W ostatnich 15 - stu latach w polskiej popularnej prasie ukazało się kilkadziesiąt bulwersujących artykułów o rozprzestnijającym się zjawisku stosowania przez ćwiczących w siłowniach związków chemicznych, tzw. wspomagaczy szkodliwych dla ich zdrowia. Autorzy artykułów to osoby o wysokich kwalifikacjach dziennikarskich, znawcy sportu i medycyny, wspierane w tych dziedzinach przez ekspertów.
W grupie tych artykułów jest między innymi „Raport Polityki. Bicepsem jestem” napisany przez Ewę Winnicką, współpraca Paweł Walewski („Polityka” nr 16 z 2001 r.).

Autorka stawia przerażające tezy i je rozwija, a mianowicie: „osiedlowe siłownie pełne są domorosłych pakerów – aptekarzy, są poza kontrolą, rujnują sobie zdrowie i przekraczają normy estetyczne” itd. We wstępie swojego tekstu stawia pytanie: „Czy pod bokiem wyrasta nam stado przerośniętych, uzależnionych brojlerów?

Po 12 latach od ukazania się raportu jest on ciągle aktualny. Czytając teraz przytoczone w nim wypowiedzi kilkunastu znanych w sporcie osób (słynny ciężarowiec, prezes kulturystów, kilku naukowców, uprawiający kulturystykę, przedstawiciel organów śledczych) odnosi się wrażenie, ze niewiele zmieniło na lepsze. Obecnie problemy wynikające ze stosowania dopingu w kulturystyce są nawet większe bo skala zjawiska zatacza coraz większe kręgi.
Aby dokonać obiektywnego porównania tego co było z tym co aktualnie jest konieczna, jest znajomość całego „Raportu. Stanowi on bardzo ciekawą lekturę. Już same tytuły rozdziałów zachęcają do dokładnego ich poznania. Oto one:
„Chcę być większy”. „Koks idzie do Polski”. „Idole i głupcy”. „Mietek trafia pod strzechy”. {„Gniew sterydowy”. „Z dnia na dzień flaczeją”. „Ciało panuje nad Toba”. „Narkomani doskonali”. W treść artykułu są wplecione artykuliki w ramkach.- „Co to są sterydy”. „Apteka koksu”. „Wpływ anabolików na organizm”. „Większość sterydów to fałszywki”. „Od żołnierza do sportowców”. „Legalne i nielegalne”.
Dla zachęcenia ich przeczytania przypominamy mały fragment zatytułowany „Chory na muskulaturę” z którym dobrze koresponduje wypowiedz ujęta w „Raporcie naszego mistrza” (nawet świata) kulturystyki, szukającego pomocy u psychologa.

Chory na muskulaturę„
Kiedy patrzysz na mnie – widzisz, jaki jestem. Kiedy sam patrzę na siebie – widzę, co chcę widzieć”. Takie jest credo mężczyzn chorobliwie zainteresowanych własną muskulaturą, dla których psychiatrzy musieli stworzyć odrębny termin medyczny, by móc w literaturze naukowej zaszeregować tę coraz liczniejszą grupę pacjentów. W ten sposób pojawiła się dysmorfia mięśniowa – zaburzenie polegające na stałym dostrzeganiu w obrazie swojego ciała wady w postaci zbyt słabo rozwiniętych mięśni.
Jednym z pierwszych psychiatrów, którzy przyczynili się do odkrycia i opisania tej obsesji, był prof. Harrison G. Pope z Harvard Medical School, który sam chwalił się w mediach, że ćwicząc sześć razy w tygodniu przysiada ze 180 kilogramową sztangą (ale swojego wzrostu i wagi nie zdradził, przysięgając, że nie jest ofiarą dysmorfii).
Dla sporej grupy uprawiających kulturystykę to przeciętna sylwetka wymaga pilnej kuracji ( więc trenują codziennie przez kilka godzin) a z głową wszystko jest w porządku). A jednak nie – Wielu z nich dorastało w świadomości, że byli słabeuszami ważącymi 50 kg niepotrafiącym się bronić przed rówieśnikami - twierdzi profesor Harrison Pope. W jego badaniach, przeprowadzonych wśród klientów siłowni, mężczyźni niezależnie od wyglądu i muskulatury chcieliby mieć zawsze 13 kg mięśni więcej niż mają”….
Dalej autorka cytuje Grega Zulaka , amerykańskiego eksperta radzącego polskiemu czytelnikowi. – „Ich mięśnie stają się czymś w rodzaju zbroi ochronnej przed lękami. Lecz gdy spoglądają w lustro, nigdy nie wydają się odpowiednio duzi, właściwie zbudowani”.
Cały „Raport” można nabyć w archiwum „Polityki”. Polecamy przeczytać
Opr. I.P., wrzesień 2013 r.
Rej.745/ STERYDY 47/2013.09.22/JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.12.09, godz.22:11