Rozmowa z Sławomirem Filipowiczem, mistrzem polskich juniorów drugiej połowy lat 60-tych, zwanym polskim Frankiem Zanem, od ponad trzydziestu lat mieszkającym w USA.

Jak patrzysz, z perspektywy minionych lat spędzonych za granicą, na okres swoich młodzieńczych ćwiczeń kulturystycznych?
- Z prawdziwym wzruszeniem czytam na łamach "Kulturystyki i fitness" wspomnienia "kartki z kalendarza historii polskiej kulturystyki".
Odświeżyłem pamięć o moich młodzieńczych latach, w których kulturystyka była sportem "bezkoksowym", a w treningu nacisk kładziono na siłę, harmonijny rozwój umięśnienia oraz ogólną sprawność fizyczną. To była moja wielka przygoda sportowa.
Cieszy, mnie fakt, że w Polsce pamięta się o zapaleńcach, z lat 60–tych, którzy chłonąc wiedze z publikacji Stanisława Zakrzewskiego trenowali, w nienajlepszych warunkach i propagowali nowy sport, rywalizując między sobą w zawodach i pokazach, sportowych, który wkrótce upowszechnił się w całym kraju.

Ale Twoja przygoda ze sportem rozpoczęła się od gimnastyki.
- Tak bo w dzieciństwie bardzo imponowała mi sprawność fizyczna i różne "sztuczki", jak np. chodzenie na rękach, salta, przewroty i przerzuty. To zainteresowanie dostrzegł mój ojciec, więc kiedy miałem 12 lat, zapisał mnie do warszawskiego Pałacu Młodzieży. Tam po roku uprawiania gimnastyki akrobatycznej zacząłem specjalizować się w skokach na batucie. Po 8 miesiącach byłem już mistrzem Polski młodzików. Na nieszczęście dla gimnastyki, w wieku 14 lat "zaraziłem" się kulturystyką. "Poraziły" mnie atletyczne sylwetki ówczesnych mistrzów m.in.: A. Laskowskiego, J. Radziwiłki, W.Chałasa.
Bardzo chciałem wyglądać tak jak oni i imponować moim rówieśnikom w szkole, sylwetką i siłą.

Gdzie trenowałeś? Pytam, bo wtedy nie było jeszcze nazwy "Siłownia". Zresztą siłowni też nie było.
- Na początku ćwiczyłem w domu. W tym czasie plażowy szpan imponował mi bardziej niż "fikołki" akrobatyczne. Kiedy moja sylwetka pod wpływem ćwiczeń siłowych zaczęła zmieniać się, koledzy i koleżanki szybko to zauważyli i zazdrościli mi wyglądu. Ćwiczenia kulturystyczne dawały mi coraz większą satysfakcję. Zacząłem stopniowo oddalać się od gimnastyki, zbliżając się do znanego klubu kulturystycznego "Herkules".

Pamiętam Cię z "Błyskawicy", gdzie prowadziłem zajęcia. Jak na piętnastolatka, byłeś bardzo poważny. Miałeś ambitny plan zdobycia mistrzostwa Polski w kulturystyce, wyższego wykształcenia w ciekawym zawodzie inżyniera budownictwa oraz opanowana języka angielskiego.
- Był to okres wygłupów, ale w szkole i na treningach byłem skupiony i przejęty, chciałem jak najwięcej skorzystać. Nauka przychodziła mi łatwo więc miałem czas na przyswajanie sobie języka angielskiego i na trening. Systematyczny trening gimnastyczny, a później "walka" ze sztangą nauczyły mnie, że w życiu do celu można dojść tylko ciężką systematyczną pracą. Po dwóch latach treningu już wygrywałem w ogólnopolskich zawodach kulturystycznych. W szkole średniej dość dobrze opanowałem jęz. angielski i łatwo zdałem maturę. Dostałem się też na wyższe studia.

Po 2 latach treningu w "Błyskawicy" uzyskałeś już b. harmonijną sylwetkę i sporą siłę. Zostałeś mistrzem juniorów. Co najbardziej utkwiło Ci w pamięci z tego
okresu?
- Byłem zdumiony że tak szybko zmieniłem swoją sylwetkę. W ciągu roku kilkakrotnie starowałem z zawodach i zwyciężałem w nich. Najmilej wspominam zawody w Sopocie. Sympatycznie było na zawodach w b. ZSRR, gdzie spotykali się najlepsi kulturyści z byłych krajów socjalistycznych.

