|
|
Odwiedziło nas:
10746441
osób. |
|
|
| Zwalczanie dopingu. Autor: Jan Włodarek |
Dla szperaczy w historii polskiej kulturystyki wyszukałem swój tekst z 1989 roku o dopingu, który został wykorzystany we wstępie i zakończeniu opracowania pt. Stosowanie środków dopingujących w sporcie (kulturystyce) – wybrane zagadnienia, wydanego przez Centralną Komisję Kulturystyki Rady Głównej Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe.
I.Wstęp
Doping według definicji sformułowanej i przyjętej przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski /MKOL/ oznacza stosowanie niedozwolonych środków farmaceutycznych i innych substancji zwiększających wydolność ludzkiego organizmu.
Z różnych opracowań, w tym również naukowych wynika, że w sporcie światowym i krajowym wykorzystanie środków farmakologicznych i innych substancji oraz zakazanych metod dla uzyskiwania poprawy wyników sportowych jest tragiczną rzeczywistością, która musi być wyeliminowana ze współczesnego sportu – również z kulturystyki.
Uzasadnieniem dążenia do wyeliminowania dopingu ze sportu jest troska o zdrowie, bezpieczeństwo i dobre samopoczucie zawodników.
Stosowanie dopingu stanowi również pogwałcenie zasad idei sportu. Uzyskiwane wyniki nie odzwierciedlają rzeczywistych możliwości zawodnika, co jest wykroczeniem przeciwko najbardziej podstawowym zasadom „fair pley” i moralności sportowej.
Można założyć, że doping zostanie skutecznie wyeliminowany ze sportu / kulturystyki? Wówczas, gdy wszyscy w nim zaangażowani będą postępować w sposób zgodny z przyjętymi w nich zasadami.
Uznanie, że wszyscy członkowie społeczności sportowej są odpowiedzialni za wyeliminowanie dopingu ze sportu, oznacza przyjęcie obowiązku skutecznego zwalczania przez trenerów, lekarzy i działaczy dopingu u sportowców.
Istotną rolę odgrywa w tych działaniach resort kultury fizycznej oraz koordynowane, nadzorowane i podlegle mu jednostki, w tym związki sportowe.
W Polsce podstawowym aktem prawnym regulującym problematykę dopingu jest ustawa z dnia 3 lipca 1984 r. o kulturze fizycznej.
W art.18 ust.4 ustawodawca uznaje, że „używanie przez zawodników środków farmakologicznych i innych uznanych za dopingujące jest zabronione”.
Ponadto przepis ust.5 stanowi, że w przypadku nie przestrzegania tego zakazu zawodnicy ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarna na zasadach określonych w statutach stowarzyszeń kultury fizycznej i ich związków oraz regulaminów sportowych.Nie wyłącza to odpowiedzialności za naruszenie zakazu stosowania dopingu innych osób biorących udział w organizowaniu życia sportowego art.18. 18 ust. 6/. Szczegółowe unormowanie zagadnień kontroli antydopingowej – wynikającej z ustawy – na imprezach sportowych zawiera decyzja Nr 3 Przewodniczącego Komitetu do Spraw Młodzieży i Kultury Fizycznej. Decyzją tą powołano m. in. komisję Antydopingową, do której obowiązków należy m.in. sprawowanie nadzoru nad badaniami antydopingowymi, rozpatrywanie odwołań od wyników badań antydopingowych oraz występowanie z wnioskami o ukaranie do właściwej jednostki kultury fizycznej w uzasadnionych przypadkach.
Funkcjonowanie – przez blisko cztery lata – ustawy o kulturze fizycznej oraz wydanej na jej podstawie omawianej decyzji Nr 3 ukazały konieczność szczegółowego unormowania zagadnień dotyczących dopingu. W nowelizowanej ustawie przewiduje się wprowadzenia odrębnego rozdziału odnośnie kontroli antydopingowej, w którym będą m. in. szczegółowe określone sankcje na stosowanie dopingu.
Spontaniczny rozwój kulturystyki w kraju, przy jednoczesnym braku właściwych form w tej dyscyplinie sportu spowodował, że sprawa dopingu nie była przedmiotem szczególnej uwagi ze strony działaczy klubowych, trenerów, instruktorów i lekarzy. Konsekwencją tego były ujawnione przypadki stosowania środków dopingujących np. przez reprezentanta naszego kraju na mistrzostwach kulturystów w Essen w 1986 roku. Stwierdzono także, że na skutek zażywania środków dopingujących zmarł 20 letni warszawski kulturysta. W środowisku kulturystów Zrzeszenia LZS nie stwierdzono dotychczas przypadków stosowania środków dopingujących. Niemniej jednak Centralna Komisja kulturystyki Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe podejmuje działania profilaktyczne w tym zakresie.
IV. Zakończenie
Problem używania środków dopingujących przez sportowców / kulturystów/ nie zastanie rozwiązany przez zakazy i stosowane sankcje.
Istotnym działaniem mającym wpływ na skuteczność walki z dopingiem jest prowadzenie akcji uświadamiająco – wychowawczej. Jej celem powinno być uświadamianie, szczególnie młodym sportowcom /kulturystom/ jak również ich trenerom, instruktorom szkodliwości stosowania dopingu, którego skutki bywają niejednokrotnie wręcz tragiczne, szczególnie dla młodzieży. Takie działania powinny być konsekwentnie prowadzone, co nie wykluczałoby stosowania ostrych sankcji w stosunku do sportowców zażywających zabronione środki farmakologiczne jak również w stosunku do trenerów i lekarzy akceptujących to.
Również istotnym elementem walki antydopingowej jest zapewnienie właściwego systemu kontroli antydopingowej, która przewiduje projekt znowelizowanej ustawy o kulturze fizycznej oraz świadome konsekwentne przestrzeganie przez sportowców /kulturystów/, lekarzy, trenerów i działaczy klubowych zakazu używania środków farmakologicznych uznanych za dopingujące./1989 r./.
Autor: Jan Włodarek
Od Autora: 18 lat temu opracowałem i miałem program walki z dopingiem w wiejskiej kulturystyce, teraz mimo usilnych starań nie natrafiłem na tego typu dokument Polskiego Związku Kulturystyki ... zawierający program i formy walki z dopingiem. Może on jest tajny?
|
|
Nie należy rozpoczynać treningu siłowego pod wpływem środków dopingujących i odurzających. Przed wykonywaniem opisanych tutaj metod treningowych i ćwiczeń należy się skonsultować z lekarzem. Autorzy i właściciel strony JWIP.PL nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za skutki działań wynikających bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystania informacji zawartych na tej stronie. |
|
|
Tylko aktywnych zapraszamy na forum
oraz
do Pionierów |
|
|
• 
