycznych do tkanek.

Dopiero na bazie wymienionych zasadniczych efektów treningu ogólnorozwojowego należy stopniowo przechodzić do treningu bardziej ukierunkowanego, nie zapominając jednak o stałym doskonaleniu elementów sprawnościowych.

Reasumując powyższe uzasadnienia sensowności polskiej szkoły kulturystycznej, łatwo dojść do końcowego wniosku, że model polskiej kulturystyki powinien reprezentować, poza proporcjonalnym umięśnieniem i siłą, także znaczną sprawność ogólną.
Rej.834./TRENING – 88/2015.07.24/JWIP
Aktualizacja 2015.12.13, godz. 17.28