Stanisław Zakrzewski po zawodach w Sopocie w 1968r. napisał na łamach "Sportu dla Wszystkich", że "S. Filipowicz to wielki talent, który sylwetką przypomina Franka Zane." Na pewno czułeś się usatysfakcjonowany taką oceną?
- Owszem, starałem się być zawsze dobrze przygotowany. Ja wygrywałem w juniorach, ale moi koledzy nie byli gorsi.
Zawody sopockie zawsze pozostaną w mojej pamięci jako moje najwspanialsze w życiu wydarzenia sportowe. Tam była niepowtarzalna atmosfera. Najważniejsze, że zawsze było sympatycznie i coś ciekawego się działo. Na zawodach zaciekle rywalizowaliśmy, a po nich wspólnie na plaży dawaliśmy popisy sprawności fizycznej, wieczorem zaś bawiliśmy się na parkiecie lokalu muzycznego Non–Stop, budząc spore zainteresowanie dziewczyn.
O przygodach z tamtych lat mogę opowiadać godzinami.

Któregoś dnia wyjechałeś nagle z Warszawy. Jak do tego doszło?
- To był przypadek "owijany" dotychczas moją osobistą tajemnicą. Korespondowałem z kolegą z Detroit. W 1971 roku przyjechał on do Polski z zespołem tanecznym polskiego tańca ludowego. Na dzień przed swoim odlotem do USA zapoznał mnie ze swoją koleżanką, prosząc abym oprowadził ją po ciekawych miejscach Warszawy. Spędziłem z nią cały dzień drepcząc po uliczkach Starego Miasta, a potem po korytarzach pałacu w Wilanowie itp. Po jej wyjeździe przez rok pisaliśmy listy do siebie. W jednym z nich zaprosiła mnie do siebie, więc pojechałem ją odwiedzić w New Jersey. No i... zostałem bardzo gościnie przyjęty.

Rozumiem w czym rzecz, ale miłością trudno kogoś nakarmić.
- Oprócz wizyt i spotkań chciałem tam przez kilka miesięcy popracować, zarobić oraz zwiedzić USA, toteż szybko znalazłem sobie ciekawą pracę w klubie sportowym "European Health Spa" jako instruktor. Dostałem ją bo znałem język angielski i b. terminologię ćwiczeń, którą w Polsce nauczyłem się podczas lektury amerykańskich czasopism kulturystycznych. Nie bez znaczenia było, że miałem harmonijną sylwetkę kulturysty. Pracowałem z ludźmi starszymi, którzy chcieli zwiększyć swoją kondycję fizyczną, oraz z dużą grupą młodych "napalonych" na rozbudowanie swoich mięśni. Było to zajęcie b. satysfakcjonujące. Uczestnicy zajęć i mój pracodawca doceniali mnie, nawet schlebiali zwracając się do mnie Mr. Poland. W nagrodę za dobra prace zostałem skierowany na kurs efektywnego sprzedawania "usług sportowych". Po jego ukończeniu pełniłem jednocześnie dwie funkcję: instruktora i specjalisty od zachęcania klientów do podpisywania umów długookresowego członkostwa w klubie. Za swoją pracę dostawałem już 1500 USD miesięcznie, co dla mnie było zawrotną kwotą.

Na tyle kuszącą, żeby nie wracać do kraju...
- Otóż to! Na miejscu miałem dziewczynę swojego serca, wymarzoną pracę dającą mi nieograniczone możliwości treningów oraz możliwość ukończenia wyższych studiów, które przerwałem w Polsce na VI roku Politechniki Warszawskiej. Wiedziałem już swoją przyszłość na amerykańskiej ziemi, więc postanowiłem na niej dalej żyć.

Dalej też było tak różowo?
- Nie narzekam. Ożeniłem się, ukończyłem studia, zostałem inżynierem. Nowy zawód dawał mi możliwość większych zarobków, ale wolałem zostać w klubie sportowym. Dostałem w nim awans, na asystenta dyrektora, a wkrótce dyrektora z wynagrodzeniem dwukrotnie wyższym niż na posadzie inżyniera. Po 7 latach pracy sportowej przeniosłem się do dużej międzynarodowej firmy Western Union rozprowadzającej urządzenia telekomunikacyjne. Wkrótce awansowałem na dyrektora handlowego i to był już duży awans życiowy.

