|
|
Odwiedziło nas:
10454642
osób. |
|
|
| Historia walki z dopingiem |
Wprowadzenie do artykułu
Staramy się systematycznie przedstawiać ciekawe artykuły o kulturystyce, ważne pod względem metodyki treningu, rekreacji siłowej i kształtowania pozytywnych cech ćwiczącego. Są również publikacje o dopingu w kulturystyce i jego szkodliwych skutkach dla zdrowia ćwiczących. Napisali je dziennikarze lub specjaliści zajmujący się zdrowiem, niezwiązani z „prasą kulturystyczną”.
Tym razem w dziale „STERYDY” umieściliśmy bardzo ciekawy tekst pod tytułem „ Historia walki z dopingiem" aut. dr med Krzysztof Chrostowski i dr Marek Daniewski. Jest on zaczerpnięty z książki „Kontrola dopingu w sporcie", Warszawa 1990. Wyd. Instytut Sportu.
Ona odnosi się do dopingu w dyscyplinach olimpijskich. Przedstawia skrótowo historie walki z dopingiem, od 1960 roku.
Dziwnie się składa, bowiem od wielu już lat, temat zwalczania dopingu w kulturystyce jest bardzo mało znany przez ćwiczącą młodzież. Nasze pisma w stylu "dieta i trening" wstydliwie skrywają ciemną stronę krajowej kulturystyki. Nie opublikowano żadnego opracowanie, (jeśli w ogóle były), np. jak Polski Związek Kulturystyki… walczy z dopingiem i z jakim skutkiem. Brak tego typu publikacji ma świadczyć, ze nie podejmuje się żadnych działań, ponieważ w naszej kulturystyce nie ma problemu z dopingiem?
Czekają na jakieś sensowne informacje o walce z dopingiem w rodzimej kulturystyce, teraz zapoznajmy się z wymienionym tekstem z książki „Kontrola dopingu w sporcie”.
JWIP.PL, 14 listopada 2008 r.
"Historia walki z dopingiem" aut. dr med Krzysztof Chrostowski i dr Marek Daniewski. Z książki " Kontrola dopingu w sporcie", Warszawa 1990, wyd. Instytut Sportu.
Śmierć kolarza duńskiego Kurta Endelmera Jensena podczas drużynowego wyścigu kolarskiego na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 roku, spowodowana użyciem ronikolu i amfetaminy przed zawodami, zbulwersowało opinie publiczną. Był to sygnał alarmowy do rozpoczęcia działań przeciwko dopingowi w sporcie. Władze sportowe wiedziały już wcześniej o stosowaniu przez sportowców środków farmakologicznych. W pokojach zawodników uczestniczących w Igrzyskach w Oslo 1952 roku znaleziono zużyte strzykawki i igły prawdopodobnie po stosowanych środkach pobudzających. Zdarzały się doniesienia o przypadkach śmierci na stadionach trasach wyścigów. Konieczne stało się podjęcie zdecydowanej walki z nasilającym się problemem dopingu. W niektórych państwach ( np. w Austrii już w 1962 roku) ukazały się pierwsze przepisy zabraniające stosowania środków dopingujących.
Obradujący w 1963 roku w Strasburgu Komitet Rzeczoznawców Komisji Antydopingowej po raz pierwszy ustalił definicje dopingu i podał listę związków zabronionych. Ustalenia te jednak pozostały tylko na papierze.
Podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 1964 roku kontrola dopingu była dowolna. Chodziło głównie o zapobieżenia stosowaniu przez kolarzy leków pobudzających. Sportowcy jednak całkowicie zbojkotowali te akcje i odmówili poddania się badaniom.
W 1966 roku MKOL powołał Komisję Medyczną do zorganizowania walki z dopingiem. W tym czasie nie były jeszcze opracowane metody wykrywania zakazanych środków, nie były również ustalone formalno-techniczne i prawne zasady kontroli dopingu.
