Jan Włodarek i Przyjaciele

Strona Główna

Nasz program

O nas

Forum

Galeria zdjęć

PIONIERZY

Kontakt

Artykuły:

Statystyka

Odwiedziło nas:
10034135
osób.

Oni są z nami:

Najlepiej zbudowany człowiek Świata Artur Harris. Autor: Stanisław Zakrzewski

Fot. z SdW" nr 10 , 1962 r.

Za takiego uważa się (w latach 60.- przyp. J.W.) Arthura Harrisa. Prawie 50 centymetrowy biceps, potężne mięśnie naramienne, szerokie bary, pięknie rozwinięte mięśnie piersiowe, wspaniale uwidocznione i ostro rysujące się całym pasmami mięśnie brzuszne, nogi jak wyrzeźbione, to cechy charakterystyczne umięśnienia Murzyna Arthura Harrisa.

ROZPOCZĄŁ OD BOKSU
Wydawałoby się. że natura musiała go obdarzyć i piękną budową i siłą. Tak jednak nie było. Ten człowiek, którego mięśniami zachwycają się setki tysięcy I młodych ludzi na całym świecie, w swych latach młodzieńczych był słaby i wątły. Dla wzmocnienia się zaczął uczęszczać na treningi bokserskie. Boksował pilnie, ale, że w tej dziedzinie sportu nie rokował większych nadziei po jednym z treningów wezwał go trener i oświadczył:
„Artie! Mówmy szczerze! Nie chcę owijać prawdy w bawełnę. Nigdy nie będziesz pięściarzem. Nigdy, nie rozwiniesz się należycie, nie nabędziesz dynamitu w pięściach. Szkoda czasu i atlasu."

Na 17-letniego chłopca słowa te podziałały druzgocąco. Kilka dni chodził jak struty. Nie mógł sobie znaleźć miejsca. Wreszcie postanowił działać: udowodni trenerowi, że nie miał racji, że nie powinien go był wyłączać poza nawias, że w sporcie musi dojść do głosu, bo tak sobie postanowił!

Harris z całą energii, przystąpił do ćwiczeń kultury¬stycznych. Ćwiczył z takim zadęciem i zapałem, że już po trzech latach był silnym, pięknie umięśnionym sportowcem. I co więcej — wszechstronnie rozwiniętym. Bo Harris nie ograniczał się do ćwiczeń siłowych, ale uprawiał zaszczepiony weń na treningach bokserskich ..footing" (przełaje) i pływanie. Rosły mięśnie, rozwijał się układ krążenia, płuca zwiększały swą pojemność.

Cały legion młodzieży zadowoliłby się z pewnością takim rozwojem sylwetki i stanem zdrowia, uprawiając dalej już tylko ćwiczenia dla utrzymania nabytej siły i sprawności. Ale nie Harris. Do dalszej pracy zabrał się z podwójną, ba! — potrójną energią. Postanowił zdobyć takie mięśnie, jakich nikt nie posiadał. To stało się jego namiętnością, szaleństwem. Przez pewien okres (zresztą dość krótki) trenował do... czterdziestu godzin tygodniowo. Pięć razy w tygodniu po osiem godzin dziennie: od drugiej do dziesiątej! Potrafił np. przez dwie godziny ćwiczyć jedną z grup mięśniowych. Gdy chciał rozwinąć (stosując tzw. „metodą napełniania mięśni" — o której napiszę w jednym z najbliższych numerów SdW) mięśnie barków, ćwiczył szczególnie intensywnie wyciskanie sztangi zza karku, wykonując do 15 serii po dziesięć powtórzeń. „Mięśnie naramienne pęczniały mi wtedy i wyglądały jak przyczepione do barków orzechy kokosowe" — pisał w jednym z numerów „Mr America". W czasie ośmiogodzinnego treningu wypijał do 2 litrów mleka, spożywał kilkanaście pastylek proteinowych i zjadał 6—8 kanapek

Przez okres 7 lat Harris trenował przeciętnie po 20— 30 godzin tygodniowo. Jego trening nazywano „osobliwym", „jedynym w swoim rodzaju", „nieprawdopodobnym". Bo nawet najlepszym kulturystom trudno było wytrzymać tak intensywny trening. Leroy Colbert dobrze znany naszym Czytelnikom — gdy dał się raz namówić na wspólny trening, po trzech godzinach miał już dość. A to była dopiero połowa ćwiczeń zaplanowana przez Harrisa na ten dzień.

Do wyżyn mistrzostwa doprowadziła Harrisa systematyczna i wytrwała praca. Działa ona naprawdę cu-da i przyzwyczaja organizmu do wysiłku, w który trudno wprost uwierzyć.
Jedną z tajemnic Harrisa jest jego psychiczne nastawienie, odpowiednie skupienie i chęć doskonalenia się, zdolność pokonywania żelaza.

„Jeśli w planie treningowym mam na przykład wykonać w pojedynczej serii 10 wyciskań sztangi w leżeniu na ławce z ciężarem 135 kg, to tyle ruchów muszę wykonać. W przeciwnym razie przegrałbym walkę ze sztangą. Żelazo odniosłoby triumf nade mną. A ja nie chcę przegrywać bo taka przegrana, to zatrzymanie w rozwoju".

A oto wyniki, do jakich doszedł Arthur Harris po siedmiu latach pracy:
wzrost — 178 cm,
klatka piersiowa przy:
wydechu — 121 cm,
wdechu — 133 cm biceps — 49 cm (!),
waga 98 kg,
udo — 66 cm
podudzie — 42,5 cm,
obwód w pasie — 75 cm (!).

