W górzystym Lesotho nie ma zbyt wielu dróg. Do tych, które są wytyczone na mapie należy podchodzić z wielką rezerwą. Bez mocnego auta terenowego nie powinno się udawać się do tego górzystego królestwa rozmiarów Belgii, które jest położone na średniej wysokości ponad 1000m. n.p.m. Jest to jedyne państwo na świecie tak wysoko położone (poza pozbawionym suwerenności Tybetem). Szczyty w środkowej części kraju i u jego wschodnich granic przekraczają 3 tys.m. n.p.m. Zresztą tam, podobnie jak to miało miejsce w Mongolii, najlepiej poruszać się konno.

W Lesotho wciąż pierze się jeszcze w rzekach. Nocami panują istne ciemności, gdyż występuje tam problem z elektryfikacją.

Legitymując się polskim paszportem, miałem trudności z przekroczeniem granicy. Urzędnik nie chciał zgodzić się na mój wjazd do państwa ludu Soto. Mówił:-Ten paszport nie jest dobry, nie jest dobry!

Byłem wściekły! Nawet tam, na kolejnym końcu świata, gdzie przysłowiowy diabeł mówi dobranoc, nie chcą Polaków! Zresztą, nie dziwota. Obserwując to co wyprawiamy dziś we własnym domu -jakbyśmy zapomnieli o swej niedawnej, tragicznej i niepewnej ciągłości historycznej -widząc jaką opinię wciąż wyrabiamy sobie we współczesnym świecie (kradniemy sami sobie trakcje kolejowe, czołgi, wozy strażackie, a ostatnio nawet 24 tonowy dźwig), może nie należało dziwić się wówczas, miłemu właściwie urzędnikowi miłościwie panującego Jego Wysokości Letsie Davida Mohato III. Może obawiał się, że ukradnę z ich ostoi np. źródła rzeki Oranje, albo wywiozę w bagażniku mego Nissana całą stolicę Maseru. A może poprostu dlatego musiałem bić się w piersi, iż tej nadchodzącej nocy, we wszechpanującym na granicy rwetesie pośród ciemności, w kotłującym się tłumie byłem jednym z zaledwie dwojga białych. Naprawdę trudno się dziwić czemu kolwiek -przecież właściwie całe zło jakie pamięta historia regionu, kojarzy się ze zwyrodnieniem niesionym przez cywilizację europejską. Zresztą później przemieszczając się po kraju, nie widziałem tam przedstawicieli rasy panów. Może było tam zbyt niebezpiecznie.

W Tsehlanyane Nat.Park pokonałby mnie zioła. Przy różnicy wzniesień od 1940 do 3112 m, wespół z temperaturą, ich woń przyprawiała o zawrót głowy. A mogłoby wydawać się, że wodospady będące tego dnia celem oraz sama trasa wiodąca do nich powinny swym pięknem powalić wędrowca na kolana. Tymczasem nasycenie olejków eterycznych, trawy sięgające po piersi zaczęły niebezpiecznie brać górę nad mym błędnikiem. Odurzenie było potężne: wonne, miodowe nektary panowały wokół w powietrzu. Nie zmącone ludzką obecnością zapewne od miesięcy, w tym górskim odludziu zawładnęły mną bez opamiętania.

Do niezrealizowanych zamierzeń na terenie Królestwa należy przejazd przez Góry Smocze do Sani Pass, dziką drogą nad urwiskami, wśród szczytów. Tam bowiem występuje najwyższy szczyt Afryki Południowej (na południe od Kilimandźaro), Thabana-Ntlenyana (3482m.). Jest więc po co tam wracać.

Luty/marzec 2006. Leshoto. Maluti, Buta-Bute
Fot. Dariusz Pacak, dodana 11 marca 2010

Lesotho – Park Ts’ehlanyane
<< >>

Komentarzy: 0
Obejrzano: 3297