Jan Włodarek i Przyjaciele

Strona Główna

Nasz program

O nas

Forum

Galeria zdjęć

PIONIERZY

Kontakt

Artykuły:

Statystyka

Odwiedziło nas:
10033983
osób.

Oni są z nami:

Eugeniusz Sandow (2). Autor: Stanisław Zakrzewski

Cz.2.

Nie chciano wierzyć oczom
Gdy Sandow wszedł na scenę w kostiumie atletycznym, nie chciano wprost wierzyć oczom. Wszak to był zupełnie inny człowiek: wspaniale zbudowany, pięknie umięśniony. Tylko wzrostem ustępował swym przeciwnikom.
Zapada cisza — Cyklop i Sandow przystępują do pierwszej próby. Całkowicie wyprostowanymi ramionami Cyklop podnosi dwa odważniki po 25,4 kg, po czym wolno opuszcza je w dół. Sandow powtarza ćwiczenie. Przez salę przebiega szmer. Z publiczności ktoś się wyrywa: „Taki niepozorny, a taki silny”...
Cyklop podchodzi teraz do sztangi i rwie ciężar 240 funtów = 109 kg. Sandow i tym razem nie ustępuje mu, co publiczność nagradza brawami. Cyklop jest wyraźnie speszony: skąd się wziął taki siłacz? Gdy widzi, jak Sandow ten sam ciężar rwie w górę jedną ręką, traci głowę i biegnie po radę do Sampsona.
Cyklop przystępuje teraz do ćwiczenia, które stanowi clou jego programu: wycisnąwszy jednorącz sztangę wagi 210 funtów (95 kg) i trzymając ją w górze, schyla się po ciężar 100 funtów (45,36 kg) i również wyciska go w górę. Ale Sandowowi i to ćwiczenie nie sprawia trudności. Właściwie już teraz nagrodę powinien otrzymać Sandow, ale Cyklop nie chce stracić 100 funtów. Oświadcza więc, że zwycięzca dopiero wtedy zostanie wyłoniony, kiedy jeden z nich nie będzie w stanie wykonać pokazanego ćwiczenia.

Sandow… Sandow…
Publiczność skanduje: Sandow... Sandow... Młody atleta w ciągu kilku minut stał się jej ulubieńcem, a gdy oświadcza, że zgadza się na każdą ilość dalszych prób, zrywa się huragan oklasków. Sędziowie zezwalają na dwa dalsze ćwiczenia.
Cyklop kładzie się na plecach, bierze na pierś sztangę wagi 95 kg, na której siadają dwaj młodzieńcy i wypycha ją w górę. Chłopcy zeskakują, a on powstaje z ziemi ze sztangą wzniesioną w górę. Wyczyn wspaniały! Cyklop zbiera huczne i zasłużone oklaski.
A cóż Sandow? Gdy przystępuje do próby, cała sala wstrzymuje oddech.
Nikt nie wierzy, by Sandow mógł dorównać potężnemu atlecie. A jednak powtarza próbę i to z większą niż Cyklop swobodą. Na sali wybucha entu¬zjazm. „Narodziny największego atlety świata” — mówią jedni. „Fenomen nad fenomeny” — dodają drudzy.
Oklaski ciągną się długo. Cyklop szaleje.
— Co zrobić, by pokonać Sandowa? Jak mu dać radę? Jak uniknąć kompromitacji i dowieść, że to właśnie Sampson i ja jesteśmy najsilniejszymi ludźmi świata??!
Ostatnia próba. Cyklop wskazuje kamień ważący około 230 kg. Układa na nim jeszcze dwa odważniki po 24,4 kg i całość każe związać dwoma łańcuchami. Cóż to będzie za ćwiczenie — dziwią się wszyscy. Cyklop podchodzi do ciężaru podkłada pod łańcuch średni palec prawej ręki i próbuje cały ten stos kamieni oderwać od ziemi i dźwignąć na wysokość 10 cm! — Tego nie podnie¬sie — szepce do siebie Cyklop. A jednak i tym razem musi się rozczarować. Sandow wykonuje ćwiczenie!
Pojedynek dwóch siłaczy skończony. Pokonany Cyklop — wśród grzmotu oklasków wręcza zwycięzcy 100 funtów. Sandow nie przyjmuje pieniędzy.
— Nie po to przyjechałem do Londynu, by pokonać Cyklopa — oświadcza. — Chcę się rozprawić z Sampsonem.
Ale Sampson robi unik i wyznacza spotkanie za tydzień. Stugębna fama rozniosła tymczasem wieści o nowym siłaczu, o mistrzu nad mistrze...