Miałeś szczęście...
- W Ameryce wszystko jest możliwe, nieraz o powodzeniu decyduje przypadek. Najważniejsze jest znaleźć się we właściwym miejscu i czasie oraz być do tej niespodziewanej szansy przygotowanym życiowo. Ja na nią pracowałem już w Polsce, zaczynając treningi gimnastyczne. W Ameryce mnie się udało, ale w dużej mierze zawdzięczam to rodzicom, którzy wpoili mi zasadę sumiennej nauki i pracy. Zapewniali mnie, że moje przygotowanie zaprocentuje kiedyś w dorosłym życiu i to się spełniło.

Przed trzydziestym rokiem życia osiągnełęś wielki sukces zawodowy.
- Już powiedziałem, że w Ameryce wszystko możliwe Dobrze zarabiałem i miałem fantazje, więc kupiłem sobie samochód marki Lincoln Continental Mark IV, najbardziej luksusowy, jaki był wtedy na rynku amerykańskim. To był krążownik, moc 450 KM, prędkość ponad 200 km na godzinę, wewnątrz luksus, skóra i inne bajery. Tylko palił jak smok, 20 litrów na 100 km, ale wówczas benzyna kosztowała tylko 20 centów za litr. To były dobre czasy Ameryki. Szpan był duży, prestiż nie mniejszy, gdyż taki sam samochód prezydent USA Nixon podczas wizyty w Moskwie podarował Brezniewowi. Dziś jestem poważniejszy i jeżdżę skromną, ale dużą Almerą.

Stałeś się obywatelem amerykańskim?
- Jestem nim od wielu lat, nawet oficjalnie na imię mam Thomas, gdyż Amerykanom trudno było zapamiętać Sławek nie mówiąc już o Sławomirze, którego wymówienie sprawiało im kosmiczne trudności.

Tak jak i Ty, część Twoich kolegów kulturystów jest poza granicami kraju. Czy wiesz jak im się powiodło?
- Moi wspaniali koledzy rozproszyli się po Świecie. P.Przedlacki i A.Kołecki są w Kanadzie, zaś J.Kozłowski, S.Ptaszyński, W. Szydłowski w USA. Wiele lat temu widziałem się z Jankiem Kozłowskim w Kaliforni, gdzie załatwiałem kontrakt handlowy. Później kilka razy dzwoniłem do niego, ale rozmowa nam się nie "kleiła", wiec kontakt z nim zerwał się. Wydzwaniałem też do Pawła Przedlackiego, który za każdym razem zapewniał mnie, że już kupuje dużą farmę oraz że będzie robił karierę w filmie. Ci którzy wylądowali w Ameryce byli bardzo pochłonięci urządzaniem się w nowym miejscu, a później walką o pozycje w swoim środowisku. Nie mieli więc czasu na koleżeńskie telefony lub spotkania. Intensywnie pracowali, co może świadczyć, że coś osiągnęli.

Z mojego wyliczenia wynika, że niebawem będziesz obchodził jubileusz 40 lat uprawiania kulturystyki. Jak to zrobisz?
- Niestety, jubileusz będę obchodził później, gdyż 18 lat temu miałem 5–letnią przerwę w ćwiczeniach. Sam nie wiem z jakiego powodu wmówiłem sobie, że nie mam czasu na ćwiczenia, a tylko zajmowałem się biznesem. Bardzo rozleniwiłem się i przeistaczałem się w ramola. Ten "błogi" stan mógł trwać dłużej. Tylko dzięki przypadkowi przerwałem fizyczną niemoc i powróciłem do ćwiczeń siłowych. Pewnego dnia wracając z moim małym synem z kina z seansu filmu akcji, emocjonalnie rozmawialiśmy o wyczynach filmowego supermana. Maluch był bardzo przejęty wyglądem i sprawnością fizyczną bohatera. Idąc przez boisko sportowe zapytał mnie – "Tato, ty też tak potrafisz?" Zatrzymałem się przed drążkiem gimnastycznym by pokazać malcowi, że jego ojciec, to też prawie Rambo. Łatwo podskoczyłem i zawisłem na drążku, ale z ogromnym wysiłkiem i drżeniem całego ciała podciągnąłem się 2 razy, co syn nie uznał o za godne pochwalenia. To był duży "obciach", który pokazał mi jak słabym i stetryczałym człowiekiem się stałem.