Na zakończenie warto przytoczyć słowa Harrisa o ilości czasu zużywanego na trening:
„Dziś, gdy znam dokładnie swój organizm, gdy metody treningowe zostały dokładnie wypróbowane, wystarczy połowa włożonej przeze mnie pracy, by dojść do wielkich wyników. Jedną radę chciałbym jednak dać wszystkim: Wytrwajcie w swoich postanowieniach. Tylko wtedy można coś zdziałać. Słomiany zapal nie prowadzi do niczego. Trenerowi boksu, który usunął mnie z sali za brak postępów i który nie wierzył w moje możliwości jestem wdzięczny. On zapalił we mnie to zarzewie. Zaciąłem się, pracowałem w pocie i znoju, ale dopiąłem swego".

Ćwiczenia, które podajemy poniżej, zaleca Arthur Harris wszystkim uprawiającym ćwiczenia siłowe. Oto one:
1. Wyciskanie sztangi zza karku.
Pozycją wyjściową jest sztanga ułożona na karku, Uchwyt b. szeroki. Lekki rozkrok. Z tej pozycji wolno, prawidłowo wyciska sic sztangę w górę do całkowitego wyprostu ramion, po czym opuszcza się ją w dół. ale nic tak nisko, by oparła sic o barki. W momencie, gdy ma Je dotknąć, znów wyciskamy sztangę do góry. Dążyć do wykonania 3—5 serii po 6—8 powtórzeń (w zależności od zaawansowania 1 samopoczucia).
Ciężar dobierać tak, by pierwsze, serie ruchów można było wykonać stosunkowo łatwo. Oddychać swobodnie. Przy wyciskaniu — wdech, przy opuszczaniu sztangi — wydech. W pracy zaangażowana jest przede wszystkim część tylna mięśnia naramiennego.
Do ćwiczenia nie włączać nóg ani też tułowia, nie podrywać ciężaru. Do wykonywania tego ćwiczenia Harris używał ciężaru 60-80 kg.

2. Wznosy ramion w bok
Ramiona wznosić dokładnie w bok. Sztangielkę trzymać nadchwytem lub podchwytem (Harris używał do ćwiczeń specjalnej sztangielki z dodatkowym uchwytem). 3—5 serii po 6-8 powtórzeń. W okresie swej najlepszej formy Harris ćwiczył sztangielkami wagi po 23.9 kg.

3. Wyciskanie sztangi w siadzie na skośnej ławce
Szeroki uchwyt. Przy opuszczaniu sztangi w dół nie obniżać jej do klatki piersiowej, lecz tylko nieco poniżej brody. Sztangę prowadzić przy głowie. Również i to ćwiczenie wyko¬nuje się w 3—9 seriach po 6—8 ruchów. Prawidłowo wykonane ćwiczenie to angażuje do pracy przede wszystkim przednią część mięśnia naramiennego. Jeśli sztangę będziemy obniżać do klatki piersiowej i prowadzić ją daleko od głowy, będzie to ćwiczenie mięśnia piersiowego większego. Uważać na prawidłowe wykonanie ruchu. Inne wykonanie ćwiczy inne mięśnie. O tym trzeba pamiętać!
Autor: Stanisław Zakrzewski, 1961. Redakcja techniczna: Piotr Puchalski, 2008 .

OD JWIP: Artur Harris - niesamowity kulturysta
W obecnych czasach nikt już nie propaguje kulturystyki, jako wszechstronnego rozwjania ciała i umysłu. Liczy się jak najszybsze wyrobienie dużej masy mięśniowej i to powoduje, że ćwiczący nie przykłada większej wagi do wszechstronnego rozwoju mięsni i ogólnej sprawności fizycznej. Co z tego, ze trenują 5 razy w tygodniu, przesadnie dbają o dietę, pigułkowe wspomaganie i odpoczynek. Pożytek tego niewielki poza startem w zawodach kulturystycznych, na których „na wdechu” napina się zwały mięśni. Mnie się to się nie podoba, gdyż nie ma w tym tego, co najważniejsze dla ludzkiego ciała: estetyki, sprawności i podejrzewam zdrowia.. Bliżej mi do modelu kulturysty lat 60-tych, do tych sylwetek atletycznych zbliżonych do ideału ludzkiego ciała i niekojarzących się z anabolikami.

Oczywiście szanuję inne poglądy i mówię wybór należy do ciebie. I jednocześnie widzę, że obecne pokolenie fizycznych cherlaków, które w większej części skutecznie unikało lekcji wf, ma skoliozę lub inne skrzywienia kręgosłupa, przewlekłe choroby, ale próbuje iść w ślady napompowanych mięśniaków. Jaka jest nadzieja, że oni trenując ciężarami i wspomagając się będą kiedyś sprawni i zdrowi, wystarczą im duże mięśnie?
Ja młody wiekiem i duchem, mam własny styl i kulturystykę „złotego jej okresu” i dlatego z wielką z przyjemnością, polecam przeczytać artykuł Stanisława Zakrzewskiego, o Arturze Harrisie - jednym z najbardziej niesamowitych i wszechstronnych kulturystów lat 60., który uprawianie sportu zaczął od boksu.
(fot. z SdW" nr 10 z 1962 r.).
Piotr Puchalski, 26 października 2008 r.

Nie należy rozpoczynać treningu siłowego pod wpływem środków dopingujących i odurzających. Przed wykonywaniem opisanych tutaj metod treningowych i ćwiczeń należy się skonsultować z lekarzem. Autorzy i właściciel strony JWIP.PL nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za skutki działań wynikających bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystania informacji zawartych na tej stronie.

Ostatnie Artykuły