2 listopad 1889 roku
Londyn przeżywa sensację. Tłumy spieszą do Royal Aquarium na pojedynek dwóch najsilniejszych ludzi świata: renomowanego Sampsona i rewelacyjnego Sandowa. Sandow, jeśli zwycięży, otrzyma tysiąc funtów szterlingów! Tysiąc funtów, to majątek. Czy miałby go zabrać ten przybłęda?
Na 20 minut przed rozpoczęciem spotkania Sandow usiłuje przedostać się przez tłum zgromadzony przed cyrkiem.
Mur nie do przebycia. Nawet dla siłacza! Ileż trzeba by stracić energii, a czeka go ciężkie spotkanie i walka. Próbuje więc drogi przez szatnię. Ale drzwi są zamknięte już od godziny, by nikt niepowołany nie przedostał się do budynku. Pukanie, stukanie i nawoływania, że główny aktor widowiska został odcięty od areny, nie odnoszą skutku. Porządkowi otrzymali rozkaz i rozkazu pilnują. Mijają cenne minuty. Jedna po drugiej. Godzina wezwania mija... Co robić?
Widzowie zaczynają się niecierpliwić. Sampson wchodzi na scenę sam. — Sandow skrewił — oświadcza. — Nie stanie do pojedynku. Poczekamy jaszcze kilka minut, a potem ja z Cyklopem zademonstrujemy kilka atrakcyjnych numerów.
Sala wypełniona do ostatniego miejsca rozbrzmiewa gwizdami. Napięcie na widowni wzrasta...
A tymczasem u drzwi szatni Sandow podejmuje rozpaczliwą decyzję: skoro nie chcą mnie wpuścić, sam sobie utoruję drogę!
Po raz ostatni żąda otwarcia drzwi, a potem potężnym uderzeniem ciała wywala je z zawiasów.
W ostatniej chwili — przy gorącym aplauzie publiczności — Sandow zjawia się na scenie. Pod okiem sędziów: markiza Queensberry (tego samego, który opracował pierwsze w świecie przepisy bokserskie) i lorda Clifforda rozpoczyna się wielki pojedynek. Jakże odmienny od dzisiejszych sprawdzianów siły, które daje się tak dokładnie wymierzyć kilogramami pierścieni zawieszonych na obrotowej sztandze. Wtedy posługiwano się różnymi ciężarami: kulolaską, sztabami żelaznymi itd. Sampson przygotował nawet do pojedynku olbrzymie butle wypełnione wodą. Tak butle! Przeczuwając, że nie sprosta stalowym bicepsom Sandowa, wpadł na pomysł „wykończenia” go zręcznością. Zademonstrował więc żonglerkę butlami... Ale Sandow zaprotestował.
— Czy to ma być cyrk czy próba siły? — zapytał. Zaoponowali również sędziowie i publiczność.
Chcąc nie chcąc Sampson musi przystąpić do właściwego spotkania. Bierze do ręki sztabę żelazną i zaczyna nią owijać nogi, ramię i szyję. Sądzi, że ta próba sprawi Sandowowi wiele kłopotu, bo obok siły wymaga specjalnej umiejętności. Ale Sandow sprostał zadaniu. Wtedy Sampson każe sobie owinąć klatkę piersiową grubą, plecioną liną, po czym — wciągając powietrze i naprę¬żając mięśnie — zrywa linę. Gdy Sandow powtarza to ćwiczenie, lina pęka jak nitka!
Spotkanie jest już właściwie rozstrzygnięte. Publiczność, która staje zazwyczaj po stronie lepszego, silniejszego, widzi już zwycięzcę w osobie Sandowa i nagradza go oklaskami, jakimi dotąd nigdy nie rozbrzmiewała sala Royal Aquarium.
Ale stary mistrz nie chce uznać się za pokonanego. Nie może się pogodzić, że ma być zdetronizowany. Każe opleść sobie ramię żelaznym łańcuchem. Pod naporem kurczącego się bicepsu łańcuch pęka. Drugi łańcuch, przygotowany dla Sandowa, jest za krótki. Sampson łudzi się więc, że Sandow nie będzie mógł wykonać ćwiczenia. Ale Sandow miał w zapasie inny łańcuch, wykonany przez tę samą firmę. Przerwał go z łatwością, gdy przepasano nim jego ramię.
Na scenę wniesiono kulolaskę wagi 240 funtów = 109 kg. Sandow unosi ją w górę jedną ręką, następnie kładzie się na ziemi trzymając ją stale w górze i znów wstaje, nie zmieniając położenia sztangi. Wreszcie każe sobie owinąć ramię łańcuchem, unosi kulolaskę do klatki piersiowej i zginając ramię rozrywa łańcuch. Sampson, gdy to ujrzał, zawołał: — Dość już! To jakiś szarlatan. Człowiek nie byłby zdolny do takich wyczynów. CDN.
Autor: Stanisław Zakrzewski, 1973 r.
Redakcja techniczna JWIP.PL - Mariusz Liwowski, kwiecień 2008 r.

Nie należy rozpoczynać treningu siłowego pod wpływem środków dopingujących i odurzających. Przed wykonywaniem opisanych tutaj metod treningowych i ćwiczeń należy się skonsultować z lekarzem. Autorzy i właściciel strony JWIP.PL nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za skutki działań wynikających bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystania informacji zawartych na tej stronie.

Ostatnie Artykuły