To był wstrząs?
- Niczym jak od trafienia piorunem, ale dobry gdyż już od następnego dnia wznowiłem treningi. Powrót do ciężarów i przyrządów przez pierwsze 3 tygodnie był koszmarny. Pierwsze treningi to ból fizyczny, któremu towarzyszył psychiczny, wynikający z mojego przeświadczenia ze jestem bardzo słaby fizycznie. Myślałem, że nie dam rady i zrezygnuje z wykonywania ćwiczeń, ale wytrwałem. Stopniowo wzmacniając swoje mięśnie, po 6 miesiącach regularnego treningu na drążku już podciągałem się po 8 razy i to w seriach. To było jedno z moich największych zwycięstw nad swoją słabością.

Teraz trenujesz?
- Od tej przerwy regularnie ćwiczę i to intensywnie, aby utrzymać dobrą formę i sylwetkę. W realiach amerykańskich odgrywają one w kontaktach z ludźmi, szczególnie zawodowych. Staram się trenować regularnie swoje "stare kości" 6 razy w tygodniu, ale tylko po godzinie. Mogę na taki luksus sobie pozwolić, gdyż nie tracę czasu na dojazdy do siłowni. Trenuje we własnym domu w siłowni o powierzchni 100 metrów kw., urządzanej różnorodnym specjalistycznym sprzętem w piwnicy. Codziennie ćwiczę mięśnie brzucha, zaś pozostałe główne grupy mięśniowe po 2 razy w tygodniu. Kilka lat temu każdą grupę mięśniową "katowałem" 3 razy, ale zajmowało mi to za dużo czasu i zaczęło mnie to męczyć. Teraz jestem bardzo zadowolony z rezultatów aktualnego treningu.

W latach 60-tych Twoim ulubionym ćwiczeniem było podciąganie na drążku.
- I teraz też. Jest to naturalne ćwiczenie, zdrowe i znane chyba od początku świata. Znakomicie rozwija kilka grup mięśniowych. Podciągam się w różnych chwytach i szerokościach. Nachwytem, w średnim uchwycie wykonuje z obciążeniem 18 kg po 10 powtórzeń w 5 seriach, a ważę ok. 90 kg. Gdy jestem w jakieś amerykańskiej siłowni, to zawsze zdumiewa mnie widok napakowanych mięśniaków, który męczą się na drążku, "spadając" z niego już po 4 powtórzeniu i to beż obciążenia. Większość z nich unika tego ćwiczenia, jak ognia, bo jest dla nich za trudne.

Czy wykonujesz tylko siłowe ćwiczenia?
- Kiedyś biegałem, ale było to zbyt duże obciążenie kolan. Teraz wykonuje szybki chód, kilkanaście kilometrów, co drugi dzień. Regularnie pływam, ostatnio nawet intensywnie, a spokojniej na desce surfingowej na Hawajach, gdzie spędzam urlop, zaś zimą od 15 lat bawię się w narciarza, ale unikam stromych zjazdów. Nie zapomniałem też o wykonywaniu prostych ćwiczeń gimnastycznych. Codziennie po treningu rozciągam mięśnie i na zakończenie salto, tak jak kiedyś.

Ćwiczyć sam?
- Cztery razy w samotności i to jest bardzo nudne. Nieraz muszę się zmuszać do treningu. Pozostałe 2 treningi ćwiczy ze mną 28 - letni syn mojego kolegi. Kiedyś nie mógł podciągnąć się na drążku, a teraz "śmiga" na nim w seriach, po 10 powtórzeń. Jest zdumiony swoimi rezultatami w ćwiczeniach siłowych i znacznym przyrostem umięśnienia, jakie poczynił przez pierwszy rok systematycznych treningów. Imponuje mu, że ja mając już po pięćdziesiątce, mogę bez problemu wycisnąć leżąc sztangą z ciężarem 160 kg i to bez "sztuczek" w wyginaniu kręgosłupa, "pancernej koszulki" i wspomagania farmaceutycznego.

