Do kulturystyki miałem zawsze stosunek więcej niż krytyczny, nie ma ona moim zdaniem nic wspólnego ze sportem. Wprost przeciwnie, deformuje ciała i okalecza ludzi. Od lat wiadomo także, iż kulturyści są praktycznie królikami doświadczalnymi dla labolatoriów dopingowych. Kiedy patrze na kulturystę lub - nie daj Boże - kulturystkę, do głowy przychodzi mi tylko jedna myśl: człowiek obdarzony rozumem i wolą czyni czasem z tej wolności zadziwiający użytek.

Magazynów dla kulturystów nigdy nie brałem do ręki i ani przez chwilę nie miałem poczucia, że coś przez to tracę. Aż do momentu, gdy czytelnicy "Rzeczpospolitej" zwrócili moją uwagę na magazyn "Flex", kolorowe pismo kulturystyczne dostępne we wszystkich kioskach. Okazuje się, że jednak traciłem: ten magazyn to po prostu niczym nie skrywana dopingowa instrukcja. Np. w październikowym numerze każdy amator ponadnaturalnych bicepsów znajdzie fachowy instruktaż, jak brać doping, wraz z zapewnieniem oddanych sprawie lekarzy, że sterydy anaboliczne nie szkodzą, poradę, gdzie je nabyć i kiedy przestać barać. Kuracja dopingowa jest rozpisana na dni i tygodnie, z podaniem nazw leków, dawek i przede wszystkim suflowaną wielokrotnie sugestią, że środki dopingujące są nieszkodliwe i można je przyjmować bez ryzyka. Już sam tytuł jednej z instruktażowych rubryk jest szokujący: "Doping - jak to się robi w Europie". Wydawcą pisma "Flex" jest FITLIFE sp.z o.o., a w zespole redakcyjnym znajdują się tak znani ludzie, jak dr Zbigniew Rusin czy Jacek Santorski.

W domowym zaciszu każdy może robić ze swoim ciałem, co mu się podoba, ale zupełnie czym innym jest zapewnienie wszystkich potencjalnych użytkowników siłowni (zwanych dziś raczej fitness clubami), że mogą bezkarnie i przede wszystkim bez szkody dla zdrowia faszerować się sterydami ale ponad wszelką wątpliwość stwierdzono, że zażywanie wielu środków, które zaleca "Flex", jest szkodliwe i zakazane. W sporcie olimpijskim jest po prostu przestępstwem.

Wolność prasy jest oczywiście rzeczą świętą, bez niej ginie wszelka inna wolność, ale kto wie, czy dla pism takich jak "Flex", które wychodzą chyba jednak legalnie, nie stworzyć przynajmniej jakichś ograniczeń dystrybucyjnych, takich samych, jakie w niektórych krajach obowiązują np. pornografię. Jeśli już każdy amator farmakologicznego dopingu może mieć w domu oficjalnie wydaną instrukcję, jak powoli się truć, to z jej nabyciem powinien mieć jednak troche większe trudności niż z kupnem batonu Mars.

Z góry przepraszam za stylistykę donosu, ale moim zdaniem istnienie takiego pisma jak "Flex" jest niezgodne z interesem społecznym, a nawet z prawem i nie miałbym nic przeciwko temu, by odpowiednie władze potraktowały ten tekst jako zawiadomienie o przestępstwie i zachętę do sprawdzenia, czy "Flex" jest jedyny na rynku. Być może inni również postanowili zrobić interes, wykorzystując naiwność lub - mówmy wprost - głupotę młodzieży szukającej swego miejsca w życiu poprzez powiększanie bicepsów.
Autor: Mirosław Żukowski "Rzeczpospolita", 1998 r.
Rej.595./Sterydy – 41/2012.08.04/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2012.08.04, godz.09:10