DOPING W JEGO KARIERZE ZAWODNICZEJ
Tematyce dopingu Bill Pearl poświęcił cały rozdział książki Getting Stronger: Weight Training for Men and Women. Na pytanie czy doping pomaga w sportach siłowych i kulturystyce, odpowiada: – tak pomaga i nie jest to działanie efektu placebo [1]. Jak się okazuje Bill Pearl znał to niestety z autopsji. Jego pierwsze doświadczenia ze środkami dopingującymi miały miejsce w roku 1958. Arthur Jones (twórca maszyn treningowych Nautilius) powiedział mu gdy obaj spotkali się na Florydzie o nowych środkach chemicznych, które podobno stosowali radzieccy i amerykańscy zawodnicy podnoszenia ciężarów.

Bill Pearl dokładnie zbadał sprawę po powrocie do Kalifornii. Na Uniwersytecie Kalifornii spotkał weterynarza, który zapoznał go z działaniem leku sterydowego o nazwie Nilivar, który bardzo znacząco zwiększał siłę i masę mięśniową u bydła. Zalecana dzienna dawka tego leku dla ludzi wynosiła 10 mg. Bill Pearl podekscytowany możliwościami specyfiku rozpoczął systematyczne przyjmowanie tego środka. Wyszedł z założenia, że skoro środek działa na byki to zadziała pewnie również na niego. I nie pomylił się. Brał codziennie przez 3 miesiące dawkę 30 mg! i równocześnie bardzo ciężko trenował. W tym okresie masa jego ciała wzrosła ze 102 do 113 kg. Również siła wzrosła bardzo znacząco. Ustanowił wtedy swój rekord życiowy w przysiadzie – 275 kg. Nigdy już nie udało mu się poprawić tego wyniku. Nie miał jakichkolwiek wątpliwości, że to nie było na pewno działanie efektu placebo. Ale jak przyznaje w książce ta masa ciała nie była dla niego zbyt komfortowa – czuł się ciężki i lekko nieporadny, trudno mu było np. zawiązać sznurówki od butów. Stracił na elastyczności ciała. Z tego względu przestał stosować Nilivar i zmniejszył znacząco masę ciała do około 100 kg.

Dwa lata później w roku 1961 podjął decyzję o starcie w zawodach Mr.Universe. W tym okresie sterydy wyszły już poza fazę „dziewiczych” eksperymentów i były ogólnie znane, masowo stosowane nie tylko przez kulturystów. Bill pamiętał jak szybkie przyrosty masy mięśniowej osiągał w okresie stosowania dopingu i niestety jak przyznaje skusił się ponownie do ich wykorzystania w trakcie przygotowań do zawodów, które oczywiście wygrał. Jak przyznaje po latach w swojej książce mógłby je wygrać także bez dopingu i żałuje z perspektywy lat, że zdecydował się na ten krok. Był to jak napisał jego ostatni kontakt ze środkami dopingującymi w karierze zawodniczej. Zaczął bardziej „czytać” sygnały wysyłane z ciała w trakcie treningu, zmienił dietę. Zrezygnował z jedzenia czerwonego mięsa na rzecz surowego mleka, jajek, orzechów, owoców i warzyw. I jak przyznaje wygrał zawody Mr.Universe w latach 1967 oraz 1971 bez stosowania środków dopingujących, chociaż jak przyznaje zdawał sobie sprawę, że w praktyce niemal wszyscy ówcześni zawodnicy stosowali środki dopingujące.