Czy startowałeś w zawodach?
- Miałem kilka propozycji, odmówiłem, gdyż w amerykańskich zawodach rywalizuje się tylko poprzez "prężenie" mięśni, czego nie akceptuje.

Twój syn też ćwiczy?
- Mój syn Michael dla przyjemności dużo pływa i bardzo dobrze szurfinguje na desce, ponadto w ramach szkolenia wojskowego ćwiczy elementy różnych sportów. Ma 25 lat i jest kapitanem w Armii Amerykańskiej. Obecnie pełni służbę w korpusie medycznym, w Afganistanie. Ma tam nowych kolegów wśród polskich żołnierzy stacjonujących w tym kraju.

Kulturystyka to Twoje jedyne hobby?
- Bardzo lubię muzykę. W pracy gdy chcę odsapnąć, słucham przebojów z lat 60-tych i późniejszych. Porobiłem sobie dyski z moimi ulubionymi utworami. Mam ich dużą kolekcję. Codziennie przez komputer słucham polskich rozgłośni: Radia Kolor i Radia Plus. "Lecą" w nich przeboje i wiadomości, więc w New Jersey na bieżąco jestem zorientowany co się dzieje w polskiej muzyce i gdzie w Warszawie tworzą się korki.
Gram na fortepianie - to mnie odpręża i lepiej czuję się na "duszy". Dużo czytam. Uwielbiam książki, w których oprócz nauki jest trochę fantazji (scince –fiction). Pochłaniam też literaturę typu action i mystery thillers. Z przyjemnością czytam książki historyczne, z których można się dużo nauczyć.

Jak widzisz obecną kulturystykę?
- Są jej dwa oblicza: Pierwsze to powszechna i pozytywna zdrowotnie dla ćwiczących, gdyż poprawia wydolność organizmu, sprawność fizyczną i wygląd. Druga to ta najbardziej rzucająca się w oczy. Kulturystyka masy mięśniowej. Im osobnik jest większy tym lepiej. Super mięśnie i waga powyżej 120 kg niektórym może imponować, ale dziś już wiadomo, że jest potencjalnym zagrożeniem dla zdrowia takich osobników. Zmiany w pracy serca, urazy stawów i przyczepów mięśniowych są nagminnym schorzeniem amerykańskich przewalistych kulturystów, zaś kulturystyka zawodowa spostrzegana jest jako "produkt koksu" i uważana za główne "siedlisko" szkodliwego dopingu. W wielu dyscyplinach np. futbolu amerykańskim, koszykówce, boksie zawodowym, lekkiej atletyce nie jest lepiej. Aby być dobrym i zarabiać duże pieniądze trzeba się "wspomagać" nieważne jakim kosztem. Przecież liczy się tylko rezultat.

A o tym przecież prawie codziennie przestrzega prasa i telewizja?
- Media amerykańskie alarmują, podając tragiczne i szokujące przekłady skutków faszerowania się zakazanymi specyfikami. To jest bardzo przygnębiające dla amerykańskiego społeczeństwa, które akceptują każdą formę rozwoju fizycznego człowieka, ale sprzyjającą poprawie jego stanu zdrowia. Nie chce, aby sport kojarzył się ze "produkcją" swojego rodzaju kalek.

Czyli kiedyś wrócimy do ideału bezkoksowego kulturysty z 60-tych lat?
-Jest nadzieja że kiedyś to nastąpi. Już obecnie w krajach anglosaskich zaczyna się pokazywać i lansować "naturalnych" kulturystów jako przeciwstawienie kulturystom - broilerom. Może kiedyś właśnie Ci "naturalni" bardzo ładnie i proporcjonalnie zbudowani, tak jak mistrzowie z lat 60-tych, staną się zdrowym wzorcem do naśladowania dla milionów młodych ludzi na całym Świecie. Np. takim może być Z.Bukowski, nasz rodak z Londynu.
Gdyż zwycięży rozsądek i zdrowie, to kulturystyka stanie się dyscypliną olimpijską.

W Twoim treningu nie było szkodliwego dopingu, dalej ćwiczysz i znakomicie wyglądasz.
- Od początku uprawiania kulturystyki, tj. od 14 roku życia, mogę się poszczycić tym, że nigdy nie używałem żadnych środków dopingujących. Patrząc na moje młodzieńcze treningi nie żałuje, że 30 lat temu w Polsce kulturyści nie znali sterydów i że nie dorównywałem poziomem do najlepszych kulturystów amerykańskich, o czym marzyłem. Teraz jestem dumny z siebie, gdyż, jestem zdrów. Znam wielu, nawet starszych ode mnie, którzy tak jak ja ciągle systematycznie trenują i czują się "młodzieniaszkami", a wygląd ich nie "nadążał za kalendarzem".

