Droga do Przylądka Dobrej Nadziei (pierwotnie, od 1448r., Przylądek Sztormów) zachwyca, zapiera w piersiach dech. Jej pierwszy, 10km odcinek wykuto w zboczach Chapman's Peak. Fale rozbijają się o skały 160 m poniżej, jakby tuż pod kołami auta.

Jest tak fascynująca jak przełomy w Parku Taroko na Taiwanie. Dlatego zalicza się ją do najpiękniejszych tras świata. Zanim dojedzie się na sam cypel przylądka, czeka podróżnika wiele niespodzianek. Jedną z nich są plaże ułożone w zatokach, w których połacie białego jak papier piachu kontrastują z twardą, ostrą strukturą skał (Nordhoek, Kommetjie, Scarbrough). Odbite od nich promienie słońca-oślepiają. Wiatr wszędzie wciska kłujące, białe ziarnka. Przestrzenie wywołują pragnienie lotu. Właśnie tam rozumie się pragnienie Leonarda da Vinci, i jakże bardzo zazdrości się mewom.

Zmierzaliśmy ku cyplowi Cape Point, mając nadzieję ujrzeć Latającego Holendra. Niestety, nie spotkaliśmy statku kpt.van der Decken'a, ale u podnóża kolejki linowo-torowej wiodącej na szczyt, ku starej latarni, czekały na nas pawiany czakma. Nie bały się ani aut, ani ludzi. Siadały na ławkach i stołach przeznaczonych do biwakowania.

Można też zatrzymać samochód wcześniej i przejść górami, od miejsca w którym stoi tablica: Cape Of Good Hope. To miejsce, to swoistego rodzaju mekka dla turystów, dla tych którzy myślą, że właśnie tu spotykają się wody dwóch oceanów. Tu widać potęgę i grozę żywiołów. Tu właśnie fala zabiera co bardziej beztroskich, by już ich nigdy więcej nie oddać. To tutaj, przy spokojnej pogodzie, fala przekracza wielkością kilkakrotnie wzrost człowieka. Rozbija się o skały wzniecając ogromne fontanny i tumany mglistego pyłu. A wiatr osiąga taką prędkość, że ważącej 60kg. osobie jest trudno ustać o własnych siłach. I tak jest w upalny, słoneczny, spokojny dzień. Zresztą tam, ze względu na wiatr, o upale trudno jest mówić.

Idąc do latarni na Cape Point, ubrani w kurtki z kapturami (które służą choćby w Alpach na wys.3 tys.m. przy minus 20°C),wspinaliśmy się na grań by później kroczyć scieżką po drewnianych, chybotliwych pomostach. Przy tak silnym wietrze głos sam wraca do gardła i trudno jest bez asekuracji, bezpiecznie, stawiać kroki. Mijamy leżącą w przepaści niemal dziewiczą zatokę z wyjałowionym przez słońce piachem, zostawiamy za sobą rozpadliny i stromizny kończące się bezpośrednio w toni Atlantyku, spoglądając na nieustanną walkę toni ze skałami, zostawiamy z boku asfaltową smugę szosy i dochodzimy do punktu docelowego- do starej latarni. Jednak tu przyładek nie kończy się. Ciągnie się jeszcze kilkaset metrów na połud. Zdawało się, że widzę stamtąd oddalony o 200km. Cape Agulhas (Przylądek Igielny). Okrążając latarnię należy zejść ścieżką na wsch. ścianie cyp la ku Bellows Rock. Na niej widnieje nowa latarnia, zbudowana podczas I wojny światowej, by zapobiec takim tragediom jak katastrofa portugalskiego liniowca Lusitania, w 1911r.

Dopiero tam, o zachodzie słońca, czuje się magię miejsca. Całość okrywa się pomarańczowo złotą poświatą. Skały, czarne od wschodu, od zachodu szklą się ognistą łuną. Brunatnieje ogrom toni wodnej, otaczającej zewsząd: z lewej i z prawej strony, aż po daleki horyzont, jakby płaska bez granic ziemia była tylko oceanem. Znów wydaje się, że człowiek wisi w przestrzeni nad niewyobażalnymi jak kosmos masami ciemniejącej ponuro cieczy. Zwłaszcza, że wiatr niemal porywa śmiałka, który się tam zapuści. I nie wiadomo czy to magma, płynna rtęć płonąca srebrnymi ogniami uczy nas potęgi Boga, czy może, w kilka minut później, kiedy słońce zmieniło swój fokus i barwy ciepłe przyjęły wyraz stali, to odpychająca, przerażająca, smolista otchłań bez dna, będąca śmiercią. Mrozi się w żyłach krew, kiedy wyobraźnia przywołuje człowieka w to miejsce zimą, choćby podczas sztormu. Wzbudzająca dreszcz Moc przerażała, ale napewno nie walenia, który gwałtownie niknął skrywany coraz bardziej pod lodowatym woalem nocy.

Styczeń 2005
Afryka Południowa, Cape of Good Hope

RPA, Przylądek Dobrej Nadziei
<< >>

Komentarzy: 0
Obejrzano: 3690