Po zakończeniu swojej przygody z dopingiem coraz częściej słyszał o skutkach stosowania sterydów przez zawodników. W Pasadena Health Club wszyscy startujący w zawodach zawodnicy stosowali doping w dawkach 3 krotnie większych niż zalecana standardowo dawka lecznicza dla ludzi chorych. Warto dodać, że już w latach 80 - tych ubiegłego wieku zawodnicy stosowali masowo dawki 10 - 20 krotnie większe niż dawka lecznicza. Obecnie dawki te są jeszcze większe. Jak wspomina jeden z jego przyjaciół (kulturysta) miał usunięty gruczoł sutkowy, dwóch kolejnych jego kolegów niedługo później również. Bardzo znany kulturysta zwycięzca Mr.America oraz Mr.Universe umarł w wieku 38 lat na raka. Autopsja wykazała, że najpewniej było to związane ze stosowaniem dopingu. Inni kulturyści z jego otoczenia mieli poważne uszkodzenia nerek i wątroby. Bill Pearl był szczęśliwy, że jego decyzja o zaprzestaniu stosowania dopingu okazała się słuszna. Warto zwrócić uwagę na fakt, że w początkowym okresie stosowania sterydów zawodnicy tak naprawdę nie byli świadomi zagrożeń – tak było również w przypadku Billa Pearla. Dopiero po pewnym okresie czasu zauważono związek pomiędzy stosowaniem dopingu a zagrożeniami dla zdrowia. Pierwszym syntetycznym sterydem wprowadzonym na rynek przez firmę Ciba Pharmaceutical w roku 1958 był środek o nazwie dianabol, jak się okazało masowo stosowany przez sportowców z wielu dyscyplin.

Warto jednakże dodać, że jeszcze przed opracowaniem przez dr Johna Zieglera dianabolu (methandrostenolone), prowadził on eksperymenty z działaniem testosteronu na sportowców [2]. W roku 1954 namówił Jima Parka (Mr.America z roku 1952) oraz Johna Grimka do testów. Pierwszy z nich zdecydował się tylko na 1 zastrzyk i jak stwierdził nie zauważył żadnych efektów poza zwiększonym pobudzeniem na widok kobiet. Grimek natomiast przyjmował 2-3 razy w tygodniu zastrzyki przez okres 6 tygodni nie trenując w tym czasie. Po tym okresie nie zauważył również żadnych efektów oprócz pewnego pogorszenia samopoczucia. Bardziej udane eksperymenty z dopingiem Ziegler przeprowadził na dwóch zawodnikach podnoszenia ciężarów w roku 1960. Byli to Bill March oraz Tony Garcy u których wystąpiły wyraźne postępy w trakcie przyjmowania dianabolu oraz intensywnego treningu. Jako ciekawostkę warto podać, że dr Ziegler przyszedł wcześniej (pod koniec roku 1959) do Johna Grimka do ośrodka treningowego w York przynosząc mu dużą liczbę tabletek dianabolu i zachęcając do przeprowadzenia nowych testów wśród zawodników. Niestety żaden nie zdecydował się na eksperyment – być może było to związane z faktem, że zawodnicy testować mieli równocześnie nową metodę treningową Zieglera z wykorzystaniem ćwiczeń izometrycznych.

W roku 1977 autor książki Anabolic Steroids and Sport James Wright oszacował, że około 90% zawodników sportów siłowych stosuje regularnie doping. Pierwsze przepisy związane ze stosowaniem dopingu pojawiły się w roku 1965 w związku ze zgonami kolarzy w trakcie wyścigu (masowe stosowanie amfetaminy). Międzynarodowy Komitet Olimpijski wprowadził w roku 1974 sterydy do listy środków zakazanych w sporcie. Pierwsze testy antydopingowe wykrywające sterydy przeprowadzono na Olimpiadzie w Montrealu w roku 1976 (stwierdzono kilka pozytywnych wyników kontroli). Dopiero od roku 1981 zostały wprowadzone testy skutecznie wykrywające testosteron i jego syntetyczne zamienniki w organizmie sportowca. KONIEC
Autor: Dr Paweł Piotrowski - czł. Zespołu JWIP.PL. Grudzień 2012 r.
Bibliografia
[1] B.Pearl: Getting Stronger: Weight Training for Men and Women (Revised Edition), Shelter Publications Inc., 1986
[2] J.D. Fair: Isometrics or Steroids? Exploring New Frontiers Of Strength in the Early 1960s, Journal of Sport History, Vol. 20. No. 1 (Spring 1993)
Rej.669./Sylwetki - 64/20.12.12.16/ JWIP.PL