Co proponujesz rozpoczynającym ćwiczenia kulturystyczne?
- Jeśli chcesz być zdrowym, bez względu w jakim jesteś wieku wystrzegaj się "koksu".
W kulturystyce bardzo ważny jest pierwszy krok. Najlepiej zrobić go pod kierunkiem mądrego i doświadczonego instruktora lub według pisemnego instruktażu w fachowej i rzetelnej literaturze lub szukać jej w "starych" książkach Stanisława Zakrzewskiego, ale aktualnych w swej treści. Ja miałem szczęście, gdyż przez 9 miesięcy w "Błyskawicy" musiałem ćwiczyć wg. wszechstronnego programu dla początkujących, a instruktorzy pilnowali jego realizacji.
Do zawansowanych powiem tylko. W młodości nie zdawałem sobie sprawy, że nastawienie psychiczne podczas treningu, to połowa sukcesu! Ćwicząc samemu, lub z partnerem, ale nie więcej niż półtorej godziny i to w pełnej koncentracji można uzyskać dużo lepsze rezultaty niż przez długie i męczące treningi, które w końcu doprowadzają do przetrenowania i ogólnej niechęci do ćwiczeń. Należy też pamiętać, że oprócz wyglądu b. ważna jest ogólna sprawność fizyczna. Ociężały i sztywny w "kościach" jest wręcz śmieszny dla otoczenia.

Ale każdy z ćwiczących sam musi zdecydować jak chcę uprawiać kulturystykę, niektórzy wybierają ścieżkę szybkiego uzyskania dużych mięśni.
- Ta droga "kusi" młodego osobnika. Może przy pomocy "koksu", dążyć do ciągłego zwiększania wielkiej masy i przez kilka lat być "nawalonym" sztucznymi mięśniami. Tych co wybiorą ten kierunek warto przestrzec, że wkrótce zaczną pojawiać się kłopoty zdrowotne. Powinni się też liczyć z tym, iż przyszłość może im przynieść dużo cierpienia fizycznego i psychicznego.
Polecam inną drogę: ćwiczenie dla siebie, dla przyjemności. Jest dłuższa i trudniejsza w realizacji, ale gwarantuje, że będziemy do starości zdrowi i o "wiecznie" młodym wyglądzie.
Warto dodać, że "naturalni i wieczni", to ludzie z charakterem, którym w ich młodości uprawianie kulturystyki pomogło uwierzyć w siebie, nauczyło samozaparcia, konsekwencji i walki ze swoimi słabościami.

Wróćmy do Twoich sukcesów w pracy. Po wielu latach pracy na amerykańskiej ziemi dorobiłeś się własnej dużej firmy, nietypowej dla "atlety".
- Od 1991 roku "siedzę" i robię interes w branży służącej kobietom. Zajmuję się sprzedażą sukni ślubnych. Zacząłem przypadkowo. Posłuchałem się znajomego i na próbę wysłałem do polskiej firmy małą partię ładnych i strojnych ślubnych kreacji. Podobały się warszawskim elegantkom, szybko je sprzedano. Dostałem nowe zamówienia. Interes zaczął się dynamicznie rozkręcać. Przybywało też amerykańskich klientek przyciągniętych moją reklamą ukazującą się w prasie.

A jak obecne interesy w Polsce?
- Początek był dobry, ale od połowy lat 90–tych stopniowo pogarszał się. Każdy chciał robić ze mną biznes i zapewniał o swojej wypłacalności. Jak dochodziło do konkretów, to nie mieli pieniędzy. Suknie chcieli w komis bez gwarancji zapłaty, więc zrezygnowałem z takiego interesu i skoncentrowałem się na rynku amerykańskim.

