W b.r. dotarcie do doliny Kühtai położonej na wys. 2020 m. stanowiło nie lada wyzwanie. Po przebyciu 520 km, na 12 km przed osiągnięciem celu musieliśmy zawrócić. Wspięcie się tak wysoko, w środku szalejącej zimy graniczyło z cudem. Zresztą auto dwukrotnie stanęło w poprzek drogi, a jej szerokość właśnie równała się dł. samochodu. Dwukrotnie trzeba było wypychać je z zasp, co przy oblodzeniu nawierzchni i jej spadku było niezwykle trudne. Przecież znajdowaliśmy się 100 m. wyżej od Kasprowego Wierchu! Należało zawrócić do Insbrucka i dostać się od drugiej strony do podnóża 3 tysięczników okalających cel podróży. Była to zresztą jedyna, mądra decyzja, gdyż i tak droga, której auto nie dało rady już pokonać, była u samej góry zamknięta i powodu silnego jej oblodzenia i szalejącego wiatru.

Zjechaliśmy bezpiecznie, a właściwie zsunęliśmy się do autostrady okalającej Insbruck. Spróbowaliśmy więc dostać się do Kühtai od strony Ötztal / w Ötztaler Alpen, w 1991 r. zostały odkryte na lodowcu znakomicie zachowane, zmumifikowane zwłoki. Nazwano je Ötzi, człowiek lodu. Ich wiek datuje się na 5300 lat. Pochodzą więc z epoki miedzi/.

Zaopatrzeni w łańcuchy rozpoczęliśmy wspinaczkę wąską, górską drogą złożoną z samych serpentyn. Tu warunki okazały się zupełnie inne. Czekał nas kopny śnieg, w którym auto dosłownie tańczyło na 180 stopniowych zakrętach, ale jednak brnęło wyżej i wyżej. Śnieg walił jak oszalały, wycieraczki nie nadążały z odgarnianiem, dmuchawa w kabinie pracowała na najwyższych obrotach, na przedniej szybie tworzył się lód. Widoczność malała z każdą chwilą. W tych warunkach zatrzymanie samochodu groziło końcem całego przedsięwzięcia...

Kiedy wreszcie szczęśliwie dotarliśmy na miejsce, natychmiast zamknięto i tę drogę. Zostaliśmy, na własne życzenie, dokonując niemałego wysiłku i ratując się przed niebezpieczeństwem, odcięci od świata.

Inni nie zdołali dojechać. Pomimo łańcuchów na kołach, poutykali gdzieś w zaspach... Reasumując: jadąc autostradą na pokonanie ok. 500 km potrzebowaliśmy cztery godziny. Próba pokonania ostatniego etapu, razem na dwóch drogach dojazdowych /ponad 40 km/ zajęła nam ponad cztery godziny.

I tak podczas dwutygodniowego pobytu w Kühtai, jeszcze kilkakrotnie otwierano i zamykano drogi dojazdowe. Nad opanowaniem skutków opadu pracowały służby drogowe, wojsko, ogromny, ciężki sprzęt. Był to czas, kiedy w tej części Austrii ogłoszono stan klęski żywiołowej.

Jest to miejsce, w którym rozmaite kadry narodowe odbywają trening wysokogórski. Wówczas dzienna temp. nie spadała poniżej minus 16 stopni. Wiatr był ogromny, co utrudniało znacznie aktywność fizyczną i całodzienny pobyt na "świeżym powietrzu".

W tych warunkach bieg na nartach okazał się niebywale ciężki. Wiatr dawał się szczególnie we znaki. Wpychał oddech do płuc i potęgował dotkliwą temp. Powodował przenikliwe zimno. Miało się wrażenie minus 40 stopni.

Nie zdołano nawet przygotować całej trasy, wytyczonej dookoła jeziora, co w Austrii wydaje się nieprawdopodobne. Bowiem i tam niebezpieczeństwo lawin osiągnęło najwyższy stopień... A jednak wyprawy, zwłaszcza te nocne, powyżej hotelowej wioski, stwarzały niezapomniany urok. Skrzypiał śnieg pod butami, nos w środku zamarzał, z ciemnego nieba prószył delikatny puch. W niedosiężnej dali nad głową, gdzieś przedzierały się gwiazdy, natomiast w dali poniżej stóp mieniły się światła kilku hoteli.

Za dnia, opad na tej wysokości /2500 m/ i wiatr prawie uniemożliwiały widoczność.

Styczeń 2012
Stubaier Alpen, Kühtai
(Fot. dodana 19 lipca 2012 r.)


Austria - Tyrol
<< >>

Komentarzy: 0
Obejrzano: 3379