Od JWIP.PL: Henryk Chmielewski (1914 – 1998) to jeden z najbardziej uzdolnionych pięściarzy w historii polskiego amatorskiego boksu. W 1931 r., mając 17 lat zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Polski. Następne w roku: 1933, 1935, 1936 (waga średnia). Na olimpiadzie w Berlinie 1936, zajął 4 miejsce w wadze średniej. Największy sukces odniósł jednak w 1937 roku zdobywając tytuł mistrza Europy. W karierze amatorskiej stoczył 157 walk, 133 wygrał. W 1938 roku wyjechał do USA i został bokserem zawodowym. stoczył 82 walki, 56 wygrał. W 1945 był klasyfikowany na czwartym miejscu w kategorii średniej, miał duże szansę zostać najlepszym.
Przedstawiamy relacje Jacka Stimpsona z szóstej zawodowej walki Henryka Chmielewskiego, stoczonej w USA, a w tle ukazuje się Zbyszko Cyganiewicz, wielki atleta – zapaśnik.
J.W. Grudzień 2009 r.

Część pierwsza
Nowy Jork, w styczniu 1939 roku.
Od kilku dni Polak, Henryk Chmielewski jest oficjalnym mistrzem ( zawodowym) stanu Maile w wadze średniej. Stan ten, położony nad Atlantykiem Północnym, w pobliżu Nowej Szkocji, posiada duże miasto. Portland, w którym zresztą Chmielewski stoczył większość swych walk. Tytuł swój zdobył nasz pięściarz w meczu z Caley Welchu na punkty. Była to szósta walka Chmielewskiego na ziemi Waszyngtona. Przygotowania do niej stały trochę pod znakiem pesymizmu, gdyż bokser nasz znacznie przytył w kilkanaście dni przed meczem, ważył 175 funtów, a więc o 15 za dużo, by móc walczyć w wadze średniej.

Rozpoczęło się gorączkowe tracenie wagi. Specjalna dieta i odłuszczające treningi, które jednak nie mogły odebrać Chmielewskiemu siły, zrobiły swoje i w przeddzień meczu ważył on 159 i jedna czwarta funta.
Mecz został poprzedzony pożarem posiadłości Cyganiewiczów nad Atlantykiem, w którym spaliły się wszystkie przybory Chmielewskiego. Wille Cyganiewiczów były jednak ubezpieczone i dlatego też strat wielkich nie ponieśli. Pożar ten jednak był tutejszym zwyczajem bardzo komentowany przed meczem i uważano go za pomyślany znak dla Chmielewskiego, gdyż ogień przynosi tu szczęście.
Parę słów powiedzmy

o Coley Welchu.
Jest on równie młodym i ambitnym pięściarzem, jak i Chmielewski. Do meczu tego stanął on, mając za sobą, wyłącznie zwycięstwa, uzyskane m.in. z mistrzem uniwersyteckim, gdyż Welch jest studentem. Jedyne porównanie między nim i Polakiem oparte być mogło na meczu z Włochem Dempseym, którego obydwaj pokonali przez k.o. W sumie walka zapowiadała się, jako bardzo otwarta i trudno było przewidzieć, kto z niej wyjdzie zwycięsko?
Sala „Exposton Bulding” była wypełniona do ostatniego miejsca i prawdopodobnie Chmielewski wyciągnął z tego meczu większy dochód niż ze wszystkich poprzednich walk razem wziętych.

Rozpoczęła się ona szybkim atakiem, Coleya, który kilkoma uderzeniami oszołomił zupełnie naszego boksera. Pierwsza runda dała w sumie Amerykanowi wysokie zwycięstwo na punkty. Druga była do niej podobna i publiczność była przekonana, że tym razem będzie ona świadkiem pierwszej porażki Chmielewskiego. W rundzie trzeciej nastąpiła jedna

radykalna zmiana.
Coley, za poradą swego menadżera, postanowił trochę odpocząć, popełniając błąd taktyczny, gdyż Chmielewski momentalnie przyszedł do siebie i sam zaczął atakować. Runda ta była mniej więcej wyrównana, lecz począwszy od tej chwili Chmielewski nie dał już przeciwnikowi spokoju. Pięć pozostałych rund rozegranych zostało pod znakiem wyraźnej przewagi Polaka. Decyzja sędziów nie mogła ulegać najmniejszej wątpliwości. Przyznali oni wysokie zwycięstwo na punkty Chmielewskiemu.
Jakie są teraz plany na przyszłość – pytamy Zbyszka Cyganiewicza?- Nie wiele zmieniły się one od czasu, gdy po raz ostatni pana widziałem – odpowiada Zbyszko. Idziemy konsekwentnie po drodze

zmierzającej do mistrzostwa świata.
Ostatnio mięliśmy kłopot z nadwagą Chmielewskiego, lecz teraz widząc, z jaką łatwością „zrzucił” z siebie tłuszcz nie tracąc formy fizycznej, postanowiliśmy pozostać w wadze średniej bardziej zresztą ciekawej, niż półciężka, że względu na obecność w niej bokserów tej klasy co Al. Hostak, Fred Apostoli, Freddie Steele i inni.

- Prowadzę teraz pertraktacje z Nowym Jorkiem, ażeby zakontraktować Chmielewskiemu pierwszego jego spotkania w naszej „stolicy boksu”. Jeśli plany moje zostaną zrealizowane, zobaczymy naprzód Chmielewskiego w „New York Hippodrom”, a później w Medison Square Gaeden”. Nie będzie to, rzecz oczywista Głowna walka wieczoru, nie mniej jednak wstawienie nazwiska naszego boksera do programu „Medison” jest już dla niego ogromną reklamą. Projektuję mecz Chmielewski – Lou Brouillard. Ten ostatni znany jest dobrze w Europie ze względu na częste walki Marcelem Thillem w Paryżu. Ostatnio znokautował on Thilla, co zresztą udowodnione na taśmie filmowej. Komisja sędziowska popełniła jednak skandal i uznała uderzenie Lou Broullarda za zbyt niskie, dyskwalifikując go i przyznając automatycznie zwycięstwo Thillerowi.

- Proszę donieść więc – mówi na zakończenie Zbyszko - naszym sympatykom w kraju, że o przyszłych walkach Chmielewskiego w Ameryce donosić już nie będą depeszami z Portlandu, lecz Nowego Jorku.

Wspinanie się Henryka Chmielewskiego po szczeblach kariery w Ameryce przypomina nam żywo Al. Hostoka, jednego z najlepszych, jeśli nie najlepszego dziś na świecie boksera w wadze średniej, a więc tej samej, co i Chmielewski.
Al. Hostak, liczący dziś 22 lat, nazywany przez Amerykanów „królem k.o.”. Na 59 spotkań przegrał on tylko jedno (!) W okresie, w którym walczył jeszcze w wadze półśredniej.

Opiszemy Czytelnikom jego karierę, gdyż wskazuję ona wyraźnie, jak trudno jest wybić się w Ameryce z licznej rzeszy bokserów, z których każdy marzy o mistrzostwie świata i astronomicznych zarobkach. CDN

Autor: Jack Stimpson, (z „Ilustrowanego Kuriera Sportowego: Raz Dwa Trzy”. Niedziela 22 stycznia 1939 r.
Rej. 198/ róźne -25 /2010.12.01/
Ostatnia aktualizacja 2010.12.01 godz. 23:59