Prowadzisz interes przyjemny i zawsze w otoczeniu kobiet.
- Kierowaniem działalności firmy i jej monitoringiem zajmuje się sam. Jednak w tym biznesie za wiele bym nie osiągnął bez pomocy mojego zespołu super zdolnych dziewczyn, cennych na wagę złota, m.in.: Natalii z Łotwy, Laki z Tajlandii, Kasi i Danki z Polski. Przez cały rok jest ruch w interesie, a na wiosnę, w lecie i przed końcem roku pracujemy, jak w ukropie. Jest dużo wesel i na czas musi być przygotowana suknia.

W tym obecnym "fachu" przydaje się Twoje wieloletnie doświadczenie pracy z klientami.
- Gdy trafia się bardzo wybredna klientka zamawiająca hurtowo dużą partie sukni lub, gdy zjawi się bardzo kapryśna chętna nabyć tą jedną niepowtarzalną, suknie, bez względu na cenę, to sam włączam się do taktownego załatwiania takich transakcji. W takim przypadku tylko pod moim "kierunkiem" odbywa się ubieranie klientki w suknie. Zdarza się, ze są nieznośne, nadmiernie przejęte, a do tego są jeszcze towarzyszą im matki. Trafiają się też panowie - tatusiowie asystujący przy zakupie, też przeważnie zdenerwowani, bo wykładają "kasę". Nad tym trzeba zapanować i dojść do wspólnego zadowolenia. Mam dużą satysfakcję, gdy widzę że kreacja podoba się, a kupująca panna młoda i jej "orszak" jest zachwycony.

Twój personel to panie uprawiające sport?
- Wszystkie mają sportowy wygląd. Są szczupłe i pełne kobiecego uroku. Każda z nich dba o swój wygląd, trochę ćwiczą różne sporty. W naszej pracy dobry wygląd pomaga w załatwianiu interesów.

Przykład biorą od Szefa?
- Wiedzą, że regularnie ćwiczę kulturystykę i dbam o swój wizerunek. Jak mamy troszkę wolnego czasu, to dla relaksu rozmawiamy o sporcie i jego korzyściach dla zdrowia. Nieraz opowiadam im o moich młodzieńczych sportowych przygodach. Np. w lipcu br. do pracy przyniosłem czasopismo "Kulturystyka i Fitness" z którego przeczytałem im relacje ze sportowej wycieczki do Wilna, pułkowniku i przemycie pasków, w których brałem udział w latach 60-tych. Zanosiły się od śmiechu, a ja z nimi.

Miło mi to słyszeć. Czy przy sukienkach pozostaniesz, czy też masz nowe zawodowe pomysły?
- W amerykańskich realiach, aby się rozwijać trzeba ciągle myśleć i to z dużym wyprzedzeniem, koncentrując się na przyszłości. Bez dokonywania zmian, nawet radykalnych, jak sprzedaż firmy, nie ma szans na istnienie w biznesie. Trzeba mieć na bieżąco dobre rozeznanie rynku branży w której się siedzi i znać koniunkturą handlową na dziś i jutro. Przede mną nowe wyzwanie. Mam już plan w tym zakresie, chcę zmienić branżę. Mam już dość takiej "słodkiej", prawie "niewolniczej" pracy. Niedawno ukończyłem b. trudny kurs specjalisty handlu nieruchomościami, uzyskując licencje do prowadzenia tej prestiżowej działalności w USA.
W przyszłym roku planuje sprzedać firmę i wraz z synem, który zakończy swoją misję wojskową w Afganistanie, zająć się bardziej męskim "fachem".

A kiedy byłeś ostatnio w kraju rodzinnym?
- Osiem lat temu. Jak wpadałem, to na kilka dni do Warszawy, bo miałem bardzo mało czasu. Było tyle spraw i interesów do załatwienia i to prawie jednocześnie, że nie było możliwe odwiedzić ośrodków kulturystycznych: "Błyskawica", "Herkules", "Syrenka".
Brakowało mi też czasu i na rozmowę z kolegami z tamtych lat.
Dziś tak w "tajemnicy" planuje sobie wpaść do Warszawy i bez pośpiechu zobaczyć swoje rodzinne miasto, odwiedzić ośrodki kulturystyczne w których trenowałem i wpaść na Stare Miasto, po którym lubiłem włóczyć się godzinami.

Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia w kraju
Rozmawiał: Jan Włodarek wrzesień 2004 r.

Rej.40/wywiady-1/ 02.04.2010

Ostatnia aktualizacja 02.04.2010 godz. 23:28