Wprowadzenie najnowszej techniki analitycznej do wykrywania śladowych stężeń zakazanych środków w moczu pozwoliło na przeprowadzenia po raz pierwszy kontroli dopingu w czasie zimowych Igrzysk Olimpijskich w Grenoble i letnich w Meksyku 1958. Zakazano stosowania przez sportowców 5 rodzajów leków, były to aminy sympatykomimetyczne ( np. efedryna i kofeina), środki pobudzające centralny układ nerwowy ( np. strychnina), narkotyczne leki przeciwbólowe ( np. morfina), środki antydepresyjne ( imipramina ) i trankwilizatory. Stosowanie alkoholu było również zakazane w takich dyscyplinach jak szermierka i strzelectwo. Podczas wspomnianych igrzysk na 754 przeprowadzonych badań znalazł się jeden tylko wynik pozytywny: mianowicie po zawodach strzeleckich we krwi jednego biathlonisty stwierdzono stężenie alkoholu wynoszące 0,4 g/dl. Wynik ten pozbawił jego drużynę brązowego medalu.
Rok 1970 był bardzo niekorzystny dla naszego sportu. Czterech z naszych ciężarowców zostało zdyskwalifikowanych i pozbawionych medali Mistrzostwach Świata w Columbus za stosowanie środków z grupy fenyletalamin.
W 1972 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium przeprowadzono kontrole dopingu u 2079 zawodników i stwierdzono 7 przypadków pozytywnych. Jednym z nich był pływak amerykański Rick DeMont, który chorował na dychawice oskrzelową; w próbie jego moczu wykryto ślady efedryny pochodzącej ze stosowanych przez niego leków. Mimo protestów stracił złoty medal.
W czasie Igrzysk Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku po raz pierwszy przeprowadzono kontrole stosowania steroidów anaboliczno-androgennych. Wcześniej nie znano metod pozwalających na tego rodzaju analizy. Z 275 badanych zawodników aż 8 ( ok. 3% ) miało wyniki pozytywne; wśród nich znalazło się dwóch Polaków. Podczas tej Olimpiady na 1800 badanych sportowców jedynie w 3 przypadkach ( 0.18%) stwierdzono stosowanie klasycznych środków dopingu.
Problem używania steroidów anaboliczno-androgendnych znany był już znacznie wcześniej, zwłaszcza w dyscyplinach, w których duży przyrost masy i siły ma zasadniczy wpływ na wynik. Doktor Jhon B. Ziegler, lekarz ekipy ciężarowców Stanów Zjednoczonych, podczas Mistrzostw Świata w Wiedniu w 1954 roku dowiedział się o stosowaniu przez niektórych zawodników testosteronu w celu uzyskania lepszych rezultatów. Po powrocie do kraju zaczął badać wpływ testosteronu, a następnie dianabolu na osiągnięcia sportowe ciężarowców. Wprawdzie otrzymane przez niego wyniki nie potwierdziły jednoznacznie, że stosowane środki wpłynęły na osiągnięcia sportowe, a obserwowane objawy uboczne przemawiały przeciwko ich używaniu, jednak raz rzucony kamyk spowodował lawinowe stosowanie dopingu steroidami. Odtąd związki te stały się tak popularne wśród sportowców różnych dyscyplin, że wyparły inne, poprzednio stosowane środki farmakologiczne.
Podczas Igrzysk Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku na 2200 badanych sportowców, nie stwierdzono żadnego wyniku pozytywnego, jednak późniejsze badania pobranych wówczas próbek moczu, przeprowadzane w Kolonii przez profesora Donike wykazały, że pewna grupa zawodników korzystała z testosteronu, którego nie było jeszcze w tym czasie na liście zakazanych środków. Dzięki nowej metodzie umożliwiającej wykrywanie egzogennego ( wprowadzonego do ustroju drogą zastrzyku) testosteronu używanie go jest od 1982 roku zabronione. Metoda ta opiera się na określeniu w moczu zawodnika stosunku testosteronu do epitestosteronu w analizie GC/MS. Prawidłowy stosunek wynosi poniżej 6.
Ogłoszona 1984 roku na Malcie Karta Antydopingowa została ratyfikowana przez ministrów sportu krajów Rady Europy, a następnie przez MKOL i Stowarzyszenie Generalne Międzynarodowych Federacji Sportowych. Była ona dalszym krokiem na drodze do ustalenia wspólnej strategii i zasad walki z dopingiem na Świecie.
Kontrola dopingu podczas Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles 1984 była bardzo dokładnie przeprowadzona u 1510 zawodników. Stwierdzono 12 przypadków stosowania steroidów anaboliczno-androgennych i 5 przypadków podwyższonego stosunku testosteronu do epitestosteronu. Na życzenie pewnych federacji po raz pierwszy na tych Igrzyskach przeprowadzona badania beta-andrenolitów. W 1986 roku tę klasę środków zaliczono do związków zabronionych.
W 1987 roku na VIII Konferencji Europejskiej Sportu w Atenach ministrowie do spraw sportu państw socjalistycznych wystosowali apel w sprawie przyjęcia jednolitych zasad walki z dopingiem oraz rozszerzenia kontroli dopingu również na okres przygotowań treningowych.
Następny etap w walce z dopingiem stanowiła I Światowa Konferencja Antydopingowa w Sporcie w Ottawie ( czerwiec 1988 roku). Uchwalona wówczas Międzynarodowa Karta Antydopingowa w Sporcie została ratyfikowana przez MKOL na sesji podczas Igrzysk Olimpijskich w Seulu, a po dokonaniu poprawek ogłoszono ją jako Międzynarodową Olimpijską Kartę Antydopingową.
W 1988 roku podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Calgary jedynie u polskiego hokeisty stwierdzono stosowanie testosteronu. Rzuciło to cień na całą ekipę naszych sportowców.
Igrzyska Olimpijskie w Seulu przyniosły dalsze sukcesy w walce z dopingiem. Wprawdzie wykryto jedynie 10 pozytywnych przypadków dopingu na około 1600 badanych, jednak stwierdzenie obecności stanozololu w próbkach moczu Bena Johnsona, po jego fantastycznym biegu i ustanowieniu rekordu na dystansie 100 m całkowicie zbulwersowała światową opinie sportową. Stwierdzono również używanie środków moczopędnych przez ciężarowców bułgarskich, bułgarskich środki te w kwietniu 1986 roku umieszczone zostały na liście zakazanych.
Proces w Toronto przeciw Johnsonowi ujawnił, że pozytywny wynik dopingu nie był sporadyczny ani przypadkowy. Stosował on doping steroidami planowo i celowo przez około 10 lat pod nadzorem lekarza dr Astaphana, trenera, psychologa i sztabu masażystów. Proces ten odsłonił proceder łamania przez niektórych sportowców zasad etycznych i przepisów Międzynarodowej Federacji i MKOL.
Przypadek Bena Johnsona wyzwolił reakcję łańcuchową w ujawnianiu stosowania dopingu we współczesnym sporcie. „ Głasnost” i „ Pierestrojka” sprawiły, że ujawniono również łamanie zasad olimpijskich przez zawodników krajów obozu socjalistycznego. Oficjalnie podano, że około 300 zawodników radzieckich w ciągu ostatnich trzech lat stosowało doping. Władze sportowe NRD i Czechosłowacji również podały do publicznej wiadomości informacje o stosowaniu dopingu przez zawodników tych krajów.
Wyrazem zacieśnienia współpracy w dążeniu do przywróceniu szczytnych ideałów w sporcie była II Międzynarodowa Konferencja Antydopingowa w Sporcie w Listopadzie 1989 roku w Moskwie. Wcześniej, bo 31 maja 1989 roku w Reykjaviku podczas VI konferencji ministrów sportu krajów Rady Europy przyjęto Konwencję Antydopingową.
Ostatni rok był szczególnie bogaty w międzynarodowe spotkania, na których jednoznacznie potępiono stosowanie dopingu we współczesnym sporcie, co daje pewne nadzieje na rozwiązanie tego problemu.
Przygotował: Rafał Wolski, 14 listopada 2008 r.
|
|
Nie należy rozpoczynać treningu siłowego pod wpływem środków dopingujących i odurzających. Przed wykonywaniem opisanych tutaj metod treningowych i ćwiczeń należy się skonsultować z lekarzem. Autorzy i właściciel strony JWIP.PL nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za skutki działań wynikających bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystania informacji zawartych na tej stronie. |
|
|
Tylko aktywnych zapraszamy na forum
oraz
do Pionierów |
|
|
• 
